«Όλοι φοράμε μάσκες, και έρχεται η στιγμή που δεν μπορούμε να τις βγάλουμε χωρίς να ξεκολλήσουμε μαζί τους και το δέρμα μας» (Εdith Sitwell)
Ίσως οι Απόκριες και η Καθαρά Δευτέρα να είναι από τις πιο ταιριαστές
«εορταστικού» τύπου διεργασίες που λαμβάνουν χώρα με ετήσια
περιοδικότητα στον ελλαδικό χώρο.
Κι αν οι στολές και οι μάσκες στα διάφορα αποκριάτικα happening
εξιτάρουν τη φαντασία μας, μας γαργαλάνε τη δημιουργικότητα και την
αισθητική μας, τι να πει κανείς για τις μάσκες που φοράμε συνέχεια στις
υπόλοιπες μέρες του χρόνου σχεδόν σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας;
Και αν το πέταγμα του χαρταετού μοιράζει άπλετη χαρά στα μικρά
παιδάκια, τι να πούμε για εκείνους που δείχνουν μία προτίμηση στην
τακτική «να πετάμε χαρταετό» όταν εμφανίζονται τα κρίσιμα (θεωρώντας το
τούτο μία μορφή «ενηλικίωσης»);





























