Όταν ο γιατρός διαγνώσει ότι έχεις κάποιο πρόβλημα υγείας, σου συστήνει μια ορισμένη θεραπεία. Μέχρι εκεί. Είναι δικό σου αναφαίρετο δικαίωμα να την ακολουθήσεις ή να την απορρίψεις. Το κράτος όμως σε αγαπάει. Και μεριμνά. Δεν σου συστήνει μόνο τέρμα το κάπνισμα, σε αρπάζει απ’ τον λαιμό να το κόψεις με το ζόρι. Δεν σου επιτρέπει να έχεις άλλη γνώμη. Για το καλό σου.
Κι ο Μεταξάς απαιτούσε οι πολίτες να ασπρίζουν τα πεζοδρόμια. Για καλό ήταν κι αυτό. Όμως με ποιο δικαίωμα επιβάλλεται κάθε φορά τρόπος ζωής στους πολίτες; Και πού θα φτάσουν αυτές οι επεμβάσεις στην ιδιωτικότητα καθενός μας; Τώρα η ψυχραιμία στη συζήτηση για το τσιγάρο έχει χαθεί. Εξαπολύθηκε κανονικό πογκρόμ. Το κάπνισμα εξομοιώνεται με σιχαμερή συνήθεια και οι καπνίζοντες με κοινωνικά απόβλητους.





























