Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που περιλαμβάνουν το πρώτο πεντάμηνο του 2014, οι ελληνικές εξαγωγές μειώνονται συνεχώς επί 10 μήνες, δηλαδή από τον Αύγουστο του 2013. Σε αυτό μπορεί να έχουν παίξει ρόλο τόσο συγκυριακοί όσο και εξωγενείς παράγοντες, όχι όμως τον καθοριστικό ρόλο, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι η πτώση είναι σταθερή τάση και οφείλεται σε μονιμότερα χαρακτηριστικά της οικονομίας. Μιας οικονομίας η οποία ασφυκτιά στον μνημονιακό νάρθηκα.
Μόλις προ τριών ημερών, το ΔΝΤ, σε μια κρίση αυτοκριτικής, παραδέχθηκε ότι οι μειώσεις των μισθών δεν βοήθησαν την ελληνική οικονομία ούτε αύξησαν την ανταγωνιστικότητα. Και φυσικά δεν επέφεραν και καμία "εκλογίκευση" στη διάρθρωση της οικονομίας, όπως διαβεβαίωναν οι εμπνευστές της περιοριστικής πολιτικής. Άλλωστε, το εργατικό κόστος ουδέποτε ήταν ιδιαίτερα μεγάλο στην Ελλάδα και σε κάθε περίπτωση δεν υπερέβαινε, ως παράγοντας διαμόρφωσης των τιμών, το ποσοστό κέρδους με το οποίο ήταν συνηθισμένος να δουλεύει ο ελληνικός καπιταλισμός.
Το πρόβλημα επιδεινώνουν επίσης, σε μικρό ή σε μεγαλύτερο βαθμό, το ενεργειακό και το μεταφορικό κόστος, χωρίς οι μνημονιακές κυβερνήσεις να παρεμβαίνουν διορθωτικά - κάθε άλλο.
Αλλά, επιστρέφοντας στη σημερινή συγκυρία, δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ανιχνεύσει κανείς τους λόγους της εξαγωγικής καχεξίας. Σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε μια φάση αποεπένδυσης, ειδικά σε κρίσιμους τομείς, και ότι αυτό οφείλεται στην έλλειψη ρευστότητας στην ελληνική αγορά. Οι ελάχιστοι που δεν το είχαν καταλάβει αντιλαμβάνονται τώρα ότι η μείωση των μισθών και η καλπάζουσα ανεργία επέδρασαν αρνητικά στην εγχώρια ζήτηση, η οποία αποτελεί κρίσιμο στοιχείο του οικονομικού μείγματος και στήριγμα των επιχειρήσεων, ακόμα και για τον εξαγωγικό τους προσανατολισμό. Η περίπτωση του τουρισμού, όπου οι αφίξεις αυξάνονται χωρίς να αυξάνονται αντίστοιχως τα έσοδα, επειδή ακριβώς έχει τσακιστεί ο εσωτερικός τουρισμός, είναι απολύτως ενδεικτική.
Η πολιτική που έχουν ώς τώρα ακολουθήσει και στην οποία εξακολουθούν να ομνύουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις για τις τράπεζες είναι καταστροφική. Η μεθοδευμένη αντιμετώπιση των τραπεζών ως κάτι "too big to fail", δηλαδή ο εκβιασμός διά του οποίου η οικονομία αφυδατώνεται για να διατηρεί εν ζωή τράπεζες που αδυνατούν να παίξουν τον πρωτεύοντα ρόλο τους, να χρηματοδοτούν αυτές την οικονομία, βρίσκεται στον πυρήνα του προβλήματος. Και η ανακύκλωση τραπεζιτών στο οικονομικό επιτελείο δείχνει ότι η συγκυβέρνηση δεν μπορεί και δεν επιθυμεί να λύσει το πρόβλημα.

Πηγή: avgi.gr