
Που λες σύντροφε, εκείνη τη νύχτα της 12ης του Ιούλη, τότε που
περιμέναμε με τη ψυχή στο στόμα να πανηγυρίσουμε τη νίκη, το τέλος των
μνημονίων, τη λευτεριά, εκείνη τη νύχτα που λες σύντροφε, παρακολουθούσα
τις αντιδράσεις του κόσμου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όσο ο Τσίπρας
αργούσε, όσο η αγωνία μας μεγάλωνε, άρχισε σταδιακά από Έλληνες αλλά κι
από ξένους, να διαμορφώνεται ένα αφήγημα. Έλεγε πάνω – κάτω, ότι ο
Τσίπρας τα βρήκε πολύ σκούρα, κατάλαβε ότι μέσα στην ευρωζώνη δεν
υπάρχει λύση, δεν υπάρχει σωτηρία για τον τόπο μας. Αποφάσισε να εκθέσει
τους Γερμανούς, να δείξει σε όλη την Ευρώπη κι όλο τον κόσμο, ότι η
ευρωζώνη είναι μια παγίδα των Γερμανών και των δορυφόρων τους, κι ότι η
Ελλάδα δε μπορεί να είναι μέλος της ευρωζώνης και να παραμείνει ζωντανή.
Να δώσει σε όλους, και στους Έλληνες που μόλις είχαν με 62% «ΟΧΙ» στα
μνημόνια, ότι και τα δυο δε γίνονται: ή μνημόνιο και ευρώ ή έξω από τον
ζουρλομανδύα. Κι αφού, είχε ένα τέτοιο συντριπτικό ποσοστό στα χέρια του
– έλεγε το αφήγημα – θα ξεκινούσε τη διαδικασία αποδέσμευσης από την
ευρωζώνη· κι όλοι θα ήξεραν πως δεν είναι αντιευρωπαϊστής, μα ακριβώς
για να υπερασπιστεί τις αξίες της Ελευθερίας, της Ισότητας και της
Αδελφοσύνης, για να υπερασπιστεί τη Δημοκρατία, θα έλυνε τον Γόρδιο
δεσμό με το σπαθί. Το δικό μας σπαθί, το 62%.