Γιατί, αγαπημένη μας, δεν μπορούσες να χαρείς; Γιατί βιαζόσουν πάντα για κάτι άλλο από αυτό όπου βρισκόμασταν; Γιατί δεν με άφηνες να τελειώσω το τραγούδι που εσύ είχες ζητήσει; Εγώ τόσο χαιρόμουν που μπορούσα να το πω, το ζητούσες και το έβρισκα, ήξερα να σ' το τραγουδήσω. Αυτή θα ήταν η ζωή μου, αν μπορούσα να το κανονίσω, να μου δίνουν παραγγελιές και να βρίσκω τα τραγούδια, αλλά βγήκαν τα τζουκμπόξ και μου πήραν τη δουλειά. Εσύ όμως βιαζόσουν. Μόλις ξεκινούσαμε, λέγαμε μισή στροφή, λάμπανε για λίγο τα ματάκια σου κι έλεγα ότι συναντήθηκαν επιτέλους οι διαθέσεις μας, τώρα θα αφεθείς στη χαρά να το πούμε ολόκληρο, είναι τόσο ωραίο, αυτά τα γυρίσματα, οι εκπλήξεις των στίχων, της μουσικής, αχ, θα δακρύσουμε μαζί στο τέλος. Ομως όχι, εσύ δεν άντεχες. Σταματούσες στην πρώτη φράση, θυμόσουν άλλο, «αυτό, αυτό να πούμε!».
«Αν
δεν προχωρούσαμε, θα είχαμε την κοινωνία απέναντί μας, γιατί η μεγάλη
πλειονότητα συμφωνεί με την κατάργηση του ασύλου» ανέφερε η υπουργός
Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, μιλώντας στον ΑΝΤ1, διευκρινίζοντας ότι «αν
βλέπει ένας φοιτητής να χτυπούν άλλον φοιτητή, ή ένας πολίτης, καλεί την
Αστυνομία», δεν θα χρειάζεται δηλαδή η έγκριση του Πρύτανη και του
Συμβουλίου για να κληθεί και να παρέμβει η Αστυνομία.




























