Δευτέρα 9 Ιουλίου 2018

Η Ελλάδα στα βαλτοτόπια της μεταμνημονιακής «ενισχυμένης επιτήρησης»

Αν και είμαστε η τέταρτη (ή έκτη) χώρα που «εξέρχεται» σε «μεταμνημονιακό καθεστώς», πρώτη φορά γίνεται χρήση όλων των νομοθετικών προβλέψεων του 472/2013.
Πρώτον, στην Εκθεση («Briefing», Μάιος 2018) της Γενικής Διεύθυνσης Εσωτερικών Πολιτικών της EGOV (Μονάδας Ενίσχυσης της Οικονομικής Διακυβέρνησης της Ευρωζώνης), εμφανίζεται ο πιο πρόσφατος πίνακας των χωρών υπό «μεταπρογραμματική επιτήρηση» (PPS) – συμπεριλαμβανομένων των δύο (Ρουμανία, Ισπανία) προγενέστερα υπό «μνημόνια μερικής κάλυψης» και της ακόμη υπό μνημονιακό καθεστώς Ελλάδας.
Στη στήλη «Αιρεσιμότητα και Στόχοι», στις τέσσερις χώρες αναγράφεται στερεότυπα: «Ενώ το Αρθρο 14 του Κανονισμού 472/2013 δεν προβλέπει πολιτική αιρεσιμότητας υπό το PPS, το Συμβούλιο μπορεί να εκδίδει παρατηρήσεις για διορθωτικές δράσεις αν αυτό χρειαστεί και αρμόζει». Με άλλα λόγια, επειδή δεν μπορούμε να σας τιμωρήσουμε με βάση τον 472/2013 αν δεν συμμορφώνεστε στις «παρατηρήσεις» μας, επικαλούμαστε την πολιτική αιρεσιμότητας του Ευρωπαϊκού Προϋπολογισμού 2014-2020: Θα σας διακρατήσουμε ΕΣΠΑ.
Στην ίδια στήλη, στην Κύπρο, όπου ESM-ΔΝΤ διέλυσαν τον τραπεζικό τομέα της για 10 δισ. «βοήθεια», εμφανίζονται «στόχοι υπό αιρεσιμότητα», ενώ στην Ελλάδα οι «υπολειπόμενοι» στόχοι της τρίτης αξιολόγησης (έναντι δόσης!). Καθώς η απόφαση του Eurogroup της 21.6.2018 προβλέπει αιρεσιμότητα, Ελλάδα και Κύπρος θα είναι από τον Αύγουστο οι μοναδικές χώρες εξαναγκαστικής υπαγωγής σε τέτοιο καθεστώς.
Δεύτερον, ο 472/2013 προβλέπει τετράμηνους ελέγχους. Στις πέντε από τις έξι χώρες, ωστόσο, ο μηχανισμός PPS είναι εξαμηνιαίος, εγγύτερα στην «εποπτεία» του 473/2013. Μόνο για την Ελλάδα θεσπίστηκε ανά τρίμηνο – προσθέτοντας μια τέταρτη, μη προβλεπόμενη από τον Κανονισμό, «αποστολή ελέγχου».
Τρίτον, στις «450 μεταρρυθμίσεις» (Σεντένο) ή 32.000 μνημονιακές ρυθμίσεις που υιοθετήσαμε στα οκτώ χρόνια των μνημονίων και με βάση την αρχή της μη αναστρεψιμότητας (irreversability) δεν μπορούν ν’ «αγγιχτούν» χωρίς συμφωνία των δανειστών, συμπεριλαμβάνεται η –μοναδική στις χώρες του ΟΟΣΑ– «απαγωγή των δημοσίων εσόδων» (δηλ. του σκληρού πυρήνα της οικονομικής κυριαρχίας) απ’ οποιαδήποτε εκλεγμένη κυβέρνηση με «ανάθεση» σε «ανεξάρτητη αρχή» υπό την τρόικα (ΑΑΔΕ).
Συμπεριλαμβάνεται επίσης άλλη μια μοναδική στο είδος της «μεταρρύθμιση», το «Υπερταμείο», με αντικείμενο (Τρίτο Μνημόνιο) τη «ρευστοποίηση της δημόσιας περιουσίας με ιδιωτικοποιήσεις και άλλα μέσα» – κυριολεκτικά για πενταροδεκάρες: έπειτα από επανειλημμένες αποτυχίες, το Eurogroup αναθεωρεί τον στόχο των «μεταπρογραμματικών» ιδιωτικοποιήσεων 2018-2060 σε μόλις 18 (!) δισ. Υπενθυμίζουμε ότι με τα δύο πρώτα μνημόνια το κράτος αποποιήθηκε το δικαίωμα «ασυλίας» της δημόσιας περιουσίας, ενώ αυτόν τον Μάρτιο το «Υπερταμείο» υπέγραψε ως ανεξάρτητος εταίρος το Τρίτο Μνημόνιο, ώστε το σύνολο της δημόσιας περιουσίας να μετατραπεί σε «εγγύηση» για την «κανονική» αποπληρωμή ενός –μη αποπληρώσιμου!– χρέους στα επόμενα 96 χρόνια.
Με άλλα λόγια: Το «περιεχόμενο» της «μεταπρογραμματικής» επιτήρησης είναι τέτοιο –συμπεριλαμβανομένων των ήδη θεσπισμένων και όχι ακόμα εφαρμοσμένων «μεταρρυθμίσεων» (π.χ. «τσεκούρωμα» συντάξεων, επέκταση της φορολογίας εισοδήματος στη «γενιά των 500 ευρώ») και των υπό θέσπιση ξεκινώντας από τους έξι άξονες «μεταρρυθμίσεων υπό αιρεσιμότητα» του Eurogroup της 21.6.2018 («Παράρτημα»)– ώστε προκειμένου να «υποδεχθεί» τη «μεταμνημονιακή» Ελλάδα, να στήνεται πρώτη φορά ο πλήρης μηχανισμός «ενισχυμένης επιτήρησης» του 472/2013: «ξεπερνώντας» και τους σχεδιαστές του.
Σύμφωνα με την κλασική οικονομική θεωρία, για να είναι ένας προϋπολογισμός αναπτυξιακός, πρέπει να είναι ελλειμματικός. Οι νεοφιλελεύθεροι, επιβάλλοντας τον κορσέ δημοσιονομικής «πειθάρχησης» του Μάαστριχτ, περιέκοψαν αυτή τη δυνατότητα σ’ ένα γλίσχρο «έως -3%» – με αρκετές χώρες της Ε.Ε. να αγωνίζονται κάθε τόσο να το πιάσουν. Ο περιορισμός αυτός, σε συνδυασμό με το «σκληρό ευρώ», επιδείνωσε την κατάσταση για την πλειονότητα των κρατών-μελών. Οχι τυχαία, κατά την «καλή» πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα μέχρι την οικονομική κρίση, ο μ.ό. ανάπτυξης των χωρών-μελών της ευρωζώνης κυμαινόταν γύρω στο 1%...
Η επιβολή μνημονίου σε μια χώρα, αίροντας το λεγόμενο «ευρωπαϊκό κεκτημένο», νομικά «μπάζει από παντού», όπως έδειξε ακόμα και η έρευνα του προηγούμενου Ευρωκοινοβουλίου. Ο 472/2013, η «Fiscal Compact» και οποιαδήποτε ευρωπαϊκή Συνθήκη δεν περιέχουν οτιδήποτε που να επιβάλλει στις χώρες οι οποίες «βγαίνουν» από μνημόνια «άρση» της πρόβλεψης του Μάαστριχτ για το έλλειμμα: Ιρλανδία («έξοδος»: Ιανουάριος 2014), Πορτογαλία (Ιούλιος 2014), Κύπρος (Απρίλιος 2016) επανήλθαν στο γνωστό όριο.
Με άλλα λόγια: τα τερατώδη 45χρονα πρωτογενή πλεονάσματα που προβλέπονται για την Ελλάδα δεν έχουν όντως επισυμβεί στην ιστορία οποιασδήποτε χώρας. (Ας μη μας πουν ότι θα καλυφθούν απ’ την «ανάπτυξη»: για να συμβεί αυτό, θα έπρεπε επί 45 χρόνια να υπολογίζεται ανάπτυξη υψηλότερη από τα πλεονάσματα. Οι δανειστές όμως επιβάλλουν μεσοσταθμικά πρωτογενή πλεονάσματα 2025-2060 2,2% με πρόβλεψη αύξησης ΑΕΠ 1%...)
Ακόμη χειρότερα, ωστόσο, ο κύκλος «αιώνιας κόλασης», στον οποίο καλούν να μεταβεί από το «καθαρτήριο» των μνημονίων η χώρα μας και ο λαός μας –μέχρι να «σκάσει» η «φούσκα» κτηνώδους λιτότητας των πρωτογενών πλεονασμάτων έχοντας προηγουμένως καταστρέψει το μέλλον κι εκατομμύρια ζωές– δεν είναι μόνο παραλογισμός: επιπλέον, δεν προβλέπεται και «δεν επιτρέπεται» από πουθενά. Αυτό δείχνει, πρώτον, ότι καταφεύγοντας σε εξαναγκαστική επιβολή ανεφάρμοστων προβλέψεων προκειμένου να «δραπετεύσουν» από ένα δραστικό «κούρεμα» χρέους, οι δανειστές βρίσκονται επίσης σε πλήρες αδιέξοδο. Και, δεύτερον, κάνουν ό,τι θέλουν, παραβιάζοντας τη νομοθεσία που έχουν επιβάλει, απλώς επειδή μπορούν. Βεβαίως, όχι πρώτη φορά.
Η Πορτογαλία «εγκατέλειψε» το Μνημόνιο τον Ιούλιο 2014 χωρίς να ολοκληρώσει την τελική αξιολόγηση και να πάρει την τελική δόση 2,6 δισ. (Θυμόμαστε τι καταιγίδα είχε ξεσπάσει προεκλογικά σε μας, όταν είχα πει ότι θα απεμπλακούμε από το μνημονιακό καθεστώς χωρίς να ολοκληρώσουμε την πέμπτη αξιολόγηση και χωρίς την τελευταία δόση;) Γι’ αυτό, ο Σαμαράς γυρνούσε την Ευρώπη σαν άδικη κατάρα το 2014 εκλιπαρώντας για «πολιτική λύση».
Στην Πορτογαλία, όμως, η τρόικα στήριξε τη δεξιά κυβέρνηση, ώστε να μην καταρρεύσει και να κερδηθεί χρόνος για τη «μεταμνημονιακή» ενσωμάτωση της σοσιαλδημοκρατίας. Σε μας υπήρχε τέτοια συσσωρευμένη αντιμνημονιακή οργή, που η διάσωση της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου δεν είχε νόημα. Το θέμα ήταν να ανεβούν οι αριστερές αντιμνημονιακές δυνάμεις στην κυβέρνηση, ώστε να συντριβούν ή/και να ενσωματωθούν. Οπερ και εγένετο.
Δύο κυβερνήσεις και ένα μνημόνιο αργότερα… ο βασικός ισχυρισμός του πρωθυπουργού στο Ζάππειο* δεν αντέχει στην παραμικρή σύγκριση με την πραγματικότητα. Κι επειδή κανείς δεν μπορεί να φανταστεί, σε μια Ε.Ε. «έντασης πολλαπλών ταχυτήτων», μια χώρα του αναπτυγμένου καπιταλισμού κι έναν λαό να σέρνονται «οικειοθελώς» σε πορεία ερήμωσης βαθιά μέσα στον 21ο αιώνα, αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν εξελίξεις.
 
Συντάκτης: Νάντια Βαλαβάνη
Πηγή: efsyn.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: