Πάει αργά το πράγμα στη χώρα, αλλά προχωράει -δεν ξέρω σε πόσο καιρό το να καπνίζεις σε κλειστούς χώρους θα φαίνεται αλλόκοτο. Οσοι δεν έχουν απολέσει τη μνήμη τους θα ενθυμούνται ότι πριν από δύο-τρεις δεκαετίες το πτύειν στα καφενεία ήταν σύνηθες, επιτρεπτόν, ειδικά στα χωριά. Θυμάμαι καπνίζαμε σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ακόμα και -γιά φαντάσου- μέσα στα αστικά λεωφορεία και μόλις τα τελευταία χρόνια δεν καπνίζουμε στα αεροπλάνα [πάνε οι περίφημες θέσεις καπνιζόντων].
Κάθε φορά υπήρχαν αντιδράσεις, κυρίως από τους μερακλήδες, αλλά ήρθε η ώρα και υποχώρησαν μπροστά στη γενικευμένη απαγόρευση. Το δικαίωμα του καθενός στις επιλογές του είναι ιερό, ακόμη και στο, ας το πούμε ανόητο, δικαίωμα να προξενεί με τον καπνό κακό στον εαυτό του. Είναι ωστόσο λυπηρό ότι στον αδίστακτο αγώνα κατά των καπνιστών πρωτοστατούν οι φανατικοί αντικαπνιστές, οι νεοφώτιστοι, εκείνοι που κάποτε υπήρξαν καπνιστές -ούτε να μυρίσουν πλέον τον καπνό.
Καμία κατανόηση. Οσους καπνίζουν τους βλέπουν σαν λεπρούς -μακριά, μακριά οι απολίτιστοι, οι ανερμάτιστοι, οι «ανθυγιεινοί τύποι», που προσβάλλουν την επικοινωνία και τον ευρωπαϊσμό ή αμερικανισμό [ταυτίζονται πλέον οι δύο τελευταίοι όροι]. Βεβαίως δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πώς αποκαλούσαν εαυτούς όταν φουμάριζαν -ενώ τώρα...
Θυμάμαι δύο αγαπημένα πρόσωπα προσβεβλημένα από καρκίνο του πνεύμονα· σημειωτέον: ο πρώτος δεν είχε καπνίσει ποτέ στη ζωή του και ο δεύτερος ήταν μέτριος καπνιστής -τους τελευταίους τους μήνες ήμουν δίπλα τους. Ουδέποτε φυσικά διανοήθηκα να καπνίσω στον χώρο τους. Πάντα έβγαινα στο μπαλκόνι, φρόντιζα μάλιστα να κλείνω την πόρτα ώστε να μην εισέρχεται η παραμικρή νεφέλη καπνού. Επραττα το αυτονόητο, τίποτα ξεχωριστό. Χρειάζεται να επανεξετάσουμε τα αυτονόητα στις καθημερινές μας συναναστροφές -να σέβεται ο ένας τις ιδιαιτερότητες του άλλου, τις ανάγκες του, τις ελευθερίες του, τα δικαιώματά του, ακόμη και τις παραξενιές του, αρκεί οι τελευταίες να μην έχουν απόχρωση ή «άρωμα» φασίζουσας συμπεριφοράς, όπως συμβαίνει με αρκετούς, όψιμους και μη όψιμους αντικαπνιστές.
Είναι και η γλώσσα, που τους προδίδει. Αυτοαποκαλούνται αντικαπνιστές και όχι, απλώς, μη καπνίζοντες. Δηλώνουν έτσι το μίσος τους και την κακή τους προδιάθεση [διάθεση] έναντι των καπνιζόντων.
Χρειάζεται λοιπόν οι καπνιστές να αποβάλουν την επιμονή τους σε αξίες δημοκρατικές τάχα, ότι έχουν κι αυτοί δικαίωμα στο πάθος τους ή στην απόλαυσή τους και ότι αυτό το δικαίωμα τους το στερούν με αναγκαστικούς νόμους, ότι ο τράχηλός τους δεν σηκώνει ζυγούς και τα συναφή, αόριστα και επιδερμικά, έως ξέπνοα και κωμικά. Ο χρόνος θα τα λύσει αυτά, αλλά έως τότε πρέπει να αποφευχθούν γελοιότητες, που οδηγούν σε ακρότητες και απάνθρωπες συμπεριφορές.
Εχουμε ακόμη πρόβλημα επικοινωνίας και συνεννόησης· τι να κάνουμε, τόσος είναι ο πολιτισμός μας, τέτοια τα συναισθήματα που τρέφουμε για τους οποιουσδήποτε διαμένουν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Οπως στην πολιτική και το ποδόσφαιρο, έτσι κι εδώ: ποιος θα επικρατήσει τελικά και όχι πώς θα βρούμε μιαν άκρη, που να ικανοποιεί και τους μεν και τους δε, να διασώζει δε τον πολιτισμό και την έρμη την παιδεία. Χαιρετίσματα, φυσικά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου