Η πρόσφατη σωτηρία της ΑΕ Αλεξάνδρειας σε έναν απαιτητικό όμιλο, όπου ιστορικές ομάδες της Α’ Εθνικής έδωσαν δυνατές μάχες, θα έπρεπε να αποτελεί λόγο γιορτής για την τοπική κοινωνία.
Κι όμως, μια βαριά σκιά απαξίωσης καλύπτει αυτό το επίτευγμα, αφήνοντας μια πικρή γεύση σε όσους αγωνίστηκαν για την επιβίωση της ομάδας.
Είναι εύλογο το ερώτημα που πλανάται στην ατμόσφαιρα: υπάρχει άραγε χαρά για αυτή τη νίκη; Μια νίκη που ήρθε κόντρα σε προγνωστικά και αντιξοότητες, αποδεικνύοντας την ψυχή και την αξία των παικτών, του προπονητικού επιτελείου και της διοίκησης.
Η απουσία οποιασδήποτε αναγνώρισης από τον Δήμο Αλεξάνδρειας είναι εκκωφαντική. Η σιωπή του δημάρχου και της αρμόδιας αντιδημάρχου αθλητισμού, η μη έκδοση έστω μιας τυπικής συγχαρητήριας ανακοίνωσης, φανερώνει μια αδιαφορία που προκαλεί θλίψη και απογοήτευση.
Την ίδια στιγμή, παρατηρούμε δημάρχους γειτονικών πόλεων, όπως της Βέροιας και της Νάουσας, να στέκονται δίπλα στις αθλητικές ομάδες τους, να αναγνωρίζουν τις επιτυχίες τους και να δηλώνουν την αμέριστη στήριξή τους.
Αυτή η αντίθεση είναι αποκαλυπτική και αναδεικνύει την έλλειψη ευαισθησίας της τοπικής αυτοδιοίκησης της Αλεξάνδρειας απέναντι στον αθλητισμό της πόλης. Δεν είναι μόνο ο δήμος που επέδειξε αυτή την αδιαφορία.
Παρά το γεγονός ότι αθλητικοί σύλλογοι της περιοχής, όπως ο Άρης Παλαιοχωρίου, οι Πόντιοι Βέροιας και η ακαδημία Τηλέμαχοι, έσπευσαν να συγχαρούν την ΑΕ Αλεξάνδρειας για την επιτυχία της, κανένας πολιτιστικός σύλλογος της πόλης δεν ένιωσε την ανάγκη να εκφράσει έστω ένα απλό μπράβο.
Αυτή η έλλειψη ανταπόκρισης από την ευρύτερη κοινωνία δημιουργεί ένα αίσθημα απομόνωσης και υποτιμά την προσπάθεια των ανθρώπων που στηρίζουν την ομάδα.
Η σωτηρία της ΑΕ Αλεξάνδρειας δεν είναι απλώς μια αθλητική επιτυχία. Είναι η δικαίωση των κόπων και των θυσιών ανθρώπων που αφιέρωσαν χρόνο και ψυχή για να κρατήσουν ζωντανή την ομάδα της πόλης τους.
Είναι μια ηθική νίκη απέναντι στις δυσκολίες και στην αμφισβήτηση. Και όμως, αυτή η νίκη φαίνεται να περνά απαρατήρητη από αυτούς που θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι που θα την αναγνωρίσουν και θα την τιμήσουν.
Μένει λοιπόν ένα ερώτημα: πόσο κοστίζει η σιωπή; Και τι μήνυμα στέλνει αυτή η αδιαφορία στις επόμενες γενιές αθλητών και φιλάθλων της Αλεξάνδρειας;
Η χαρά μιας άξιας νίκης δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένη όταν συνοδεύεται από την αίσθηση της εγκατάλειψης και της απαξίωσης από την ίδια της την πόλη.
Πηγή: anepikairos.gr
Είναι εύλογο το ερώτημα που πλανάται στην ατμόσφαιρα: υπάρχει άραγε χαρά για αυτή τη νίκη; Μια νίκη που ήρθε κόντρα σε προγνωστικά και αντιξοότητες, αποδεικνύοντας την ψυχή και την αξία των παικτών, του προπονητικού επιτελείου και της διοίκησης.
Η απουσία οποιασδήποτε αναγνώρισης από τον Δήμο Αλεξάνδρειας είναι εκκωφαντική. Η σιωπή του δημάρχου και της αρμόδιας αντιδημάρχου αθλητισμού, η μη έκδοση έστω μιας τυπικής συγχαρητήριας ανακοίνωσης, φανερώνει μια αδιαφορία που προκαλεί θλίψη και απογοήτευση.
Την ίδια στιγμή, παρατηρούμε δημάρχους γειτονικών πόλεων, όπως της Βέροιας και της Νάουσας, να στέκονται δίπλα στις αθλητικές ομάδες τους, να αναγνωρίζουν τις επιτυχίες τους και να δηλώνουν την αμέριστη στήριξή τους.
Αυτή η αντίθεση είναι αποκαλυπτική και αναδεικνύει την έλλειψη ευαισθησίας της τοπικής αυτοδιοίκησης της Αλεξάνδρειας απέναντι στον αθλητισμό της πόλης. Δεν είναι μόνο ο δήμος που επέδειξε αυτή την αδιαφορία.
Παρά το γεγονός ότι αθλητικοί σύλλογοι της περιοχής, όπως ο Άρης Παλαιοχωρίου, οι Πόντιοι Βέροιας και η ακαδημία Τηλέμαχοι, έσπευσαν να συγχαρούν την ΑΕ Αλεξάνδρειας για την επιτυχία της, κανένας πολιτιστικός σύλλογος της πόλης δεν ένιωσε την ανάγκη να εκφράσει έστω ένα απλό μπράβο.
Αυτή η έλλειψη ανταπόκρισης από την ευρύτερη κοινωνία δημιουργεί ένα αίσθημα απομόνωσης και υποτιμά την προσπάθεια των ανθρώπων που στηρίζουν την ομάδα.
Η σωτηρία της ΑΕ Αλεξάνδρειας δεν είναι απλώς μια αθλητική επιτυχία. Είναι η δικαίωση των κόπων και των θυσιών ανθρώπων που αφιέρωσαν χρόνο και ψυχή για να κρατήσουν ζωντανή την ομάδα της πόλης τους.
Είναι μια ηθική νίκη απέναντι στις δυσκολίες και στην αμφισβήτηση. Και όμως, αυτή η νίκη φαίνεται να περνά απαρατήρητη από αυτούς που θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι που θα την αναγνωρίσουν και θα την τιμήσουν.
Μένει λοιπόν ένα ερώτημα: πόσο κοστίζει η σιωπή; Και τι μήνυμα στέλνει αυτή η αδιαφορία στις επόμενες γενιές αθλητών και φιλάθλων της Αλεξάνδρειας;
Η χαρά μιας άξιας νίκης δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένη όταν συνοδεύεται από την αίσθηση της εγκατάλειψης και της απαξίωσης από την ίδια της την πόλη.
Πηγή: anepikairos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου