Εχω ξενυχτήσει βλέποντας ειδήσεις και ενημερωτικές εκπομπές και αύριο
πρέπει να ξυπνήσω νωρίς. Οπως κάθε ημέρα, όπως ο περισσότερος κόσμος.
Κι ας έχω κοιμηθεί πολύ αργά.
Ατιμο το επάγγελμά μας. Ξενύχτηδες της ανάγκης, ώσπου κι αυτή γίνεται
δεύτερη φύση. Συχνά τρέμω μήπως ο βομβαρδισμός των εικόνων του πόνου
που δεχόμαστε κάθε μέρα μας κάνει μηχανές, μη ανθρώπους. Μήπως
συνηθίσουμε στην ασχήμια και πια τίποτα δεν μπορεί να μας ξυπνήσει.
Κι ύστερα περνά μπροστά από τα μάτια μου μια εικόνα, το βλέμμα ενός
παιδιού που παίζει με κάτι έξω από μια λασπωμένη σκηνή. Και ενώ κάνω
προβολές στη δική μου ζωή, πώς ήμουν κι εγώ σ’ αυτή την ηλικία,
αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν…