Ο κύκλος με την κιμωλία

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι η ζωή μας είναι κύκλοι. Κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν, μέσα στους οποίους καλείσαι να ζήσεις και τελικά να ψοφήσεις. Κύκλο τον κύκλο, μέρα την μέρα, ξεχνάμε καθώς γυρίζουμε τις σελίδες ότι το βιβλίο της ζωής μας έχει ένα τέλος. Ξεχνάω σημαίνει ότι δεν έχω μνήμη, με άλλα λόγια μια σημαντική λειτουργία του εγκεφάλου παύει να υφίσταται.

Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους

Στο πιο βαθύ σημείο της Μεσογείου, εκεί όπου η αφρικανική πλάκα βυθίζεται κάτω από την ευρασιατική, κοντά σε μια τάφρο που ξεπερνάει τα 5.000 μέτρα, ναυάγησαν στοιβαγμένα πάνω σε ένα καρυδότσουφλο τα όνειρα και οι ελπίδες εκατοντάδων ανθρώπων.

Το μακελειό της Ουκρανίας και η λεηλασία των λαών, έφερε κέρδη 200 δισ. δολαρίων στις πετρελαϊκές της Δύσης

Στα πεδία των μαχών στην Ουκρανία καθημερινά πέφτουν ανθρώπινα κορμιά… Εκατομμύρια άνθρωποι έγιναν πρόσφυγες. Οι λαοί της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου γίνονται θύματα μια πρωτοφανούς ακρίβειας και ληστρικής λεηλασίας των εισοδημάτων τους! Άνθρωποι τρέμουν από το κρύο και άλλοι χάνουν τη ζωή τους στην προσπάθεια τους να ζεσταθούν.

Ένας κόσμος με πάνω από 100 εκατομμύρια πρόσφυγες

Στοιχεία από την Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHC3R).

«Ο αριθμός των ανθρώπων οι οποίοι αναγκάστηκαν να φύγουν για να σωθούν από τις ένοπλες συρράξεις, τη βία, τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τους διωγμούς ξεπέρασε το ιλιγγιώδες όριο των 100 εκατομμυρίων για πρώτη φορά, εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία και άλλων φονικών ένοπλων συρράξεων», αναφέρει σε ανακοίνωση της η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR).

Ατέρμονοι πόλεμοι και αμηχανία της διεθνούς κοινότητας

Η ανάλυση της εξωτερικής πολιτικής στη χώρα μας επικεντρώνεται κυρίως σε θέματα όπως τα ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό και οι σχέσεις μας με τους βόρειους γείτονες. Αυτό είναι λογικό, δεδομένων των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η ελληνική εξωτερική πολιτική.

Υπάρχουν όμως πεδία στις διεθνείς σχέσεις πολύ σημαντικά, τα οποία απασχολούν τη διεθνή κοινότητα και στα οποία η Ελλάδα πρέπει να έχει λόγο, για να μην πω ότι οφείλει να λάβει πρωτοβουλίες, για δύο λόγους: πρώτον, ώστε να υπολογίζεται διεθνώς ως παίκτης με άποψη που συνδιαμορφώνει αποφάσεις και έτσι αξιώνει θέση και ρόλο σε διπλωματικά τραπέζια και, δεύτερον, ώστε να έχει διεθνές κεφάλαιο για να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις στον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο, από θέση ισχύος.

Η «μαφία» των πολέμων

Εξήντα χρόνια από την αποχαιρετιστήρια ομιλία του 34ου προέδρου των ΗΠΑ Ντουάιτ Αϊζενχάουερ και την περιβόητη αναφορά του στον αυξανόμενο εναγκαλισμό των εταιρειών παραγωγής όπλων του ιδιωτικού τομέα με το Πεντάγωνο, το «στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα» συνεχίζει με αμείωτο ρυθμό να ρυθμίζει τις τύχες αρκετών λαών της υφηλίου και να κερδίζει.

Επενδύοντας στον φόβο, στις συγκρούσεις και στον πόλεμο, η συμμαχία αυτή –προϊόν του Β' Παγκοσμίου Πολέμου– διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό την αμυντική και εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, απομυζώντας πόρους από την οικονομία τόσο της υπερδύναμης όσο και δεκάδων χωρών του πλανήτη. Η δημιουργία αντίπαλων στρατοπέδων, ο αέναος ανταγωνισμός των εξοπλισμών, οι στρατιωτικές συγκρούσεις σημαίνουν γι’ αυτήν πωλήσεις, κέρδη, αποδόσεις. Η ειρήνη, αντίθετα, σημαίνει οικονομικό μαρασμό. Γι’ αυτό και είναι ανεπιθύμητη.

Όπλα και εξοπλισμό 1 δισ. ευρώ πούλησε η Γερμανία σε χώρες που εμπλέκονται στις συγκρούσεις σε Λιβύη και Υεμένη

Εξαγωγές όπλων και στρατιωτικού εξοπλισμού, αξίας μεγαλύτερης του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, σε χώρες που εμπλέκονται στις συγκρούσεις στην Υεμένη και τη Λιβύη, ενέκρινε το 2020 η γερμανική κυβέρνηση.

Ο ξένος, ο στασιαστής, ο πρόσφυγας

Αν το προσφυγικό ήταν πρόβλημα, θα είχε λύση 

Δημήτρης Χριστόπουλος, Πόλις 2020, σ. 224

Υπάρχουν πολλοί ειλικρινείς αγωνιστές που έχοντας ζήσει αλλά και ενεργά πολεμήσει τον φασιστικό εφιάλτη, κατατρύχονται απ’ αυτόν, σε σημείο που συχνά υποχωρούν αυτόματα, βλέποντας το φάσμα να ξεπηδά στο τέλος της διαδρομής. Αντίθετα, είναι επίσης σωστό, αν λιγάκι έχουμε διδαχθεί από την ιστορία, ότι το ζήτημα του φασισμού είναι επίκαιρο, ότι πρέπει να το δούμε σοβαρά και να το χειριστούμε σωστά

Νίκος Πουλαντζάς, Φασισμός και δικτατορία 2006 [1970], σ. 401

Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, οι φοιτητές της Φιλοσοφικής παίρναμε στο δεύτερο έτος ένα μονόχρωμο γαλάζιο βιβλίο με τίτλο Παθολογία Πολιτευμάτων. Ο συγγραφέας του, ο Εμμανουήλ Μικρογιαννάκης, το είχε γράψει όλο στην καθαρεύουσα, και με εκτενή παραθέματα αρχαίων κειμένων, επαναλαμβάνοντας κάθε τόσο, προς εμπέδωση, ότι τα πολιτεύματα κακοπαθαίνουν εξαιτίας των ίδιων πάντα πολιτικών κακών: του στασιαστή και του ξένου.

Πρόσφυγας ή μετανάστης; Έχει τελικά σημασία;

Το ζήτημα του προσφυγικού έχει επανέλθει πλήρως στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας τον τελευταίο μήνα, τόσο εξαιτίας της νέας αύξησης των ροών προς τα νησιά του Αιγαίου, όσο και λόγω της αλλαγής του κυβερνητικού δόγματος που βλέπει πλέον σκέτο «μεταναστευτικό ζήτημα».

Η ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ επανεισήγαγε τον όρο «λαθρομετανάστες» στην καθημερινή πολιτική συζήτηση, ενώ κορυφαίοι υπουργοί του κόμματος αποφάσισαν ότι πρόσφυγες είναι μόνο οι Σύροι που «είναι πια ελάχιστοι» κι όχι οι Αφγανοί, παρ’ ότι προέρχονται από την λιγότερο ασφαλή χώρα στον κόσμο ή όσοι έρχονται από την υποσαχάρια Αφρική. Κάποια από τα παραπάνω τα ακούσαμε ελαφρώς ωραιοποιημένα και από τον πρωθυπουργό στη Βουλή, ενώ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έκανε λόγο ακόμη και για αλλοίωση πληθυσμού.

Άκου, φασιστάκο…

Όταν, το 1991, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους, με την ενεργό συνδρομή της ελληνικής κυβέρνησης, εξορμούσαν ενάντια στο Ιράκ στον περίφημο «Πόλεμο του Κόλπου», δεν ενοχλήθηκες.

Ένα νεκροταφείο με 3.700 σχολικές τσάντες για τα αθώα θύματα των πολέμων

Μία εγκατάσταση που θυμίζει στους ηγέτες του κόσμου τι σημαίνουν οι πόλεμοι για τα παιδιά

Πάνω από 3.700 γαλάζιες σχολικές τσάντες στήθηκαν σε σειρές, κατά τρόπο ώστε να θυμίζουν επιτύμβιες πλάκες σε νεκροταφείο, σε μια εγκατάσταση η οποία αποκαλύφθηκε χθες Κυριακή έξω από το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, για να προσελκύσει την προσοχή στον αριθμό των παιδιών που σκοτώνονται και ακρωτηριάζονται σε εμπόλεμες ζώνες.

Εγκώμιο της γκρίνιας: ένα μανιφέστο κατά των εορτών

Η ανθρώπινη ιστορία είναι ιστορία σφαγών, η ηλιθιότητα είναι ανίκητη και, όταν δεν νικά η ηλιθιότητα, νικητής παραμονεύει ο θάνατος, που έχει στα πάντα τον τελευταίο λόγο. Αυτή είναι η έσχατη αλήθεια. Όταν σας μιλούν θετικά γι’ αυτούς που «πάντα βρίσκουν κάτι καλό να πουν», μη διστάσετε, ρωτήστε: Πού; Πού το βρίσκουν; Ζητήστε να σας πάρουν από το χέρι και να σας οδηγήσουν σε αυτό το επίτευγμα που δεν προορίζεται να πνιγεί στη φθορά και την ασυνεννοησία. Βρείτε αυτόν που ισχυρίζεται ότι ο κόσμος μας είναι ο καλύτερος δυνατός και πάρτε του δώρο ένα εισιτήριο λεωφορείου. Στείλτε τον μια βόλτα και μετά ξαναρωτήστε τον.

Εκατομμύρια τόνοι πυρομαχικών στους ωκεανούς

Στις ακτές της Εσθονίας τις τελευταίες ημέρες, πραγματοποιήθηκε μια επιχείρηση εκκαθάρισης παλαιών πυρομαχικών με την κωδική ονομασία "Open Spirit 2018". Μετείχαν 850 στρατιώτες από έντεκα χώρες, 19 πλοία και μια ομάδα δυτών. Στόχος; Να καταστραφούν πυρομαχικά που παραμένουν βυθισμένα στη θάλασσα και απειλούν το οικοσύστημα.

Για περισσότερα από 70 χρόνια εκατομμύρια τόνοι πυρομαχικών πολέμου σκουριάζουν εδώ, ειδικά από τους δύο παγκόσμιους πολέμους. Μόνο στη Βόρεια Θάλασσα και στη Βαλτική Θάλασσα υπολογίζονται ότι 1,6 εκατομμύρια τόνοι πυρομαχικών παραμένουν βυθισμενα. Με εντολή των συμμάχων, ολόκληρα φορτία πυρομαχικών πετάχτηκαν στη θάλασσα μετά τον πόλεμο. Ωστόσο, δεν είναι ακόμα σαφές τι ακριβώς προβληματα μπορεί να προκαλέσουν, όταν προχωρήσει η διάβρωση. Ο χημικός Άαρον Μπεκ από το Κέντρο «Geomar Helmholtz»για την έρευνα του ωκεανού στο Κίελο μιλησε στο περιοδικό «Frontiers in Marine Science».

Ετούτος ο κόσμος τέλειωσε

Θα ‘θελα να ‘μαι το κηδειόχαρτο του τέλους του χρόνου. Τόση η απογοήτευση. Ένα καρφί σε ένα κομμάτι χάος. Αυτή να είναι η τελευταία κίνηση του κόσμου όπως τον γνωρίσαμε. Κι εγώ η αναγγελία του. Και η ιστορία του. Ήρθαμε, φτιάξαμε, γκρεμίσαμε, υπήρξαμε, δεν υπάρχουμε. Ποτέ πια.

Το φάντασμα της πείνας απλώνεται στον κόσμο

Ο ΟΗΕ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου: για πρώτη φορά στον 21ο αιώνα αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που υποφέρουν από την πείνα και τον υποσιτισμό, συνεπεία των πολέμων και της κλιματικής αλλαγής. Όλα δείχνουν ότι η πρόοδος που είχε συντελεστεί χάνεται και ο κόσμος πηγαίνει πάλι προς τα πίσω.

Σύμφωνα με τις υπηρεσίες του ΟΗΕ, το 2016 ο αριθμός των χρόνια υποσιτιζόμενων ανθρώπων έφτασε τα 815 εκατομμύρια, δηλαδή 38 εκατομμύρια περισσότεροι από το 2015, κυρίως της διαρκούς αύξησης των εμπόλεμων συγκρούσεων και των «σοκ» που προκαλεί η κλιματική αλλαγή.

Επίσης, το ποσοστό των ανθρώπων που υποφέρουν από χρόνια πείνα από 10,6% το 2015 έφτασε στο 11% το 2016.

Νταρ-αλ-χαρμπ και Νταρ-αλ-Ισλάμ, τα γεννήματα του καπιταλισμού

Το αγριεμένο φάντασμα του καπιταλισμού, και των πολεμικών σχέσεων που δημιουργεί, πλανάται πάνω από τα κεφάλια του ανθρώπινου γένους και βάζει σε μπελάδες τους, ανάλογα με ποιον Θεό μιλάς, περιούσιους λαούς.

Μια δέσμη από κοινωνικούς και πολιτικούς κανόνες οι οποίοι ορίζουν τις ζωές των ανθρώπων, ένα σύνολο από ήθη και συνήθειες που διαμορφώνουν –και διαμορφώνονται από- την κουλτούρα μιας κοινωνίας, να τι είναι εν τοις πράγμασι μια θρησκεία. Ακόμα δε και η στενά προσωπική, μεταφυσική σχέση της ύπαρξης με το άγνωστο, μεταθανάτιο υπερβατό, ακόμα και τούτη μετέχει στην κοινωνικοπολιτική διαπλοκή, εφόσον ειδωθεί ως το προσφορότερο έδαφος για να ευδοκιμήσουν κάθε λογής φανατισμοί.

Θρησκείες αγάπης, μίσους, βίας, ή κάπως έτσι;

Ακόμα κι εκείνος με λιγοστές γνώσεις ιστορίας, αντιλαμβάνεται ότι οι παλαιότερες θρησκείες του κόσμου έχουν στο βιογραφικό τους ανησυχητικές περιόδους βίας και αιματοχυσίας. Τον τελευταίο βέβαια καιρό, το Ισλάμ είναι αυτό που βρίσκεται σχεδόν καθημερινά στο προσκήνιο, αλλά το να αναφερόμαστε στις ακραίες συμπεριφορές μιας μερίδας πιστών του γενικεύοντας το θέμα, συνιστά το λιγότερο υποκρισία. Από την άλλη μεριά, αποκαλώντας τον Χριστιανισμό ειρηνική και  ανεκτική, απέναντι στους άλλους, θρησκεία και το Ισλάμ ακραία, βίαιη και επιθετική, μάλλον οδηγούμαστε, εκόντες άκοντες, σε επανακαθορισμό των όρων. Και οι δύο όμως, για αρκετούς, είναι εγγενώς το ίδιο πράγμα, τουτέστιν αμετάβλητα και ανεξίτηλα κείμενα γραμμένα σε επιφάνειες που δύσκολα μπορούν να αναχαραχθούν ή τροποποιηθούν, και τα οποία χρησιμεύουν για την στρατηγική συμπεριφορά των αντίστοιχων οπαδών τους. 

Τραύματα του χθες, πληγές του σήμερα

Μνησιπήμων είναι αυτός που θυμίζει παθήματα∙ ό,τι έρχεται από ανάμνηση τραύματος. Ο Σεφέρης το δανείστηκε από τον Αισχύλο: «Στάζει… προ καρδίας μνησιπήμων πόνος».

Ο Ντίκενς, καθώς αποτιμούσε τον αιματηρό 18ο αιώνα, το έλεγε αλλιώς στην «Ιστορία δύο πόλεων» το 1859: «Ηταν τα καλύτερα χρόνια, μα συνάμα και τα χειρότερα∙ ήταν η εποχή της σοφίας, ήταν η εποχή της απρονοησίας… ήταν η εποχή των Φώτων αλλά και η εποχή του Σκότους∙ ήταν η άνοιξη της ελπίδας, ήταν ο χειμώνας της απελπισίας…».

ΔΝΤ: Εξαιρετικά υψηλό το οικονομικό κόστος των πολέμων στη Μέση Ανατολή

Οι ένοπλες συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική δεν καταστρέφουν μόνο τις οικονομίες των χωρών που βρίσκονται σε πόλεμο, αλλά υπονομεύουν την ανάπτυξη και σε γειτονικές χώρες και σε εκείνες που φιλοξενούν εκατομμύρια πρόσφυγες, αναφέρει σε έκθεσή του που δημοσιεύθηκε την Παρασκευή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Πάνω από 4,7 τρισ. δολάρια έχουν δαπανήσει οι ΗΠΑ για τους πολέμους στη Μέση Ανατολή

Πάνω από 4,79 τρισεκατομμύρια δολάρια έχουν δαπανήσει οι ΗΠΑ για τους πολέμους στη Μέση Ανατολή μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001.

Αυτό αναφέρει μια νέα οικονομική έκθεση του Ινστιτούτου Γουάτσον του Πανεπιστήμιου του Μπράουν για το συνολικό δημοσιονομικό κόστος των πολέμων των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Πακιστάν και τη Συρία, στο πλαίσιο του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», που κήρυξε η Ουάσιγκτον μετά τις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους.