Απολύσεις επιφύλαξαν χριστουγεννιάτικα δικαιοσύνη και κυβέρνηση στους συμβασιούχους του ΥΠΠΟΑ με θετικές δικαστικές αποφάσεις. Ούτε το δίκαιο του μακροχρόνιου δικαστικού αγώνα τους, ούτε το πνεύμα των ημερών, εμπόδισε δικαιοσύνη και κυβέρνηση να πάρουν μια εντελώς ακατανόητη απόφαση... Και όποιος νομίζει ότι η κυβέρνηση άφησε την δικαιοσύνη ανεπηρέαστη να αποφασίσει, μάλλον πλανάται πλάνην οικτράν! Πως μπορεί αλλιώς να εξηγηθεί ότι το ΥΠΠΟΑ με μια μόνο απλή αίτηση ανάκλησης, κατάφερε να αναιρέσει κατά περίσταση τρεις προηγούμενες θετικές αποφάσεις δικαστών υπέρ των συμβασιούχων. Και μάλιστα επρόκειτο για αποφάσεις που πέρασαν «δια πυρός και σιδήρου» και μέσα σε κλίμα διωγμού και «επιστράτευσης» κυρίως «άπειρων» δικαστών της περιφέρειας, που είχαν διαμορφώσει με εγκυκλίους και νομοθετήματα Μητσοτάκης και Αθανασίου εξαντλώντας όλη τους την αναλγησία και «αυστηρότητα», υπακούοντας και «εξαργυρώνοντας» τις ποσοτικές επιταγές της Τρόικας. Τότε και μέσα σ' αυτό το κλίμα, η συντριπτική πλειοψηφία των συμβασιούχων με δικαστικές αποφάσεις του ΥΠΠΟΑ, σε πολλές περιπτώσεις αντελώς παράλογα, βρέθηκαν στον δρόμο με αρνητικές αποφάσεις! Αυτοί οι ελάχιστοι που τις κέρδισαν, το κατάφεραν με τον ενδελεχή έλεγχο όλων των στοιχείων και την πλήρη συνταγματική αιτιολόγηση των αποφάσεων από τους δικαστές... Ήρθε όμως μια απλή ανάκληση να τις ανατρέψει κι αυτές...
Οι ανακλήσεις που αποφασίσθηκαν στις αρχές του Δεκέμβρη και κοινοποιήθηκαν άρον άρον την προηγούμενη εβδομάδα, δεν μπορούν να πιαστούν από πουθενά και να σταθούν με τίποτα, μόνο με την εκούσια παρερμηνεία και επιλεκτική επίκληση του λεγόμενου κατά κόρον την περίοδο των μνημονίων, «δημοσίου συμφέροντος». Άλλωστε είναι γνωστό, ότι οι αιτήσεις ανάκλησης στοιχειοθετούνταν και στηρίζονταν, επικαλούμενες κυρίως το «δημόσιο συμφέρον» και την περιστολή των δημοσιών δαπανών!
Νομικοί κύκλοι πριν την έκδοση των συγκεκριμένων αποφάσεων των ανακλήσεων, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο, «διερύγνυαν τα ιμάτια τους» ότι οι αιτήσεις ανάκλησης έχουν απειροελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας... Κι αυτό γιατί κυρίως οι ανακλήσεις βασίζονται, εκτός από το παρεξηγημένου «δημόσιο συμφέρον» που μας προέκυψε εκτάκτως τα τελευταία χρόνια και στις ουσιαστικές μεταβολές των συνθηκών που επικρατούσαν κατά την εκδίκαση της κύριας αγωγής ή σε περιπτώσεις εμφανούς κακοδικίας. Τίποτα από τα παραπάνω μετά βεβαιότητας δεν συνέβει, ενώ συνέβησαν πράγματα που συνηγορούσαν ακόμη περισσότερο στο δίκαιο των συγκεκριμένων θετικών αποφάσεων και την παραμονή στην εργασία των συμβασιούχων τουλάχιστον μέχρι τις εφέσεις που έχουν ορισθεί μόλις ελάχιστους μήνες αργότερα(όπως πχ οι τραγικές και μαροχρόνιες ελλείψεις προσωπικού στο ΥΠΠΟΑ, το νέο Οργανόγραμμα που μεγάλωσε ακόμη περισσότερο τις ανάγκες σε προσωπικό, το αιφνίδιο κλείσιμο μουσείων και αρχαιολογικών χώρων κτλ κτλ).
Το «χορό» της «εορταστικής» έκδοσης αποφάσεων του Εφετείου, έσυρε με μεγάλη χαρά και ζέση και το ΥΠΠΟΑ, που έσπευσε να κοινοποιήσει λίγα 24ωρα πριν τα χριστούγεννα τις αποφάσεις στις υπηρεσίες και μάλιστα υιοθετώντας τον τρόπο επικοινωνίας τρόικας-κυβέρνησης με την αποστολή e-mail, επιτείνοντας πιο πολύ το «εορταστικό» κλίμα των ημερών!
Και το οξύμωρο είναι ότι, τόσο με την εκδίκαση όσο και με την έκδοση των αποφάσεων για τις ανακλήσεις, δεν άνοιξε μύτη, δεν κουνήθηκε φύλλο, από κανέναν εργαζόμενο, σωματείο ή φορέα... Κανένα ηλεκτρονικό ή έντυπο μέσο δεν το έπαιξε... Κανένας πολιτικός φορέας δεν φαίνεται να γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει με τους συμβασιούχους στο δημόσιο, μετά από την περίοδο διακυβέρνησης «Κουρασμένου» που το θέμα πουλούσε και είχε αυξημένη εκλογική πελατεία... Και γιατί να το πράξουν άλλωστε, αφού τόσο και τόσο εργατοϋπαλληλικό και όχι μόνο αίμα έχει χυθεί αυτά τα χρόνια σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα! Λίγες ακόμη ρανίδες δεν συγκινούν κανέναν!
Μπορεί να φταίει η ιδιοτέλεια, μπορεί ο διαχωρισμός που επήλθε σε χαμένους και κερδισμένους των δικαστηρίων, ίσως η ολοκληρωτική απώλεια εμπιστοσύνης των πολιτών στο τελευταίο αποκούμπι της δημοκρατίας την δικαιοσύνη, ίσως το αρχικό μούδιασμα μέσα στα εκατοντάδες άλλα που έχουν νιώσει οι πολίτες αυτής της χώρας στα μνημονιακά χρόνια, μπορεί να φταίει η ανοργανωσιά, η ολική αδράνεια και ο λήθαργος των σωματείων που δείχνουν εκτός τόπου και χρόνου, μπορεί να φταίει τέλος και ο καθόλα πετυχημένος κοινωνικός και εργασιακός αυτοματισμός που έχει επικρατήσει την ελληνική κοινωνία με φροντίδα της κυβέρνησης. Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει, αυτό που ξέρω είναι ότι η μόνη χαμένη μάχη, είναι αυτή που δεν δίνεται. Και οι συμβασιούχοι του ΥΠΠΟΑ δεν δείχνουν ικανοί και διατεθειμένοι να δώσουν μάχη ή μάχες για το δίκιο τους! Αποτελούν πλέον το πιο εύκολο θύμα, κι ενώ εκκρεμούν ακόμα εκατοντάδες εφέσεις μέχρι την τελεσιδικία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου