Μονιμότητα στο Δημόσιο: θεσμικό αντίβαρο ή εργαλείο κομματισμού;

Η πρόσφατη εξαγγελία του πρωθυπουργού για άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων μέσω συνταγματικής αναθεώρησης αποτελεί μια επικίνδυνη διολίσθηση προς ένα συνταγματικό λαϊκισμό, που επινοεί εχθρούς της Δημοκρατίας, προκειμένου να δικαιολογήσει μέτρα που την υπονομεύουν στο όνομα της δήθεν προστασίας της.

Μονιμότητα ή εκδικητικότητα;

Εντυπωσιακό ήταν, αν μη τι άλλο, το πρόσφατο δημοσκοπικό εύρημα της Marc για το «Πρώτο Θέμα»: το 76,2% του γενικού πληθυσμού απάντησε ότι «συμφωνεί» (59,8%) ή «μάλλον συμφωνεί» (16,4%) με την κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο, «ώστε να απομακρύνονται όσοι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους». Κάποιοι προσπερνούν ότι το ισχύον πλαίσιο ήδη προβλέπει απολύσεις επίορκων και ισχυρίζονται ότι η ελληνική κοινωνία κάνει «βήματα μπροστά». Καλλιεργείται, λοιπόν, με έντεχνο –και πονηρό βεβαίως– τρόπο ένα κλίμα προς την κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο.

Δημόσιο: Πώς το τρίτο μνημόνιο κατοχυρώνει τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων

“Η συνταγματικά κατοχυρωμένη μονιμότητα όσων υπηρετούν στο δημόσιο είναι εχέγγυο αποκομματικοποίησης του κράτους”: Στη συγκεκριμένη αποστροφή της υπουργού Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Ολγας Γεροβασίλη σε πρόσφατη ανακοίνωσή της (σε διάψευση δημοσιεύματος για «απολύσεις διαρκείας κατ’ απαίτηση δανειστών») συνοψίζεται η τεράστια τομή που έγινε στην ελληνική Δημόσια Διοίκηση τον προηγούμενο αιώνα υπακούωντας για πρώτη φορά το στόχο για ένα κράτος απεγκλωβισμένο από κομματικές εξαρτήσεις. Μια τομή που κατοχυρώνει το τρίτο μνημόνιο, στο οποίο  έχει συμπεριληφθεί ως στόχος η αποκομματικοποίηση (με τον όρο αποπολιτικοποίηση) του δημοσίου, προστατεύοντας, στην ουσία, τη μονιμότητα των Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων. 

Ας γυρίσουμε, όμως, 105 χρόνια πίσω…

Από το «κακό» στο... χειρότερο Δημόσιο

Η συζήτηση για τον απεγκλωβισμό της δημόσιας διοίκησης από τις κομματικές εξαρτήσεις είναι επίκαιρη όσο και διαχρονική.

Για πρώτη φορά το 1911 κατοχυρώνεται συνταγματικά η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, με στόχο την ανεξαρτησία τους από τους τότε κομματικούς ανταγωνισμούς. Αποτέλεσε το ισχυρό αντίβαρο στην κομματική ασυδοσία που επικρατούσε εκείνη την εποχή σχετικά με τους διορισμούς και τις απολύσεις στο Δημόσιο.

Κάθε αλλαγή κυβέρνησης σήμαινε μαζικές απολύσεις κρατικών λειτουργών, παρότι αποτελούσαν τότε το πλέον προσοντούχο προσωπικό.

Μονιμότητα για 40.000 υπαλλήλους

ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

Σχέδιο για την κατάργηση της σχέσης εργασίας αορίστου χρόνου ιδιωτικού δικαίου (ΙΔΑΧ) στο Δημόσιο και τη μετατροπή της σε συμβάσεις τακτικού (μόνιμου) προσωπικού επεξεργάζεται το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, σύμφωνα με πληροφορίες του «Εθνους».

Η πρόταση που αφορά τουλάχιστον 40.000 υπαλλήλους έχει κατατεθεί από τον αρμόδιο αν. υπουργό Γ. Κατρούγκαλο στην ΑΔΕΔΥ κατά τη χθεσινή συνάντηση που είχαν στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και βρίσκει σύμφωνους τους συνδικαλιστές, καθώς ικανοποιεί ένα πάγιο αίτημα της Συνομοσπονδίας των δημοσίων υπαλλήλων. Σύμφωνα με πληροφορίες, νομοθετική πρόβλεψη θα περιληφθεί στο νομοσχέδιο του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης που αναμένεται να κατατεθεί μέχρι τα τέλη του μήνα.

Γιατί καθιερώθηκε η μονιμότητα στο δημόσιο;

H μονιμότητα βασικό αίτημα του αστικού εκσυγχρονισμού επί Βενιζέλου

Το «ταμπού» της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων πρέπει να σπάσει, έχει επανειλημμένα τονίσει ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, αλλά και ένας ευρύτατος κύκλος πολιτικών και αναλυτών. Οι πρώτες απολύσεις έγιναν με το κλείσιμο της ΕΡΤ, ενώ την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε ότι δεν θα απολυθούν τελικά εκπαιδευτικοί, καθαρίστριες, σχολικοί φύλακες και δημοτικοί αστυνομικοί που είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα.

Οι απολύσεις από το δημόσιο, πέρα από τον στόχο της μείωσης όσων δαπανών δεν κατευθύνονται στην αποπληρωμή του δημόσιου χρέους, παρουσιάζονται ως μέτρο δικαιοσύνης, κατάργησης ενός αδικαιολόγητου «προνομίου» που απολαμβάνουν ανίκανα «βύσματα», τη στιγμή που στον ιδιωτικό τομέα κυριρχεί η μαζική ανεργία. Το ότι η εξίσωση γίνεται προς τα κάτω, το ότι στην κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο συμπυκνώνεται η κατάργηση του δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή εργασία εν γένει, τείνουν δυστυχώς να το παραβλέπουν πολλά από τα θύματα των μνημονιακών πολιτικών, παραδομένα σε μια πολιτική της μνησικακίας.