Την περασμένη εβδομάδα, η Ευρώπη ανακάλυψε τα όρια της ανοχής της. Την ηθική της ραχοκοκκαλιά. Το σύνορο πέραν του οποίου θεωρεί ανυπόφορη την περαιτέρω εμπορευματοποίηση των αξιών. Την λεπτή κόκκινη γραμμή που οι Ευρωπαίοι αρνούνται να περάσουν, ό,τι και να τους τάξουν.
Μπορεί να σκύψαμε το κεφάλι στους τραπεζίτες που τίναξαν στον αέρα τις οικονομίες μας, μεταφέροντας κυνικά τις γιγάντιες ζημιές τους στους ώμους των πιο ευάλωτων Ευρωπαίων. Μπορεί να κάναμε τα στραβά μάτια στην μαζική φοροδιαφυγή της ολιγαρχίας και στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Μπορεί να αποδεχθήκαμε ως "φυσιολογική" την αποψίλωση της δημόσιας παιδείας ή των εθνικών συστημάτων υγείας, την απόγνωση εργαζόμενων χωρίς συλλογικές συμβάσεις, τα συσσίτια, τις εξώσεις και τους πλειστηριασμούς, μεγέθη ανισότητας που ζαλίζουν το νου και παγώνουν την καρδιά. Μπορεί να μείναμε βουβοί την ώρα που η δημοκρατία μας σερνόταν στο απόσπασμα και η Σίλικον Βάλεϊ λεηλατούσε τα προσωπικά μας δεδομένα.