Τα έγγραφα που δημοσιοποίησε η Κομισιόν για την συμφωνία της με την AstraZeneka είναι, δε, από μόνα τους η απάντηση προς κάθε απολογητή του συστήματος για το τι σημαίνει πραγματικά καπιταλισμός, τι σημαίνει “διαφάνεια” στο σύστημά τους, τι σημαίνει μια επιτροπή και ένας οργανισμός (ΕΕ) φτιαγμένα να υπηρετούν τις πολυεθνικές και μάλιστα επί πτωμάτων, τι σημαίνει αστικές κυβερνήσεις – υπηρέτες του κεφαλαίου.
Στο φόντο των εξελίξεων παραθέτουμε το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο “Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε” (Νίκος Μπογιόπουλος – έκδοση Ημεροδρόμος) για τον ρόλο των φαρμακευτικών, όχι μόνο σε συνθήκες υπαρκτής πανδημίας, όπως η σημερινή, αλλά και ανύπαρκτων “πανδημιών”, στο πλαίσιο ενός συστήματος όπου “αρρωστοι εγκληματίες κερδοσκοπούν με την ασθένεια”
“Αρρωστοι εγκληματίες κερδοσκοπούν με την ασθένεια”
Κάθε διαφήµιση νέου προϊόντος οποιασδήποτε φαρµακοβιοµηχανίας συνηθίζεται να διανθίζεται από εικόνες σκηνοθετηµένης «ανθρωπιάς» και από «ανακουφιστικά» λόγια. Ωστόσο, όσα µεσολάβησαν από την περίοδο της «γρίπης των πτηνών» µέχρι και την περίοδο της παγκόσµιας κινδυνολογίας για τη «γρίπη των χοίρων» (η τελευταία χρήζει ειδικότερης επισήµανσης καθώς πρόσφερε το πρόσχηµα για την ταµειακή ενίσχυση των πολυεθνικών του φαρµάκου εν µέσω της οικονοµικής κρίσης) ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι «για την αντιµετώπιση της ασθένειας δεν αρκούν οι ιατρικές γνώσεις, απαιτείται και το ειλικρινές ενδιαφέρον για τον άνθρωπο».
Η εικόνα διαµορφώνεται ως εξής: από τη µία συσσωρεύονται εκατοντάδες, έτοιµα σε επίπεδο ερευνητικού εργαστηρίου, φάρµακα που όµως απαγορεύεται (!) από τις πολυεθνικές φαρµακοβιοµηχανίες να διατεθούν για µαζική βιοµηχανική παραγωγή. Ο λόγος είναι κυνικά απλός: µια τέτοια µαζική παραγωγή δε διασφαλίζει το απαραίτητο επίπεδο κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Από την άλλη, όµως, χιλιάδες είναι οι χηµικές ουσίες που εισάγονται κάθε χρόνο στη βιοµηχανία προτού καν ολοκληρωθεί ο κύκλος των εργαστηριακών τους δοκιµών ως προς την καταλληλότητα χρήσης τους από τον άνθρωπο. Το κριτήριο είναι και πάλι η γρήγορη και µέγιστη εξασφάλιση του µονοπωλιακού κέρδους. Ο Λένιν το είχε τονίσει ήδη από το 1916: ο ιµπεριαλισµός, το ανώτατο στάδιο του σάπιου καπιταλισµού, παράλληλα µε την τεράστια τεχνική πρόοδο, παρέχει στα µονοπώλια «την οικονοµική δυνατότητα ώστε να συγκρατούν τεχνητά την τεχνική πρόοδο». Άλλωστε, είναι γνωστό ότι στις ΗΠΑ διεκόπη η χρηµατοδότηση προγραµµάτων έρευνας για την αντιµετώπιση του καρκίνου που, όπως είχε εκτιµηθεί, σε λιγότερο από µια δεκαετία θα κατέληγαν στην αντιµετώπιση των περισσότερων µορφών της νόσου, διότι αντιδρούσαν οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι φαρµακοβιοµηχανίες.
Ο πλανήτης βρίσκεται στον 21ο αιώνα, κι ακόµα πρέπει να υπενθυµίζεται το αυτονόητο: τα φάρµακα, όπως και η επιστηµονική γνώση και η έρευνα που οδηγούν στην παραγωγή τους, είναι κοινωνικά αγαθά, που δε νοείται να αποτελούν ατοµική ιδιοκτησία. Είναι είδη πρώτης ανάγκης και ως τέτοια πρέπει να αποτελούν περιουσία του λαού. Αντ’ αυτού, ο «θεϊκός» νόµος του κέρδους και οι προφήτες του, οι πολυεθνικές, τα καθιστούν «εµπόρευµα» και «περιουσιακό τους στοιχείο». Ακριβώς αυτό το «δικαίω-µα», το δικαίωµα της ιδιοκτησίας πάνω σε ζητήµατα ζωής και θανάτου, επιτρέπει στις πολυεθνικές να «κερδοσκοπούν µε την ασθένεια». Κάθε χώρα θα έπρεπε να έχει το δικαίωµα να εξασφαλίζει τις κατάλληλες προϋποθέσεις τόσο σε υποδοµές, όσο και σε τεχνογνωσία και εξειδικευµένο ανθρώπινο δυναµικό, ώστε να µπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες της στην παραγωγή και στη διάθεση ειδών πρώτης ανάγκης, όπως είναι τα φάρµακα. Όµως 2.500 χρόνια µετά τον Ιπποκράτη υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι µια τέτοια προοπτική µοιάζει µε κοµµουνιστικό… «ανέκδοτο». Και τούτο, όπως λένε, γιατί το µοναδικό κίνητρο που υπάρχει για την παραγωγή, τη διάθεση και φυσικά την ανακάλυψη νέων πραγµάτων στο σύγχρονο κόσµο (άρα και φαρµάκων) είναι το κέρδος και µόνο αυτό.
Όντως τα παραπάνω ισχύουν. Αλλά ισχύουν αποκλειστικά και µόνο στον κόσµο της καπιταλιστικής αθλιότητας, που έχει θολώσει τόσο πολύ το νου των απολογητών του συστήµατος, ώστε να µην µπορούν να δουν πέρα από τη µύτη τους. Πόσο µάλλον, να δουν µέχρι την Κούβα, που πέφτει λίγο µακρύτερα από τη µύτη τους. Εκεί λοιπόν, για να περιοριστούµε στις σηµερινές συνθήκες της ιµπεριαλιστικής περικύκλωσης και να µην πάµε πίσω στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, έγινε κατορθωτό να παράγονται εµβόλια για τη µηνιγγίτιδα και την πνευµονία, για το Aids και τον καρκίνο. Ο λαός έχει άµεση πρόσβαση στο δηµόσιο αγαθό που λέγεται «φάρµακο». Στη χώρα που κάτω από τέτοιες συνθήκες αποµόνωσης καταφέρνει να εξάγει βιοτεχνολογία, εκεί, στην Κούβα, αποδείχτηκε ότι µπορεί να ισχύσει αυτό που είχε πει ο Κάστρο: «∆ε µας αρέσουν ιδιαίτερα οι πατέντες. Μας αρέσει η ιατρική. Η παραγωγή φαρµάκων της Κούβας έχει ενδιαφέρον στο τι δεν έχει: φάρµακα για µεγάλα λεφτά, θεραπείες της φαλάκρας, της ανικανότητας ή των ρυτίδων. Είναι όλο θεραπείες για τον καρκίνο, φάρµακα για το Aids, και εµβόλια για τροπικές ασθένειες». Αυτή η πολιτική, ένα επίτευγµα που πραγµατοποιήθηκε στο έδαφος της κοινωνικοποίησης των µέσων παραγωγής και στο πλαίσιο του κεντρικού σχεδιασµού, είχε ως αποτέλεσµα το 2010 ν’ ανακηρυχθεί η επί µισό αιώνα αποκλεισµένη Κούβα ως η πρώτη χώρα της Λατινικής Αµερικής, και µια από τις πρώτες στον κόσµο, στην αντιµετώπιση της παιδικής θνησιµότητας.
Σηµείωση 1η: Η λεγόµενη «πανδηµία» από τον ιό της «γρίπης των χοίρων» χρησιµοποιήθηκε το 2009 ως παγκόσµιο φόβητρο για την ενθυλάκωση από τις φαρµακοβιοµηχανίες, που παρήγαγαν και διένειµαν τα αντιικά εµβόλια, ενός ποσού που κυµάνθηκε περί τα 20 δισεκατοµµύρια δολάρια. Η όλη επιχείρηση, που προέβλεπε τη µετατροπή του πληθυσµού της γης σε παγκόσµιο πειραµατόζωο κατανάλωσης εµβολίων ανέλεγκτων ως προς τις συνέπειές τους στον ανθρώπινο οργανισµό, αποδείχτηκε ότι δε σκόπευε στην αντιµετώπιση της «γρίπης των χοίρων», αλλά επρόκειτο για µια χείριστης µορφής «διαφθορά των χοίρων». Ένα χρόνο αργότερα και συγκεκριµένα τον Ιούλιο του 2010, ο Γερµανός επιδηµιολόγος Βόλφγκανγκ Βόνταργκ, πρόεδρος της Επιτροπής Κοινωνικών Ζητηµάτων, Υγείας και Οικογένειας της κοινοβουλευτικής συνέλευσης του Συµβουλίου της Ευρώπης, δήλωσε: «Η γρίπη των χοίρων ως τέτοια δεν υπάρχει, ο δε µεγάλος πανικός που δηµιουργήθηκε χωρίς λόγο συµφέρει µόνο στους εκπροσώπους των εργαστηρίων εκπόνησης εµβολίων και στους παραγωγούς τους». Όπως αποκαλύφθηκε, σηµαίνοντα στελέχη του Παγκόσµιου Οργανισµού Υγείας, που αντικατέστησαν τον όρο «επιδηµία» µε τον όρο «πανδηµία», και έδωσαν έτσι το πράσινο φως για την κερδοσκοπία των φαρµακοβιοµηχανιών επί τη βάσει ενός τεχνητά προκληθέντος πανικού, συνεργάζονταν µε τις εταιρείες παραγωγής των εµβολίων (…)”.
(το σκίτσο είναι του Γιάννη Δερμεντζόγλου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου