Τις μέρες του Σεπτεμβρίου οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται να κατακλύζονται από έντονα συναισθήματα - όχι ευχάριστα τις περισσότερες φορές: φόβο, δέος, αποστροφή, άρνηση, νοσταλγία... Κάποιες από τις 30 μέρες του είναι τόσο έντονες ώστε σε αναγκάζουν να στέκεσαι ακίνητος με το βλέμμα κολλημένο στο άπειρο προσπαθώντας να αντιληφθείς αν είσαι οργισμένος, απορημένος ή έτοιμος να παραδοθείς στο τελεσίδικο της μοίρας.
Το ημερολόγιο του Σεπτεμβρίου είναι γεμάτο από μεγάλα ή μεγαλύτερα γεγονότα που είτε δεν θα ήθελες να σου συμβαίνουν είτε προσπαθείς να τα κρατήσεις στο αεροστεγές τμήμα της μνήμης: τελειώνουν οι διακοπές, ανοίγουν τα σχολεία, η εφορία σε θυμάται, ο Πινοσέτ επέβαλε τη χούντα του, ο Χίτλερ ξεκίνησε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ισλαμιστές χτύπησαν τους δίδυμους πύργους, η Γερμανία ξανάγινε ενιαία...
Για όλους αυτούς τους λόγους -και για κάποιους ακόμα– αρκετοί ταυτίζουν τον Σεπτέμβριο με τον μήνα που επωάζεται το... κακό. Υπάρχουν όμως και αυτοί που πιστεύουν ότι το κισμέτ δεν έχει καμία σχέση με την Iστορία η οποία, όπως λένε, είναι απότοκο συγκρούσεων, παθών και συμφερόντων με φόντο το κάθε μορφής κέρδος. Ανεξάρτητα όμως από το τι πιστεύει καθένας για την Iστορία, ο Σεπτέμβριος προσφέρει άφθονο υλικό για να συνταχθεί μία «Μαύρη Βίβλος» που στις σελίδες της θα φιλοξενούνται όλα τα «Δεν». Αυτά, δηλαδή, που θα πρέπει να αποφύγει η ανθρωπότητα προκειμένου να εξασφαλίσει την ειρήνη, να περιορίσει τη φτώχεια και να διασφαλίσει τη Δημοκρατία.
Αν υπήρχε κώδικας των «Δεν» και τον διαβάζαμε, τότε θα πρέπει είχαμε σημάνει συναγερμό με αυτά που ακούγονται στο πλαίσιο του Δημόσιου Διαλόγου, διότι προαναγγέλλουν υποτέλεια, πείνα και δυστυχία.
Σε αυτόν τον κώδικα περίοπτη θέση έχουν τα «κληροδοτήματα» του Πινοσέτ. Οπως αυτά για την ασφαλιστική και την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που επέβαλε, καθ' υπόδειξη των Chicago boys. Σήμερα, όμοια με αναπαλαιωμένα έπιπλα χτυπημένα από το σαράκι, μας αποκαλύπτονται σαν εργαλεία για τη βελτίωση της ζωής των απομάχων αλλά και των νέων.
Κάποιοι από τη Ν.Δ. τα ανέσυραν από τον πάτο των αζήτητων της ιστορίας και τα εμφάνισαν ως «ιδεατές λύσεις» για το Ασφαλιστικό και την Παιδεία. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για αφέλεια, αν η διεθνής βιβλιογραφία δεν ήταν γεμάτη από κείμενα που περιγράφουν το πώς οι «λύσεις» οδήγησαν το 40% των Χιλιανών συνταξιούχων στη φτώχεια και πάνω από τους μισούς επιστήμονες στην υπερχρέωση λόγω των φοιτητικών δανείων.
Στον κώδικα των «Δεν», υπάρχει και ακόμα ένα «κληροδότημα» του Χιλιανού δικτάτορα: η ιδεολογικοποίηση του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Η εκποίησή της σε εξευτελιστικές αποτιμήσεις ήταν το σήμα κατατεθέν όλων των δικτατόρων υποτακτικών του Φρίντμαν και του Χάγεκ. Σήμερα στον τόπο μας βιώνουμε μια ανάλογη κατάσταση, αν και υπάρχουν μερικές –πρακτικά επουσιώδεις αλλά σημειολογικά σημαντικές– διαφορές. Μία είναι ότι στη θέση των Chicago boys βρίσκονται τα παιδιά από το Βερολίνο.
Μία άλλη, ότι δεν επιβάλλονται με τη βία αλλά με τη σύμφωνη γνώμη ακόμη και ηγετών που πριν από λίγα μόλις χρόνια τις ξόρκιζαν ως ένα από τα πιο θανάσιμα αμαρτήματα του νεοφιλελευθερισμού. Μία ακόμα, είναι ότι οι κυβερνώντες για να διαχειριστούν πολιτικά το ξεπούλημα προσέφυγαν στο μυστήριο της βάπτισης. Ετσι, για να του προσδώσουν δημοκρατική επίφαση το βάπτισαν «μεταρρύθμιση», ενώ την εκβιαστική επιβολή του: «αλληλεγγύη».
Αλλά το χειρότερο από όλα τα λάθη της ελληνικής εκδοχής του κώδικα των «Δεν» είναι ότι ακολουθείται το ίδιο μοντέλο οικονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκε στις περισσότερες χώρες-θύματα της κρίσης και το οποίο μακροχρόνια αποδείχτηκε καταστροφικό για τους λαούς και ιδιαίτερα αποδοτικό για τους δυνάστες. Η περίφημη εξωστρέφεια, έτσι περιστασιακά, οριζόντια και καιροσκοπικά που επιβάλλεται, είναι η πιο ασφαλής οδός για να ξαναζήσουμε –στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον– μέρες της οικονομικής κατάρρευσης. Αποδείχθηκε με το «οικονομικό θαύμα» του Πινοσέτ αλλά και με την Αργεντινή του Μάκρι.
Η περίπτωση του Μάκρι αξίζει ιδιαίτερη προσοχή αφού είναι ποιοτική αναβάθμιση των μεθόδων που επιβάλλουν οι «επενδυτές» για να εξασφαλίσουν τη διαρκή υποτέλεια. Ο Αργεντινός πρόεδρος, αφού έδωσε γην και ύδωρ στους πιστωτές, άφησε ανυπεράσπιστη τη χώρα του στην «εξωστρέφεια». Και το 2017, όταν το έλλειμμα του ισοζυγίου σχεδόν διπλασιάστηκε, φτάνοντας περίπου το 5% του ΑΕΠ και μία σιτοδεία πριόνισε το ΑΕΠ, παρέδωσε τη χώρα στο ΔΝΤ έναντι 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Και αυτός ο ευαγής οργανισμός απαίτησε την πιο αυστηρή δημοσιονομική πολιτική από συστάσεως της χώρας.
Δυστυχώς τον Σεπτέμβριο, στη Θεσσαλονίκη, τα περισσότερα από αυτά που ανακοίνωσαν οι ηγέτες των κομμάτων περιλαμβάνονται στον κώδικα των «Δεν». Με τις τοποθετήσεις τους τα αποδέχτηκαν είτε αποκηρύσσοντας τον παλιό εαυτό τους είτε προβάλλοντάς τα ως δική τους επινόηση και αποσιώπησαν την αλήθεια: το τεράστιο χρέος δεν ξορκίζεται με τσάρτερ, πορτοκάλια και ελιές.
Συντάκτης: Γιάννης Σιώτος - δημοσιογράφος, συγγραφέας
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου