Στην ιστορία του έρωτα και των «από αρχαιοτάτων χρόνων» παιχνιδιών του,
αναλαμβάνει να μυήσει τους επισκέπτες το Αρχαιολογικό Μουσείο Πέλλας.
Έρωτας και μάγια...
Κι είχαν και τον Θεό τους να υμνούν. Τον ίδιο τον Έρωτα ως θεό, μικρό, στρουμπουλό, φτερωτό, κοιμώμενο, συνήθως μοναχικό, ενίοτε αγκαλιασμένο με την Ψυχή κι άλλοτε μόνο με τα βέλη του...
Κι
είχαν κι αυτοί -μικροί και μεγάλοι- τα παιγνίδια τους, μέσω των οποίων
επικαλούνταν τη βοήθειά του- στα «ερωτικά μαντεία» της καθημερινότητάς
τους, προτού θυσιαστούν στον βωμό του...
Ε, από εκεί και πέρα, τα πράγματα σοβάρευαν. Κι αν ο μικρός φτερωτός
Θεός έπαιρνε πλέον τη φαρέτρα με τα βέλη του και έφευγε, αφήνοντάς τους
ανίατους, το θύμα κατέφευγε και στους... δαίμονες τους χθόνιους
προκειμένου να «δέσει» το ταίρι του...




















