Χρωστάμε τη δημοκρατία σ’ έναν αδιόρθωτο γλεντζέ

Χρωστάμε τη δημοκρατία σ’ έναν αδιόρθωτο γλεντζέ
(Η ιστορία αυτή είναι παρμένη από το 6ο βιβλίο, Ερατώ, παραγρ.122-128)

Ως γνωστόν οι δημοκρατικοί θεσμοί γεννήθηκαν στην Αθήνα και πρωτεργάτης τους ήταν ο Κλεισθένης, γιος του Μεγακλή και της Αγαρίστης. Παρά λίγο όμως αυτός ο Κλεισθένης να μη γεννιόταν ποτέ αλλά να ξεφύτρωνε στη θέση του κάποιος άλλος, που μπορεί να λεγόταν επίσης Κλεισθένης και να ήταν γιος της Αγαρίστης αλλά ο μπαμπάς του να ήταν ο Ιπποκλείδης και να μην τον ένοιαζε καθόλου η Δημοκρατία.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια

Μπορούμε να μιλήσουμε για φασισμό του 21ου αιώνα; Υπάρχει τέτοιος κίνδυνος ή απλά είναι μια υπερβολή που μας χρειάζεται για να δικαιολογήσουμε τον επαναστατικό μας ζήλο; Μελετώντας τον χιτλερισμό και τον μουσολινισμό είναι για να διευρύνουμε τις ιστορικές μας γνώσεις ή για να καταλάβουμε τον σημερινό κόσμο;

Ο φασισμός με την ευρεία έννοια του όρου έχει μια ενιαία πολιτική έκφραση ή μπορεί να υπάρξει ένας «πλουραλισμός» του φασισμού με ποικίλες εκφράσεις; ‘Η ακόμα, αυτό το πολιτικό φαινόμενο ευδοκιμεί μόνο σε κάποια κόμματα και στη μηχανή του κράτους ή είναι και διάχυτος στην κοινωνία;

Μπορεί κάποιος να έχει δημοκρατικές ιδέες και η κοινωνική συμπεριφορά και πρακτική του να είναι φασιστική; Τα φασιστικά κράτη της Ευρώπης του Μεσοπολέμου, που ήταν περισσότερα από τα δημοκρατικά, ήταν προϊόντα χαρισματικών παρανοϊκών ηγετών ή ήταν αυθεντικά τέκνα του δυτικού πολιτισμού;

Ταξική αυτονομία στη Βενεζουέλα

Για τη κρίση στη Βενεζουέλα και την εκλογή της συντακτικής Συνέλευσης, παραθέτω το παρακάτω άρθρο του Valerio Evangelisti που μετέφρασα από το Carmilla, έναν ιστότοπο για τη λογοτεχνία, το φαντασιακό και τη κουλτούρα της αντίθεσης στην Ιταλία. Μια πολύ ενδιαφέρουσα παράθεση της διαχρονικής εξέλιξης του Τσαβικού Μπολιβαρισμού στη Βενεζουέλα και της πρόσφατης πολιτικής και θεσμικής της κρίσης. Και μια κάποια εμβάθυνση στη φύση του εμφυλίου πολέμου που κορυφώνεται σε αυτή τη χώρα. Διότι το ερώτημα του κατά πόσο είναι ακόμα υπερασπίσιμος ο Τσαβικός Μπολιβαρισμός από επαναστατική σκοπιά, δεν αφορά πλέον τους Βενεζουελάνους-ες, οι οποίοι-ες με τη μια ή την άλλη έννοια έχουν ήδη κάνει τις επιλογές τους, μαχόμενοι από τη μια μεριά ή από την άλλη, σε ένα πόλεμο που δεν επιδέχεται πια εναλλακτικών. Αφορά εμάς, που είμαστε στην απέξω και έχουμε ακόμα το επιφανειακό πλεονέκτημα να μπορούμε να θέτουμε τέτοια ερωτήματα.                                                                                                            

Κώστας Παπακώστας

Συμβασιούχος κατά Δ. Πέλλας: Με «φίμωσαν» την ημέρα αποκατάστασης της Δημοκρατίας

Δεν δέχεται μόνο καταγγελίες ότι πετάει στο δρόμο συμβασιούχους για ψηφοθηρικούς λόγους η δημοτική αρχή Πέλλας, αλλά και ότι δεν τους αφήνει να μιλήσουν στο δημοτικό συμβούλιο.

Εξοργισμένος με τη στάση του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου που τον «φίμωσε», όπως καταγγέλλει, συμβασιούχος οδηγός καυτηριάζει με αιχμηρότατο τρόπο το «απαγορευτικό» στην τοποθέτηση, περιγράφοντας με τα παρακάτω όσα συνέβησαν (δείτε στο τέλος σχετικό βίντεο – στο 28.52):

Αγορά, Φασισμός και Δημοκρατία

Η αγορά στο πλαίσιο της νεοαυστριακής θεωρίας θέλει να δημιουργήσει μια κοινωνία όπου οι σχέσεις ανάμεσα στους πολίτες θα διαμεσολαβούνται αποκλειστικά μέσω των ιδιωτικών θεσμών των πολυεθνικών, πρακτική που σιγά-σιγά θα οδηγήσει στην απόρριψη συλλογικών υποκειμένων, (κόμματα, πολιτικά προγράμματα, οικονομικά συστήματα, εργατικά σωματεία κτλπ), με στόχο να εξαφανίσουν ή να δυσχεράνουν την έκφραση οποιασδήποτε συλλογικής τοποθέτησης των πολιτών. Η αγορά, λοιπόν, με τον υποβιβασμό της συλλογικής συμμετοχής στα κοινά, αντιμετωπίζει την δημοκρατία ως μια τεχνική, το μέσo δηλαδή που θα της επιτρέψει να ελέγξει την εκλογή των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας. Ο σκοπός είναι ο περιορισμός της πολιτικής, δηλαδή, η δυνατότητα των πολιτών να συμμετέχουν στην διαχείριση των κοινών, που ισοδυναμεί με την φασιστική απαίτηση των αγορών οι δημόσιοι πόροι να χρησιμοποιούνται για την εξυπηρέτηση της αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Καταλήγουμε, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι η λέξη δημοκρατία έχει ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιεχόμενο εξαρτημένο από το οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον στο οποίο χρησιμοποιείται.

Τρεις επιφανείς Γάλλοι προτείνουν τα ελληνικά ως επίσημη γλώσσα της ΕΕ

Γίνεται αντιληπτό ότι το Brexit έγινε για δύο, κυρίως, λόγους. Ο πρώτος είναι πως η Αγγλία δεν αισθάνθηκε ποτέ φύσει ανήκουσα στην Ευρώπη. 

Ο δεύτερος είναι το έλλειμμα δημοκρατίας που χαρακτηρίζει τη λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων και το οποίο οι πολίτες αντιλήφθηκαν και κατήγγειλαν ακούραστα και επί μακρόν.

Ο καθένας καταλαβαίνει πως είναι καιρός να ανακάμψουμε, αν θέλουμε να σώσουμε ένα ευρωπαϊκό οικοδόμημα που πλέον δεν αποτελεί ουτοπία, ύστερα από 50 χρόνια προσπαθειών και συγκεκριμένων συμφωνιών σε πάρα πολλούς τομείς. Πάνω απ’ όλα, είναι σίγουρα χρήσιμο να εργαστούμε για να δημιουργήσουμε για την Ένωση, μια πραγματικά δημοκρατική λειτουργία. 

Αμβούργο: προπύργιο της Αριστεράς και της δημοκρατίας

«Θα ήταν μια προειδοποίηση για τα γεράκια του πολέμου ότι οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν αντιμετωπίζονται με τα καλά λόγια, αλλά οι υπεύθυνοί τους πρέπει ακόμη και έπειτα από 70 χρόνια να επανορθώσουν και οικονομικά για το κακό που έκαναν, όσο ισχυροί και αν έχουν γίνει στο μεταξύ». «AK Distomo», Αμβούργο, Φεβρουάριος 2015

Στα τέλη του Αυγούστου, μια μικρή ομάδα εκπροσώπων των Ενώσεων Θυμάτων Γερμανικής Κατοχής Ρεθύμνου και Βιάννου επισκεφθήκαμε το Αμβούργο, ανταποκρινόμενοι σε επίμονη πρόσκληση της ομάδας Γερμανών δημοκρατών και αντιφασιστών «AK Distomo».

Τα θανάσιμα για τη δημοκρατία μεταπολιτευτικά αμαρτήματα

Παρόλο που η περίοδος της Μεταπολίτευσης σηματοδοτεί και θεμελιώνει την πολυπόθητη μετάβαση στη δημοκρατία, μετά από επτά χρόνια που η Ελλάδα μπήκε στο «γύψο» των συνταγματαρχών, αποτελεί παράλληλα και την ιστορική περίοδο που έχει λοιδορηθεί ίσως όσο καμία άλλη από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, ως συνώνυμη της διαφθοράς και της αυτοκαταστροφικής πορείας της Ελλάδας.

Όμως, το φαινόμενο της διαπλοκής του πολιτικού και οικονομικού βίου, δεν είναι φαινόμενο των τελευταίων σαράντα δύο μόνο χρόνων, αλλά δομική παθογένεια της σύστασης και λειτουργίας του ελληνικού κράτους. Αυτό που ίσως διαφοροποιείται κατά την Μεταπολίτευση και μπορεί να καταλογιστεί στα επιτεύγματα της μέσα από τη σωρεία λαθών της, είναι η μεγαλύτερη πρόσβαση στο τι σκανδαλώδες συμβαίνει, πίσω από τις κλειστές πόρτες των οβάλ γραφείων. Το tvxs.gr παρουσίαζει μερικά μόλις από τα μεγάλα «αμαρτήματα» τα οποία αποδείχτηκαν θανάσιμα για το κύρος της δημοκρατίας της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. 

Πραξικόπημα ολίγων ωρών

Στο κενό έπεσε η αιματηρή απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης Ερντογάν από μερίδα αξιωματικών του τουρκικού στρατού στην Τουρκία που εκδηλώθηκε το απόγευμα της Παρασκευής. Οι στρατιωτικές δυνάμεις που προσπάθησαν να καταλάβουν την εξουσία αναχαιτίστηκαν από δυνάμεις της αστυνομίας και πολλοί εξ αυτών συνελήφθησαν.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αναγκάστηκε να κάνει έκκληση στον λαό της Τουρκίας να βγει στους δρόμους όταν μέχρι πρότινος απαγόρευε τις διαδηλώσεις.

Εντύπωση προκαλεί και η χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για να περάσει τα μηνύματά του, πα ότι πολέμιός τους μέχρι το πρόσφατο παρελθόν.

Ας μιλήσουμε για δημοκρατία

Το απόγευμα του Σαββάτου περίπου 50.000 λονδρέζοι κατέβηκαν στους δρόμους φωνάζοντας «μένουμε Ευρώπη» και ζητώντας την ανατροπή του δημοψηφίσματος της προηγούμενης εβδομάδας. Η διαδήλωση αυτή εκφράζει περίπου την μισή κοινωνία της Βρετανίας που ψήφισε την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε. αλλά παρόλο που οι πολίτες άσκησαν το δημοκρατικό τους δικαίωμα στην διαφωνία το ίδιο το αίτημα τους δεν είναι δημοκρατικό.  

Η Βρετανία βρίσκεται σε μια πρωτοφανή πολιτική κρίση και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της εσωστρεφούς και πολύπλοκης διαδικασίας. Τα ΜΜΕ έχουν γεμίσει με ανθρώπους που καταφέρονται εναντίον όσων ψήφισαν για την απόσχιση της χώρας από το όχημα της Ενωμένης Ευρώπης και η συχνότερη κατηγορία είναι ότι υπεύθυνοι για αυτή την απροσδόκητη -ομολογουμένως- εξέλιξη είναι τα πιο αμόρφωτα και ξενοφοβικά στρώματα της βρετανικής κοινωνίας. «Είναι δυνατόν αυτοί να μας υποχρεώνουν να φύγουμε από την Ευρώπη;» αναρωτιούνται μπροστά από τις τηλεοπτικές κάμερες... και η απάντηση είναι εύκολη: «φυσικά και είναι».

«Τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες»

"Οι Αγγλοι βαυκαλίζονται ότι είναι ελεύθεροι. Αυτό συμβαίνει μόνον όταν εκλέγουν τους βουλευτές τους. Αμέσως μετά επιστρέφουν στις αλυσίδες και την ανυπαρξία τους."

Ζαν Ζακ Ρουσό 

«Εφτασε η στιγμή που οι ελίτ πρέπει να εξεγερθούν απέναντι στις αμαθείς μάζες», τιτλοφορούσε πολυσέλιδη ανάλυσή του το αμερικανικό περιοδικό Foreign Policy.

Το κείμενο έφερε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του Τζέιμς Τράουμπ, αρθρογράφου μεταξύ άλλων των New York Times και του περιοδικού New Yorker αλλά και μέλους του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων των ΗΠΑ.

Μετά το σοκ του τίτλου το περιεχόμενο ήταν αναμενόμενο: «Οι δυνάμεις του Brexit», έγραφε ο Τράουμπ, «κέρδισαν επειδή ορισμένοι κυνικοί πολιτικοί ηγέτες ήταν έτοιμοι να υποταχθούν στην παράνοια των ψηφοφόρων τους. Είναι απαραίτητο να πούμε», συνέχιζε ο γνωστός σχολιαστής, «ότι οι άνθρωποι παραπλανώνται και ο στόχος της ηγεσίας είναι να τους απομακρύνουν από την πλάνη».

«Μια διαγραφή χρέους άμεση ή έμμεση είναι αναπόφευκτη»

Ο Μιλάνοβιτς αναλύει τις επιπτώσεις των ανισοτήτων στην πολιτική και στη δημοκρατία, ενώ θεωρεί αναπόφευκτη μια μερική διαγραφή ή ακύρωση του ελληνικού χρέους. Τονίζει όμως ότι οι σημερινές πολιτικές θα έχουν βαριές μακροπρόθεσμες συνέπειες για τη χώρα και τις νέες γενιές.

Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος για την Ελλάδα, λόγω των μακροπρόθεσμων συνεπειών της σημερινής πολιτικής

Νεοφιλελευθερισμός: ενθάδε κείται

Κορυφαίοι οικονομολόγοι του ΔΝΤ τοποθέτησαν την περασμένη εβδομάδα μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του κυρίαρχου οικονομικού δόγματος. Ανεπαισθήτως εξέδωσαν το πιστοποιητικό θανάτου του νεοφιλελευθερισμού.

"Για να διασφαλίσουν τον πλούτο τους κάποιοι προσπαθούν να επιβάλουν ρύθμιση στη δημοκρατία αντί στον καπιταλισμό"

Ταρίκ Αλί

Σε μια από τις γνωστότερες ιστορίες του Αστερίξ, οι περίφημοι πειρατές αρχίζουν να βυθίζουν μόνοι τους το πλοίο τους μπροστά στους Γαλάτες, που τους παρακολουθούν εμβρόντητοι. Η ίδια έκφραση ειλικρινούς απορίας πρέπει να σχηματίστηκε την περασμένη Πέμπτη και στα πρόσωπα χιλιάδων οικονομολόγων και αναλυτών που παρακολούθησαν το ΔΝΤ να βυθίζει τη ναυαρχίδα του «πειρατικού» στόλου του: του νεοφιλελευθερισμού.

Πάση θυσία λοιπόν;

«Η οικονομία και το νόμισμα αποκτούν νόημα μόνον όταν υπηρετούν τον άνθρωπο». Βρίσκετε κάποιο πρόβλημα στη συγκεκριμένη φράση; Οχι, φυσικά. Η ουσία της είναι και δημοκρατική και ανθρωπιστική και χριστιανική, αν θυμηθούμε τη γνώμη που είχε ο Ιησούς για τους πλούσιους.

Εχεις όμως πρόβλημα αν είσαι φανατικός νεοφιλελεύθερος, τοκογλύφος, χρυσοκάνθαρος, αναλυτής-τζογαδόρος σε οίκο αξιολόγησης (ανοχής είναι το σωστό), golden boy που πλουτίζει με την καταστροφή των άλλων.

Εχεις πρόβλημα αν είσαι δημοσιολόγος ή πολιτικός στην Ελλάδα και σου έχει σφηνωθεί η ιδέα ότι η κυβέρνηση έχει στρατηγικό στόχο την έξοδο της χώρας από το ευρώ και πιστεύεις πως ένας από τους συμμάχους της είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος (σ’ αυτόν ανήκει η «βέβηλη» δήλωση).

Νέο Σύνταγμα διά χειρός… JP Morgan

Καθώς τα κόμματα καταθέτουν τις προτάσεις τους για τη συντα­γ­ματική αναθεώρηση, καλό είναι να θυμόμαστε ποιοι ζήτησαν πρώτοι τις ριζικότερες αλλαγές: η Ε.Ε. και η μεγαλύτερη τράπεζα των ΗΠΑ.

Εχουνε και μια κλίσι στες θυσίες. Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη· η κατοχή σας είν’ επισφαλής: ή τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες

Κωνσταντίνος Καβάφης «Εν Mεγάλῃ Ελληνικῄ Αποικία, 200 π.Χ.»

Οι αριστεροί του χθες, του σήμερα (του αύριο;)

Σύμφωνα με την παραδοσιακή αντίληψη, είναι αριστερός αυτός που (α) επιδιώκει την πιο πλατιά και δημοκρατική άνθηση του ανθρώπινου δυναμικού και (β) είναι αντίθετος σε κάθε εκμετάλλευση και ευνοιοκρατία.

Συμφωνούμε απόλυτα και θεωρούμε ότι το (α) και το (β) αλληλοσυμπληρώνονται: η δικαιοσύνη και η ισότητα που προβάλλει το (β) είναι αναγκαίες και ικανές συνθήκες για τη ζωτική και πολυεδρική ανάπτυξη της κοινής μας ανθρώπινης φύσης για την οποία μιλά το (α).

Είμαστε λοιπόν αντίθετοι σε όλες εκείνες τις προτάσεις που, στο όνομα μιας υποτιθέμενης νέας Αριστεράς, αναζητούν να θολώσουν τα νερά αυτής της παράδοσης, κάνοντας «ρεαλιστικά» αποδεκτούς τους κανόνες της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς και τις βαθιές ανισότητες που αυτή παράγει.

It’s the democracy, stupid

Κατά τον δρ. Σόιμπλε, το πρόβλημα και το ζητούμενο στην Ευρώπη σήμερα, είναι η τήρηση των κανόνων και η εφαρμογή των συμφωνιών. Εξ ου και στο Νταβός, ενώπιον του Έλληνα πρωθυπουργού, θυμήθηκε το προεκλογικό σλόγκαν του Μπιλ Κλίντον (it’s the economy stupid) και αναφώνησε: «It’s the implementation, stupid» («Είναι η εφαρμογή, ανόητε»). 

Εκείνο που, παρεμπιπτόντως, δεν θυμήθηκε ο δρ. Σόιμπλε – για λόγους προφανούς… αβρότητας ― είναι το... άμεμπτο ιστορικό της Γερμανίας, στην εφαρμογή των ευρωπαϊκών κανόνων, δεσμεύσεων και συμφωνηθέντων.

Τομά Πικετί: «Πρέπει να αλλάξουμε την Ευρώπη τώρα»

Η κρίση συνεχίζεται σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ένωσης. Αυτό είναι το κυρίαρχο αφήγημα που σερβίρουν όλες οι χριστιανοφιλελεύθερες και σοσιαλοφιλελεύθερες κυβερνήσεις μας στους λαούς τους. Αυτό τον επικίνδυνο μύθο οφείλουμε να τον κατεδαφίσουμε.

Πρόκειται για μια αντίληψη σύμφωνα με την οποία η κρίση αφορά όλους εκείνους που θίγονται από την έλλειψη κοινωνικής Δικαιοσύνης και Δημοκρατίας. Για τους άλλους, που συγκεντρώνουν στα χέρια τους ολοένα και περισσότερα κεφάλαια, μαζί και την εξουσία που αυτά τους προσφέρουν, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια ήταν μια υπέροχη περίοδος.

Οι «καλοί μαθητές» Πορτογάλοι ψηφίσαν «λάθος»

Και να που η Πορτογαλία, του «πετυχημένου μνημονίου» γίνεται και πάλι Ελλάδα: άλλο ψηφίζει η πλειοψηφία του λαού και άλλο κυβερνά, χάρη στο συντηρητικό πρόεδρό της, που απερίφραστα και κυνικότατα ξεκαθάρισε ότι μεταξύ Ευρώ και δημοκρατίας, ο δικός του ρόλος είναι να διασφαλίζει την παραμονή στο Ευρώ. Στην Ελλάδα βεβαίως ο Π. Παυλόπουλος - αυτοχρισθείς επί της ουσίας Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας του Ευρώ - δε χρειάστηκε να φτάσει μέχρι εκεί, καθώς στο ίδιο δίλημμα έδωσε την ίδια απάντηση με τον Πορτογάλο πρόεδρο ο Αλέξης Τσίπρας, φέρνοντάς μας τον όλεθρο του τρίτου μνημονίου.

Ερωτας διά αντιπροσώπου

Αν κάποιος αρχαίος Αθηναίος ξυπνούσε και ερχόταν στη γενέτειρά του ύστερα από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, θα πίστευε πως βρισκόταν σε άλλο πλανήτη. Ευτυχώς θα υπήρχε η Ακρόπολη, που θα τον έπειθε πως κάποτε εδώ ήταν η Αθήνα. Και φυσικά η περιέργειά του θα ήταν μεγάλη για να μάθει τι έχει απογίνει η μεγάλη κληρονομιά που άφησαν και πώς τη χειρίζονται οι Νεοέλληνες.

Και το πρώτο πράγμα που θα τον ενδιέφερε θα ήταν το θέμα της Δημοκρατίας. Περίμενε να δει συνελεύσεις, οι άνθρωποι να αποφασίζουν συλλογικά για τα πάντα και να ψηφίζουν νόμους για το καλό του συνόλου και είδε ανθρώπους να ρίχνουν ένα χαρτί σε ένα διαφανές κουτί - του έκανε εντύπωση, τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε στην εποχή του.

Με αυτό το χαρτάκι παραχωρούσαν τα δικαιώματά τους σε κάποιον άλλο να αποφασίζει και να νομοθετεί για λογαριασμό τους για τέσσερα χρόνια. Του ήρθε μια άσχημη σκέψη. Αυτό το πολίτευμα είναι σαν να κάνεις έρωτα διά αντιπροσώπου. Δηλαδή να είσαι μονίμως κερατάς.