Τα δέκα ψέματα του κ. Σαμαρά

Το σημείο καμπής για την ανατροπή των εσωτερικών συσχετισμών στη Νέα Δημοκρατία ήταν ασφαλώς η συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής για την επικύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Με την ομιλία του ο Αντώνης Σαμαράς επισφράγισε το γεγονός ότι διεκδικεί την αρχηγία του κόμματός του, αφήνοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη στον ρόλο του αρχηγού-βιτρίνα.

Το έντονο χειροκρότημα των βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν άφησε καμιά αμφιβολία για το ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό στη «γαλάζια πολυκατοικία».

Με μια σειρά εξωφρενικά, αστήρικτα και ψευδή επιχειρήματα, ο κ. Σαμαράς πέταξε το γάντι στα άλλα ηγετικά στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δείχνοντας ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να πάρει τη ρεβάνς για την αποπομπή του από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και να ενισχύσει τη σημερινή επιρροή του στο κόμμα.

Για τους συνεργάτες του σ’ αυτή την επιχείρηση αρκεί να αναλογιστεί κανείς την επιδεικτική συμμετοχή του στην προσωπική φιέστα του Αδ. Γεωργιάδη την περασμένη Δευτέρα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι κανείς άλλος από τη Νέα Δημοκρατία δεν τόλμησε να επαναλάβει τα επιχειρήματα του κ. Σαμαρά, ούτε καν οι Βορίδης-Γεωργιάδης, αλλά βέβαια και κανείς δεν διανοήθηκε να διαφοροποιηθεί απ’ αυτόν.

Ο αυταρχισμός της λάσπης και ο πολιτισμός της δημοκρατίας politiki-mme.jpg ΜΜΕ

Η ανάγκη του αριστερού δημοκρατικού πολιτισμού και διαλόγου αυξάνει καθώς φορτίζεται όλο και πιο πολύ αρνητικά η ατμόσφαιρα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Πολλές πλευρές έχουν χάσει το μέτρο στην εκφορά του λόγου τους. Μέθοδοι υποκόσμου και παρακράτους βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη και χρησιμοποιούνται χωρίς καμιά αναστολή. Κάποιοι εκτελούν συμβόλαια για λογαριασμό τρίτων δυνάμεων με τις οποίες λέγεται ότι συναλλάσσονται. Ύβρεις, ψέματα, συκοφαντίες και δυσφημιστικά μηνύματα δημοσιεύονται στα ΜΜΕ, ιδιαίτερα στα σόσιαλ μίντια.

Δεν είναι οι προσωπικές διαφορές και οι «κακοί» χαρακτήρες που οδήγησαν στην επανεμφάνιση και σε έναν βαθμό κυριαρχία της ύβρης στη δημόσια ζωή. Αντίθετα, η ανοχή σε τέτοιες συμπεριφορές τούς επέτρεψαν να βάζουν τη σφραγίδα τους στην πολιτική ατμόσφαιρα, να επεκτείνουν την παρουσία τους. Αυτές οι συμπεριφορές χρησιμοποιούνται προκειμένου να πιεστούν οι αντίπαλοι, να αμαυρωθούν αυτοί και το έργο τους. Να εκφοβιστούν, ακόμα και να εκβιαστούν όσοι δεν υποκύπτουν στις λάσπες των ειδικών στα ψέματα και στις συκοφαντίες.

Το φάντασμα του Φαλμεράιερ

Η καινούργια χρονιά θερμάνθηκε από το ξεκίνημά της. Πολιτικά. Και δικαιολογημένα. Στο επίπεδο των πολλών, των απλών ανθρώπων, συγκρούεται η παιδική τους μνήμη, η Ιστορία που έμαθαν, με την αλλαγή των αντιλήψεων. Για τους εχθρούς γείτονες, για το δίκαιο και τον Θεό που είναι πάντα με το δικό μας μέρος, για τον κακό μας δαίμονα που συνωμοσιολογεί.

Όχι πως όλα είναι λάθος. Πάντα υπάρχουν θραύσματα αλήθειας. Πάνω σ’ αυτά τα τρίμματα της αλήθειας στήνονται οι διαστρεβλώσεις. Φτιάχνονται οι συνήθειες και οι ακλόνητες πεποιθήσεις. Κι αυτά αλλάζουν δύσκολα. Οι νοοτροπίες είναι σαν τον μαραθωνοδρόμο. Χρειάζονται μεγάλη χρονική απόσταση για ν’ αλλάξουν.

Ένα βήμα πριν την Ακροδεξιά και τον Φασισμό και εμείς τυφλοί;

Οι μέρες του '67 και της δικτατορίας δεν είναι μακριά. Με τη μόνη διαφορά ότι η ακροδεξιά και ο φασισμός δεν χρειάζονται πραξικοπήματα για να επικρατήσουν. Αυτό μπορεί εύκολα να γίνει και με δημοκρατικό τρόπο με εκλογές!

Η… «δεδηλωμένη»

Πόσοι γεύτηκαν το πρόσκαιρο ερωτικό αγκάλιασμά της; Πόσοι εκτόνωσαν τα βίαια ένστικτά τους πάνω της και ξέσπασαν τον απύθμενο θυμό τους ή τη μισαλλοδοξία τους; Έχει χάσει πια το λογαριασμό. Θυμάται μόνο εκείνους τους ευγενείς και μειλίχιους που δεν την έβλαψαν ακόμη κι όταν αξίωσαν να κυριαρχήσουν πάνω της…

Σε στρώμα θαλασσινού νερού απλώνεται το κακοπερασμένο κορμί της. Λικνίζεται απαλά ή χτυπιέται με ορμή στα πελάγη της υποταγής, όποτε ο εκάστοτε πορθητής, ξεχύνεται ασυγκράτητος μέσα της θέλοντας να την κατακτήσει ολοκληρωτικά. Κι άλλοτε… εκπορνευόμενη μέχρις εσχάτων, μισόγυμνη και απωθητικά πρόστυχη, ακροπατεί τρεκλίζοντας πάνω σε κοθόρνους…

Από το «Εγχειρίδιον του εκλογέως» στη διαδικτυακή μάχη

Η πολιτική αφίσα που χρησιμοποιείται για ποικίλους σκοπούς, από προεκλογικούς μέχρι ό,τι μπορεί να φανταστεί η ψυχή σας, δεν είναι ένα νεότευκτο φαινόμενο.

Ας ανατρέξουμε στον χρόνο: στο «Αστυ» της 5ης Ιουλίου 1887 και μάλιστα στην τελική ευθεία προεκλογικής περιόδου συναντάμε το «Εγχειρίδιον του εκλογέως». Ένα χιουμοριστικό πακέτο ερωτήσεων και αποκρίσεων που ψάχνει να αναζητήσει και να κατανοήσει τα πολιτικά ήθη της εποχής.

«...Τι είνε υποψήφιος εν γένει; - Άνθρωπος πιστοποιών την ύπαρξίν του διά πολυχρόων προγραμμάτων τοιχοκολλωμένων εις τους δρόμους».

Κλοπ: «Αν υπάρχει κάτι που δεν θα κάνω ποτέ στη ζωή μου, είναι να ψηφίσω δεξιά»

“Η Λίβερπουλ ήταν πάντα ένας σύλλογος που δεν μπορείς να διαχωρίσεις πλήρως από την πολιτική”

Η συνύπαρξη της Λίβερπουλ με την Μπάγερν στους «16» του Champions League, δεν «έβγαλε» μονάχα μία κορυφαία αναμέτρηση, αλλά και ένα ραντεβού ιδιαίτερο.

Κυρίως, εξαιτίας της παρουσίας του Γιούργκεν Κλοπ στον πάγκο των «κόκκινων», αφορμή για αναφορές τόσο στο Λίβερπουλ, όσο και στο Μόναχο.

Συνοικιακοί γκόμενοι

«Όλοι οι πολιτικοί λένε ψέματα». Αυτή τη φράση-κλισέ την έχουμε πει όλοι μας σαν να ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα κάποιου επαγγέλματος. Ολες οι δουλειές έχουν κάποια χαρακτηριστικά που τις ξεχωρίζουν από τις άλλες. Δεν μπορείς να μπερδέψεις έναν φούρναρη με έναν γιατρό, επειδή και οι δυο φορούν άσπρες μπλούζες. Ούτε μια μοδίστρα με μια κομμώτρια επειδή και οι δυο είναι δεξιοτέχνισσες στο ψαλίδι.

Πολλά επαγγέλματα εξυμνήθηκαν, έγιναν τραγούδια και μάλιστα κάποια από αυτά ήταν μεγάλες επιτυχίες. («Μοδιστρούλα», «Γκαρσόνα», «Αρμενιστής», «Εργατιά», «Τσοπανάκος» κ.λπ.). Αλλά για το επάγγελμα του πολιτικού έχουμε μόνο σκωπτικά τραγούδια και σάτιρες στις επιθεωρήσεις. Εντούτοις λέμε και καμιά καλή κουβέντα για τους πολιτικούς. Και η καλύτερη που μπορούμε να πούμε, μετά θάνατον βέβαια, είναι πως ο μακαρίτης ήταν έντιμος. Πέθανε στην ψάθα. Ασχετα βέβαια αν ήταν δικτάτορας. Αλλά και αυτό δεν είναι τόσο κολακευτικό. Δείχνει πως η εντιμότητα είναι η εξαίρεση του κανόνα. Αρα οι πολιτικοί είναι ανέντιμοι. Δηλαδή απατεώνες και κλέφτες.

Η συστημική “δράση” φέρνει την λαϊκή αντίδραση

Πως οι νόμοι του Νεύτωνα μπορούν να ξεπεράσουν τα όρια της φυσικής και της μηχανικής χαρακτηρίζοντας την πολιτική και κοινωνική ζωή η οποία είναι συνυφασμένη με ένα σύγχρονο χάος; Η απάντηση κρύβεται πίσω από την αποκαρδιωτική αποσύνθεση ενός “κατακρεουργημένου” σε πολλαπλά πεδία, κοινωνικού ιστού…

Ταξική μεροληψία

Η ιστορία με την καθαρίστρια και την πλαστογράφηση του τίτλου του Δημοτικού έχει προκαλέσει μια σχετική αναταραχή, το τελευταίο διάστημα. Η οποία, όπως όλοι ξέρουμε, θα καταλαγιάσει σύντομα σαν τόσα και τόσα άλλα. Στην πραγματικότητα, δεν έχουν μόνο τα πρόσωπα δικαίωμα στα γνωστά 15 λεπτά δημοσιότητας. Το ίδιο ισχύει και για τα «γεγονότα».

Τώρα είναι η ώρα «να ειπωθούν όλα». Τώρα, που σημαίνει στο συγκεκριμένο παρόν. Ετσι ώστε να μη χρειαστεί να «τα ξαναπούμε». Οπως ακριβώς στη διατύπωση του Λαμπεντούζα από τον Γατόπαρδό του: «να αλλάξουν όλα, για να μην αλλάξει τίποτε».

Η θρησκεία της αγοράς και του αποκλεισμού

Από τις αρχές του έτους περίπου δύο χιλιάδες άτομα έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να βρουν μια δουλειά και να ζήσουν τίμια, σύμφωνα με την ηθική της αστικής κοινωνίας. Εκαναν τα πάντα για να μπουν στην επίσημη αγορά εργασίας, να ακολουθήσουν τους νόμους της και να αποφύγουν την παράνομη, που σίγουρα θα τους έδινε δουλειά. Αυτή η παράλληλη αγορά εργασίας δεν γνωρίζει ανεργία και δίνει όλες τις δυνατότητες για αυτοαπασχόληση.

Αντιμιλάτε στην τηλεόραση;

«Το θέαμα είναι ο εφιάλτης της σύγχρονης αλυσοδεμένης κοινωνίας, που δεν εκφράζει εντέλει παρά την επιθυμία της να υπνώττει. Το θέαμα είναι ο φρουρός αυτού του ύπνου». Αυτό έγραφε το μακρινό 1967 ο Γάλλος συγγραφέας και κινηματογραφιστής Γκι Ντεμπόρ, στο εμβληματικό βιβλίο του «Η κοινωνία του θεάματος», περιγράφοντας το πώς οι εικόνες που οικοδομεί καθημερινά και συστηματικά αυτή η κοινωνία διασφαλίζουν την αναπαραγωγή της μέσω της αλλοτρίωσης.

Ξένοι με τον εαυτό μας μέσω του καθρέφτη που σήμερα είναι κυρίως η τηλεόραση, η οποία αντανακλά σχεδόν αποκλειστικά τις χειρότερες πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης: αυθεντία, ιδιοτέλεια, ναρκισσισμός, νεύρωση, επιδεικτική άγνοια, άκρα επιθετικότητα, κραυγές, χαμηλά ένστικτα, βλακεία.

Ένας νεκρός στην κοινωνία του θεάματος

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΚΡΟΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΙΩΠΕΣ

(Συνεργασία του Νόστιμον Ήμαρ με το Σωματείο των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης)

Μετά τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου σε συνθήκες άγριες, είδαμε να ξεδιπλώνονται οι νέες ρητορικές του κυρίαρχου λόγου, φαινομενικά αντιθετικές, που κατέληγαν όμως στον ίδιο τόπο. Τον τόπο της διαχείρισης.

Ο τόπος αυτός καταλήφθηκε ολόκληρος από έναν πόλο «προοδευτικό» και έναν πόλο «συντηρητικό». Γύρω τους συντάχτηκαν σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Ανάμεσα σε αυτές υπήρξαν ιδιαιτερότητες, περιορισμένες στο να στέκονται με το ένα πόδι στον έναν πόλο, με το άλλο στον άλλον (λ.χ. Κίνημα Αλλαγής), χωρίς να ορίζουν κάτι διαφορετικό, που θα διαρρήγνυε το δίπολο και το στάτους της διαχείρισης.

Αθήνα ή Μακεδονία;

Ένα από τα αρνητικά του εθνικισμού, εκτός εννοείται της μισαλλοδοξίας, της βίας, του φανατισμού και του εμφυλιοπολεμικού διαχωρισμού σε πατριώτες και προδότες, είναι η συγκάλυψη των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών ανισοτήτων που διατρέχουν την κοινωνία.

Εξαλείφονται οι ανισότητες από τη στιγμή που προτεραιότητα δίνεται στην ιδεολογική έννοια «έθνος», η οποία υποτίθεται ότι περιλαμβάνει όλους τους κατοίκους μιας χώρας, ότι όλοι ανήκουν σε ένα ενιαίο όλον χωρίς διαφορές. Αποτέλεσμα είναι η επί είκοσι πέντε έτη οπισθοχώρηση των κοινωνικών, πολιτικών δημοκρατικών αξιών που θα έπρεπε να αποτελούν στοιχεία κινητοποίησης και διεκδίκησης.

Αστοί και προλετάριοι

Όλο και περισσότερο δεξιοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι αυτοπροσδιορίζονται ως ο «αστικός κόσμος».

Άκουγα, τις προάλλες, τον Πορτοσάλτε να αναφέρεται υπερηφάνως στην αστική παράταξη, της οποίας, ευλόγως, θεωρεί τον εαυτό του επίλεκτο μέλος. Έχω ακούσει και τους Βορίδη και Γεωργιάδη να αναφέρονται -με τη διαφορά πως αυτοί μιλούν για «αστικήν παράταξιν-παρατάξεως». Είναι σαν να έχουμε μια απενοχοποίηση του αστισμού στην Ελλάδα, ακριβώς, μάλιστα, τη στιγμή που αυτός ολοκληρώνει τη μεγάλη του επίθεση.

Τι είναι, όμως, οι αστοί; Μην είναι οι νοικοκυραίοι; Οι ιδιοκτήτες, ίσως; Τα αφεντικά του εαυτού τους -και, εξ αυτού, και των άλλων; Μήπως οι «άνθρωποι του κόσμου», των ανοιχτών οριζόντων; Μα, θα πει κάποιος, δεν είναι ταυτόσημα τα παραπάνω;

Ο κώδικας των «Δεν» και μια προδιαγεγραμμένη καταστροφή

Τις μέρες του Σεπτεμβρίου οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται να κατακλύζονται από έντονα συναισθήματα - όχι ευχάριστα τις περισσότερες φορές: φόβο, δέος, αποστροφή, άρνηση, νοσταλγία... Κάποιες από τις 30 μέρες του είναι τόσο έντονες ώστε σε αναγκάζουν να στέκεσαι ακίνητος με το βλέμμα κολλημένο στο άπειρο προσπαθώντας να αντιληφθείς αν είσαι οργισμένος, απορημένος ή έτοιμος να παραδοθείς στο τελεσίδικο της μοίρας.

Το ημερολόγιο του Σεπτεμβρίου είναι γεμάτο από μεγάλα ή μεγαλύτερα γεγονότα που είτε δεν θα ήθελες να σου συμβαίνουν είτε προσπαθείς να τα κρατήσεις στο αεροστεγές τμήμα της μνήμης: τελειώνουν οι διακοπές, ανοίγουν τα σχολεία, η εφορία σε θυμάται, ο Πινοσέτ επέβαλε τη χούντα του, ο Χίτλερ ξεκίνησε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ισλαμιστές χτύπησαν τους δίδυμους πύργους, η Γερμανία ξανάγινε ενιαία...

Κόσμος... αγγελικά πλασμένος

Λέμε συνεχώς ότι η αντιπαράθεση ανάμεσα στα κόμματα και εδώ και παντού στον κόσμο ξεφεύγει πολλές φορές από τα όρια, μετατρέπεται σε σκυλοκαβγά, ενίοτε παίρνει χαρακτηριστικά σύγκρουσης χωρίς αρχές αφού χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα (χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, δολοφονίες χαρακτήρων, συκοφαντίες, λάσπη στον ανεμιστήρα, μαφιόζικες πρακτικές).

Σε κάποιες περιπτώσεις πρόκειται για σικέ κόντρες, αφού οι αντιμαχόμενες πλευρές δεν εκφράζουν κάτι ριζικά διαφορετικό, απλώς μάχονται για το ποια θα κερδίσει την εξουσία και τα πλεονεκτήματα που απορρέουν απ’ αυτήν: έλεγχος του κράτους, κατάληψη νευραλγικών πόστων στον χώρο της διοίκησης, επιρροή στη Δικαιοσύνη, προνομιακή πρόσβαση στην περιοχή της ενημέρωσης, δουλειές με μερίδες της οικονομικής ελίτ με στόχο τη σύναψη αμοιβαία επωφελών συμφωνιών.

Τζογάρουν και κερδίζουν και στο τέλος... χάνουμε

Το μάθημα που πρέπει να πάρουμε από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, σύμφωνα με τον νομπελίστα οικονομολόγο Τζόζεφ Στίγκλιτς, είναι ότι η πρόκληση ήταν -και είναι- πολιτική.

Οι πολιτικές γενικευμένης απορρύθμισης του χρηματοπιστωτικού τομέα στη διάρκεια των θητειών του Μπιλ Κλίντον (1992-2000) άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο για την καταστροφή του 2008, η οποία στοίχισε τουλάχιστον δέκα τρισεκατομμύρια δολάρια στην κεφαλαιοποίηση των εισηγμένων εταιρειών σε όλο τον πλανήτη και προκάλεσε μαζική ανεργία, απώλεια εισοδήματος και στυγνή λιτότητα για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους της εργατικής και της μεσαίας τάξης.

Πολιτική αβουλία και ιδεολογικές συγχύσεις

Το ότι απαιτείται ένα άλλο μοντέλο πορείας της ανθρωπότητας, για να σταματήσει η ληστρική και καταστροφική εκμετάλλευση των ανθρώπινων κοινωνιών και ολόκληρου του πλανήτη από τη νεοφιλελεύθερη μάστιγα, αυτό είναι πλέον κάτι που σίγουρα δεν αμφισβητείται, τουλάχιστον από όλους εμάς που είμαστε ενάντιοι στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και την κουλτούρα της.

Φτωχές σπουδές στην έννοια πολίτης

Το να λες «ναι» στη ζωή, ακόμη κι όταν αυτή σου επιφυλάσσει οδύνες και στενοχώριες, η θέληση για ζωή, που είναι ανεξάντλητη, οδηγεί στη χαρά του είναι ή του γίγνεσθαι – όπως θέλει το παίρνει κανείς. Αυτό σημαίνει ότι σέβεσαι τις μεγάλες αντιθέσεις της· όχι, όμως, όταν οι τελευταίες δεν είναι ακριβώς δικές της, αλλά όταν κατασκευάζονται από «ειδικούς» της πολιτικής και του πολιτισμού.

Επόμενο του σεβασμού βήμα είναι να μην ανεχθεί κάποιος αυτές τις «ανωμαλίες» και να προσπαθήσει να τις εξαλείψει, ει δυνατόν με ειρηνικά μέσα.