Υπερπαραγωγή «πολιτικής» σε... κομματικούς βιότοπους

Μερικά συμπτώματα στοιχειώνουν τον ελληνικό τρόπο και, άρα, τη Γ' Ελληνική Δημοκρατία. Καθηλώνουν την κοινωνία. Αφήνουν έμμονα τραύματα που δεν επουλώνονται για όσο χρόνο δεν θεραπεύονται τα αίτια που τα προκαλούν.

Στο μεγάλο θέμα μας. Λόγου χάριν, τα ιερά των κομμάτων είναι θεσμικά προστατευμένες περιοχές –κάτι σαν βιότοποι.

Απ’ τις διακυμάνσεις στην εξέλιξή τους, παράλληλα με την εξέλιξη του ελληνικού κράτους από τη νεωτερικότητα στη μετανεωτερικότητα, θεωρητικά, οι επιλογές τους εμπίπτουν στις σφαίρες κοινωνικοπολιτικής βούλησης, θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, εντέλει, στην αποτελεσματική λειτουργία του πολιτεύματος.

Κακό σπυρί η Λατινική Αμερική

Μεγάλο καημό έχουν δεξιοί, κεντρώοι, κεντροαντιαριστεροί και κεντροαριστεροί με τη Λατινική Αμερική. Κακό καημό. Από τότε που σε μερικές χώρες της περιοχής κατάφεραν κινήματα και κόμματα της Αριστεράς να πάρουν την εξουσία, τίποτε δεν τους αρέσει.

Μασκαράδες χωρίς μάσκα

Δεν χρειάζεται να έρθουν οι μέρες της Αποκριάς για να παρελάσουν κάποιοι ως μασκαράδες. Οι μασκαράδες, οι αληθινοί, έχουν το προνόμιο να παρελαύνουν συχνά κι ας νομίζουν ότι περνούν απαρατήρητοι. Η μάσκα που φορούν είναι αόρατη. Φαίνεται στον λόγο τους, στην κίνηση του χεριού και του σώματος, στην υποτιθέμενη πρακτική και θεωρία, στο τάχα μου ενδιαφέρον.

Πρόταση νόμου των ΑΝ.ΕΛΛ. για το νόμο περί ευθύνης υπουργών

Σε μία χρονική συγκυρία που το σκάνδαλο Novartis μονοπωλεί το ενδιαφέρον, ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων Πάνος Καμμένος και οι βουλευτές του κόμματος του, κατέθεσαν πρόταση νόμου με την οποία προτείνουν τα μέλη της κυβέρνησης ή υφυπουργοί να μην απαλλάσσονται από την κατηγορία της δωροληψίας και να υπάγονται στην τακτική Δικαιοσύνη.

Χρεοδουλοπαροικία 2018-2056

«Τέλος στα Μνημόνια. Οπου να ’ναι έρχεται και η ελάφρυνση χρέους».

Αυτό είναι το επίσημο αφήγημα για τη μετά το 2018 εποχή. Δυστυχώς, η πραγματικότητα που κρύβει είναι ακριβώς η αντίθετη: η θηλιά του χρέους θα παραμένει σφικτή έως το 2056 και θα αυξομειώνεται για τις επόμενες δεκαετίες ώστε να επιτυγχάνονται οι τρεις στόχοι των δανειστών και του βαθέος (ευρωπαϊκού και εγχώριου) κατεστημένου:

Ο νέος αγνώριστος γείτονας

Σαν να πετάχτηκε απ' το κρεβάτι του μέσα σε εφιάλτη. Μένοντας μόνος, ολομόναχος, έβαλε νερό στην καφετιέρα, έστω να συνομιλήσει με το γουργουρητό της. Ανοιξε το ραδιόφωνο, να είναι και κάποιος άλλος στο έρημο σπίτι. Το γουργουρητό της καφετιέρας έδειχνε σαν να ήταν αλλοτριωμένη γλώσσα, που της ήταν φοβερά δύσκολο να το ξέρει η ίδια. Σαν να έψαχνε η ίδια η μηχανή μια εξωτερική δικαιολογία για τη λειτουργία της. Μια υπερβατολογική εξήγηση, αφού είχε χάσει, φαίνεται, προ πολλού μια δική της απάντηση σε δικό της ερώτημα.

«Το ΚΚΕ έρχεται από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά»

Διακήρυξη για τα 100 χρόνια του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας δημοσίευσε η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος με τίτλο «100 χρόνια ΚΚΕ. Με τον λαό για το Σοσιαλισμό. Σεμνή υπογραφή του λαού μας στις λεωφόρους του μέλλοντος», φράση του Γιάννη Ρίτσου, που συνιστά και προμετωπίδα στο Πρόγραμμα του Κόμματος.

Μεταξύ άλλων, αναφέρει ότι το ΚΚΕ «συμπληρώνει φέτος έναν αιώνα αγώνων και θυσιών, παραμένοντας το μόνο πραγματικά νέο κόμμα της ελληνικής κοινωνίας, γιατί είναι το μόνο που παλεύει για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ιδρύθηκε σε μια εποχή που η φλόγα της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης το 1917 έδωσε ώθηση στο επαναστατικό εργατικό κίνημα διεθνώς και στην Ελλάδα».

Επικίνδυνο μανιφέστο

Β. Μαρινάκης κατά την υποδοχή του νέου προπονητή του Ολυμπιακού: «Ζούμε σε μία χούντα, αλλά θα τους τιμωρήσει ο κόσμος. Ολο αυτό που ζούμε είναι ό,τι χειρότερο, απαίδευτο, πρόχειρο και επιζήμιο έχει περάσει από τη χώρα. Αλλά κάποιος που είναι καθαρός δεν φοβάται. Στην Ελλάδα που γεννήθηκε η Δημοκρατία δεν μπορεί να επικρατήσουν λογικές Μαδούρο»

Με ένα ιδιότυπο πολιτικό μανιφέστο αποφάσισε να απευθυνθεί στον κόσμο του Ολυμπιακού ο Β. Μαρινάκης στη διάρκεια της υποδοχής του προπονητή Γκαρσία. Ενα μανιφέστο που αυτομάτως απέκλεισε από το ακροατήριο όποιον οπαδό ή φίλαθλο της πειραϊκής ομάδας είναι ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ ή των ΑΝ.ΕΛΛ. ή απλώς ανήκει στην ευρύτερη αριστερή πλευρά του πολιτικού τόξου.

«Μαγειρεμένες» οι γερμανικές στατιστικές για την ανεργία;

Με μόλις 5,7% το ποσοστό της ανεργίας στη Γερμανία υποχώρησε στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων τριών δεκαετιών. Πόσο αξιόπιστα είναι όμως τα στοιχεία που δημοσιεύονται και τα οποία «γιορτάζει» κάθε φορά η πολιτική;

Η απάντηση του Γερμανού οικονομολόγου Χάιντς - Γιόζεφ Μπόντρουπ στο εν λόγω ερώτημα είναι σαφής: τα στοιχεία για την ανεργία στη Γερμανία είναι αναξιόπιστα. Ο λόγος; «Διότι είναι παραποιημένα. Όχι από την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Εργασίας, η οποία καταγράφει και δημοσιεύει τα στοιχεία. Η πολιτική είναι εκείνη που μέσα από σειρά νόμων άλλαξε τον ορισμό της ανεργίας […]. Με αποτέλεσμα οι αριθμοί να μην αποτυπώνουν πλέον την πραγματικότητα και να μην εκφράζεται ο κοινωνικός αντίκτυπος της ανεργίας στη Γερμανία».

H πολιτική της Πορτογαλίας για τα ναρκωτικά λειτουργεί. Γιατί δεν μαθαίνουμε από αυτή;

Η δεκαετία του 80’ υπήρξε για το πορτογαλικό κράτος μια περίοδος ιδιαίτερα δύσκολη, καθώς αυτή σημαδεύτηκε από μία έκρηξη στη χρήση ναρκωτικών ουσιών. Το 10% του πληθυσμού έκανε συστηματικά κάποιο είδος ναρκωτικού και η χρήση τους ήταν διαδεδομένη σε όλα τα κοινωνικά και ταξικά στρώματα, από τραπεζικούς υπαλλήλους και διασημότητες, μέχρι φοιτητές και ανθρακωρύχους. 

Με τους θανάτους και την εγκληματικότητα να εκτοξεύονται λόγω της χρήσης, οι πορτογαλικές αρχές βρίσκονταν ανέτοιμες να αντιμετωπίσουν την κρίση που είχε ξεκινήσει από τα νότια της χώρας και είχε καταστήσει την περιοχή της Algarve ως μια από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες των ναρκωτικών.

Κεϊνσιανισμός, νεοφιλελευθερισμός και μετά;

Από το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας 

Η συνάντηση κορυφής των χωρών της Ε.Ε. στο Γκέτεμποργκ στο πλαίσιο κοινωνικής προστασίας και δικαιοσύνης για τους πολίτες πραγματοποιήθηκε από ηγέτες και αντιπροσώπους εταίρων, που θέλουν χωριστά να επιμελούνται και να λύνουν αυτά τα προβλήματα στις χώρες τους. Ηγέτες εταίρων χωρών διαφορετικών οικονομικών μοντέλων και ταχυτήτων ανάπτυξης, κοινωνικής αντίληψης και ανισοτήτων μεταξύ τους.

Το ερώτημα λοιπόν είναι, ιδίως συντηρητικών του νεοφιλελευθερισμού, τι τη θέλανε αυτή τη συμβουλευτική συνάντηση κορυφής; Γιατί έπρεπε να γίνει;

Ποιοι προωθούν συντηρητική ατζέντα

Η επιλογή των κομμάτων του "Ευρωπαϊκού Τόξου" να χαϊδέψουν τα αυτιά των συντηρητικών ψηφοφόρων και να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις της Εκκλησίας, δεν περιορίζεται μόνο στα παραδοσιακά Δεξιά κόμματα, αλλά “συγκινεί” και ορισμένους εκτός.

Αν και σχεδόν όλα τα κόμματα του λεγόμενου “Ευρωπαϊκού Τόξου” επικαλούνται την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων στην οικονομία, προβάλλοντας παράλληλα ένα φιλελεύθερο κοινωνικά προφίλ, δεν είναι λίγες οι στιγμές που για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας όχι μόνο φλερτάρουν με τη συντηρητική ατζέντα, προσπαθώντας να διατηρήσουν ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τους συντηρητικούς ψηφοφόρους.

Εκκλησία και... παιχνιδίσματα

Εντυπωσιάζει ο αποφθεγματικός, αφοριστικός, όμως, και συνάμα δογματικός λόγος του κυρίου Ιερώνυμου. «Ολα αυτά - λέει -είναι παιχνιδίσματα». Και επαναλαμβάνει: «Παιχνιδίσματα είναι. Η Εκκλησία έχει τις δικές της θέσεις. Η πατρίδα μας έχει παραδόσεις, έχει την οικογένεια. Ολα τα άλλα είναι εφευρήματα για να σκορπούμε την ώρα μας και τον χρόνο μας». Αναφέρεται βεβαίως στην προσπάθεια νομικής ρύθμισης για την ταυτότητα φύλου. Δεν περνάει απαρατήρητος ο διαχωρισμός (;) που κάνει μεταξύ ώρας και χρόνου ούτε επίσης ο ηρακλειτικός απόηχος του «Παίδων αθύρματα τα ανθρώπινα δοξάσματα» (παιχνίδια στα χέρια των παιδιών είναι οι γνώμες των ανθρώπων).

Ο Μαρξ και ο φιλελευθερισμός

Στην εποχή μας, που χαρακτηρίζεται από την ιδεολογική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού και από την κρίση των εναλλακτικών προς αυτόν πολιτικών θεωριών σοσιαλιστικής ή ριζοσπαστικής έμπνευσης, μπορεί να είναι ωφέλιμο να ξαναδιαβάσουμε ορισμένες πλευρές της μαρξικής κριτικής στον φιλελευθερισμό, προκειμένου να κατανοήσουμε αν αυτή μπορεί να έχει σήμερα μια εγκυρότητα και κυρίως για να καταλάβουμε ποια είναι τα ισχυρά και ποια τα αδύναμα σημεία της.

Πριν όμως αντιμετωπίσουμε αυτό το ζήτημα, είναι αναγκαία μια διευκρίνιση: θα ήταν εντελώς εσφαλμένο να θεωρήσουμε τον Μαρξ απλώς ως έναν εχθρό του φιλελευθερισμού· αντιθέτως, χρειάζεται να θυμίσουμε ότι η παρουσία αυθεντικά φιλελεύθερων θεμάτων είναι μια σταθερά που διαπερνά όλη τη σκέψη του, αν και στις διάφορες φάσεις εκφράζεται με εξαιρετικά διαφορετικούς τρόπους.

Αφόρητη πλήξη

Στο ίδιο έργο θεατές εδώ και πολλά χρόνια. Η επανάληψη κουράζει, αλλά οι συντελεστές της παράστασης δεν λένε να ανανεωθούν, ούτε βεβαίως διανοούνται να ανεβάσουν κάτι καινούργιο. Τυφλοσούρτης.

Κάθε καλοκαίρι «καίγεται» η Ελλάδα, κάθε καλοκαίρι ακούμε τις ίδιες τεμπέλικες θεωρίες, τα ίδια ζαβλακωμένα επιχειρήματα, τις ίδιες κατηγορίες και βλέπουμε στις οθόνες μας ακριβώς τις ίδιες προκλητικά μεροληπτικές προσεγγίσεις. Δράστες οι συνήθεις ύποπτοι (πολιτικοί, δημοσιογράφοι) οι οποίοι χωρίς να διαθέτουν τα τυπικά προσόντα αυτοχειροτονούνται εμπειρογνώμονες και εκφωνούν τρομώδη παραληρήματα.

Ο Τσίπρας καθαρίζει το παιχνίδι και οι άλλοι του κάνουν… βουντού!

Το πρόσωπο. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολιτικός που ξεκίνησε   από ένα δημοτικό συμβούλιο και έφτασε στην κυβέρνηση  προβάλλοντας ένα άθροισμα στο οποίο υπάρχουν ταλέντο,  ελκυστική  δημόσια παρουσία, κυνισμός, ευπρέπεια, τόλμη και άγνοια αιθεροβάμονος, ενώ το επικοινωνιακό του χάρισμα έκρυβε τις αδυναμίες προσωπικής αντίληψης των πραγμάτων στην Ευρώπη.

Το κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα – αχταρμάς με κάθε καρυδιάς καρύδι στις γραμμές του,  με μόλις 23.000 οργανωμένα μέλη -παρά τα  εκατομμύρια ψηφοφόρων του, και με πολιτικό προσωπικό που  είναι ελάχιστα συμβατό με σύγχρονη κυβέρνηση -πέρα από τις προθέσεις και αγωνιστικό φρόνημα…

Το αποτέλεσμα: Για όποιον θέλει να δει καθαρά τα πράγματα και δεν  καταπίνει αμάσητο ό,τι σερβίρουν τα αντικυβερνητικά ΜΜΕ, ο Αλέξης Τσίπρας -που έγινε Πρωθυπουργός  χωρίς να είναι γόνος- βάζει σοβαρή υποψηφιότητα να γίνει ο πρώτος πολιτικός ηγέτης που δεν θα διαχειριστεί απλώς μετά από οκτώ χρόνια μια Ελλάδα χωρίς Μνημόνιο. Άσχετα από τις μακροχρόνιες δεσμεύσεις του διεθνούς οικονομικού ελέγχου για τις οποίες δεν βαρύνεται- αλλά και μια Ελλάδα χωρίς τους «νταβατζήδες» που της κατσικώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες και τη ρήμαξαν.

13 φορές που η Eurovision έγινε σούπερ πολιτική

Ο «πόλεμος» Ουκρανίας - Ρωσίας μεταφέρθηκε φέτος στη σκηνή της Eurovision. H Ουκρανία, η χώρα που φιλοξενεί φέτος τον διαγωνισμό απαγόρευσε την είσοδο στην εκπρόσωπο της Ρωσίας, την 28χρονη Yulia Samoilova, γιατί είχε επισκεφθεί την Κριμαία μετά την προσάρτηση της χερσονήσου από τη Ρωσία.

Έπειτα από την απόφαση του Κιέβου να μην επιτρέψει στην εκπρόσωπο της Ρωσίας, Yulia Samoilova, να συμμετάσχει στην Eurovision, η Ρωσία αποφάσισε να μην μεταδώσει τον διαγωνισμό.

«Το "Πρώτο Κανάλι" δεν θεωρεί ότι είναι δυνατόν να μεταδώσει τον Διαγωνισμό Eurovision 2017 ούτε εξετάζει το ενδεχόμενο να στείλει κάποια άλλη υποψήφια στην θέση της Samoilova» αναφέρει σε ανακοίνωση του.

Robocop: ο «μπάτσος» του νεοφιλελευθερισμού

Οταν κυκλοφόρησε, πριν από 30 χρόνια, χαρακτηρίστηκε σαν ακόμη μια χολιγουντιανή φούσκα.

Φέτος, που ο αμερικανικός κινηματογράφος ζει στους απελπιστικά ξενέρωτους ρυθμούς τού «La La Land», το Robocop φαντάζει σαν ένα εγχειρίδιο μαρξιστικής ανάλυσης για τα δεινά που επιφέρει ο νεοφιλελευθερισμός.

"Οι καλές μπίζνες γίνονται όπου τις βρίσκεις"

Αντιπρόεδρος της OCP

«Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να πραγματοποιήσεις μια κλοπή παρά μέσω της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας».

Η φράση θα μπορούσε κάλλιστα να αποδοθεί στον ΜακΧίθ, από την «Οπερα της Πεντάρας» του Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Τι περιμένουμε στην Επιστήμη το 2017 σύμφωνα με το Science

Από την απειλή του Ντόναλντ Τραμπ να αποσυρθεί από τη συμφωνία για το κλίμα, μέχρι την προσπάθεια να φωτογραφίσουν τον ορίζοντα μιας μαύρης τρύπας, το κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό Science παραθέτει τις εξελίξεις που μπορούμε να περιμένουμε τη νέα χρονιά.

Ελέησον με…

Με την «δεξιάν» παράταξιν συνήθως δεν έχει καλάς σχέσεις ο διάβολος. Αυτός ευρίσκεται εις τα αριστερά».

Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη, «Πόλεμος κατά του Σατανά», Αθήναι: Χρυσοπηγή 1973 (Μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος)

Τα ΜΜΕ και τα social media αντιπροσωπεύουν ένα πολύ μικρό μέρος της πανοπλίας θεσμών του αστικού συστήματος μέσω των οποίων προσπαθεί να ελέγξει την σκέψη και την συμπεριφορά των ανθρώπων ή να τους κρατήσει σε αγνοία και χωρίς μνήμη. Μια τέτοια πανοπλία είναι η Εκκλησία στην οποία υπάρχει ένα τεράστιο σύστημα κατήχησης και ελέγχου που της επιτρέπει να περιφρουρεί την κοινωνική της θέση ως μορφής κρατικής εξουσίας μετά την επιβολή του θεόπνευστου λόγου της, ο οποίος αποτελεί και νόμο του Συντάγματος.