Είναι φανερό ότι, τις τελευταίες δεκαετίες, ζούμε περίοδο αντεπαναστατική. Περίοδο στην οποία ακυρώνεται μέρος των όποιων προνομίων των μεσαίων και των φτωχότερων στρωμάτων που, άμεσα ή έμμεσα, εξασφάλισαν επαναστάσεις του παρελθόντος, λ.χ. η γαλλική ή οι κομμουνιστικές.
Οι σύγχρονες αντεπαναστάσεις έχουν δρομολογηθεί από το τρίγωνο ΗΠΑ - Βρετανία - Βρυξέλλες και έχουν φαινομενικά ήπια μορφή, πλην όμως έχουν πλέον φτάσει σωρευτικά σε τέτοιο σημείο, που φαίνεται να αποδεσμεύουν για μία ακόμα φορά ιστορικές διαδικασίες σχεδόν ανεξέλεγκτες και διαρκώς επιταχυνόμενες.
Η ήπια μορφή αντεπαναστατικής διακυβέρνησης συνίσταται στη σταδιακή συρρίκνωση κράτους, κοινωνικών παροχών και παγιωμένων εργατικών ρυθμίσεων που αυτό έχει θεσπίσει, με ταυτόχρονο πέρασμα σειράς υπηρεσιών του στον ιδιωτικό τομέα.





























