«Μη φοβάσαι που φοβάσαι…»

Και μετά τι; Είναι ανθρώπινο να θέτουμε τέτοιες ερωτήσεις, γεννημένες από το δυσάρεστο κλίμα.

Είμαστε έτοιμοι να θέσουμε τα μεγάλα ερωτήματα με μια σκιά κινδυνολογίας.

Δεν είναι εκείνο το φάντασμα που έλεγε ο Μαρξ ότι πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη. Οχι.

Η κίνησή μας, να βρούμε τις βαθύτερες αιτίες και τι χειρότερο μπορεί να συμβεί, μοιάζει να είναι πιο αμφίθυμη.

Μήπως η θεωρία της καταστροφής μάς δελεάζει ασυναίσθητα; Ενα αρνητικό κλίμα που φέρει το στοιχείο μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας;

Με τον συνεχή «βομβαρδισμό» μας με όλα τα άσχημα είναι κατανοητό να ανησυχούμε.

Τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας καταλαμβάνουν πια όλους τους τομείς της πειθούς και της ενημέρωσης.

Σε μια εποχή παγκόσμιας αύξησης της βίας διαδραματίζουν ζωτικό ρόλο και προειδοποιούν για «το τέλος που έρχεται».

Κόκκινοι συναγερμοί αναβοσβήνουν συνεχώς. Ολα αυτά μας ευαισθητοποιούν και μας αγγίζουν συναισθηματικά.

Αλλωστε, σε γενικές γραμμές, έχουμε μια τάση να προβάλλουμε τις προσωπικές μας εικασίες ως γενικευμένες βεβαιότητες.

Τα απαισιόδοξα σενάρια είναι απλά… σενάρια. Απέχουν πολύ από την ανάλυση των φιλοσοφικών, κοινωνικών και πολιτικών επιστημών.

Συνήθως φτιάχνονται από κινδυνολόγους. Ψάχνω στο λεξικό: κινδυνολογία=προβλέψεις κινδύνων υπαρκτών ή ανύπαρκτων με σκοπό τη διόγκωσή τους.

Ναι, ο πόλεμος στη Συρία συνεχίζεται. Ναι, συνέβη το Brexit και η Ευρωπαϊκή Ενωση βρίσκεται σε κρίση.

Ναι, υπάρχει η κλιματική αλλαγή. Ναι, υπάρχουν τρομοκράτες (πάντα υπήρχαν). Ναι, νιώθουμε ανασφαλείς.

Ναι, έχουμε λιγότερα χρήματα. Ναι, συμβαίνουν φοβερά πράγματα στον κόσμο.

Πάντα συνέβαιναν. Μα η ζωή συνεχίζεται. Η κινδυνολογία μάς παραλύει αφαιρώντας τη ζωτικότητα και την ελπίδα μας.

Μήπως θα έπρεπε ν’ ακούσουμε τον σοφό Ζαρατούστρα του Φ. Νίτσε: «Δέκα φορές τον εαυτό σου πρέπει να νικάς...Αλλες δέκα φορές πρέπει με τον εαυτό σου να φιλιώνεσαι: γιατί η νίκη απάνω του είναι πίκρα κι ο αφίλιωτος κοιμάται άσχημα. Δέκα φορές τη μέρα πρέπει να γελάς και να ‘σαι αλέγρος: αλλιώς σε πειράζει στο στομάχι, αυτός της λύπης ο πατέρας».

Το καλοκαίρι μεσουρανεί. Το βράδυ βγαίνω μια βόλτα στην πόλη. Στις πλατείες και στις γειτονιές όλο και κάποια μπάντα παίζει.

Η ζέστη μιας δύσκολης μέρας σβήνει κάτω απ’ το φως των αστεριών. Η ελπίδα περπατά χέρι χέρι με τους φόβους μας.

Κι εγώ, τώρα τελευταία, συχνά σιγοτραγουδώ τους στίχους του Μ. Ρασούλη:

«Πάντα έχει η ζωή κάτι πιο βαθύ να πει, και ο φόβος ναι και ο πόνος είναι δυο σοφοί. Αντε μη φοβάσαι που φοβάσαι, φίλος με τον πόνο να ’σαι».

Συντάκτης: Κυριακή Μπεϊόγλου

Πηγή: efsyn.gr