Ποιος «βασιλιάς των σπορ»; Με ματς όπως το προχθεσινό στο «Ανφιλντ Ρόουντ» ο βασιλιάς γίνεται ελέω θεού μονάρχης, όπως ο Λουδοβίκος Ήλιος, ο ΙΔ΄, της Γαλλίας, ο «Το κράτος είμαι εγώ» («L' État, c'est moi»). Κι άσε τα υπόλοιπα αθλήματα να κάνουν τη δουλειά τους όπως και όσο καλύτερα μπορούν. Να τα αγαπάμε, να τα εκτιμάμε, να δίνουν πρωταθλητές, ρέκορντμαν, ολυμπιονίκες. Η γειτονιά, η αλάνα που γρατζουνίσαμε το γόνατο και μένει ακόμα το σημάδι, λέγεται μπάλα, ποδόσφαιρο.
Συναίσθημα. Αναπόληση. Χαρά. Λύπη. Περηφάνια. Ενθουσιασμός. Ταπείνωση. Νίκη. Ήττα. Πάθος. Τεχνική. Θέαμα. Λαϊκή ψυχή. Ναι, γιατί όχι; Λαϊκή ψυχή. Ορμή και παρόρμηση. Συμμετοχή και συλλογικότητα: η ομάδα μας, η ομαδάρα μας. Η μετάβαση, η προβολή στα πρότυπα, που μας εκπροσωπούν και ελπίζουμε σ’ αυτά (ή μέσω αυτών) για κάτι καλύτερο. Κάτι που θα είναι δικό μας, οικείο, σάρκα από τη σάρκα της μνήμης, έξοδος από τη ρουτίνα, τη στενοχώρια ολόκληρης εβδομάδας. Το άγιο Σαββατοκύριακο, απάντηση στις βλαστήμιες μιας ζωής…
Όλα αυτά μαζί και άλλα, όσα που δεν φανταζόμαστε, είναι το ποδόσφαιρο, το πιο λαϊκό, το πιο δημοφιλές θέαμα στον κόσμο. Και στιγμές, όπως οι προχθεσινές, έως απίστευτες, στο «Άνφιλντ», όπου σκίστηκαν οι στατιστικές από το απίθανο (που αποδείχθηκε πιθανό) και κουρελιάστηκαν οι προβλέψεις και οι βεβαιότητες από το απρόβλεπτο και το αβέβαιο (που αποδείχθηκε προβλέψιμο και βεβαιώθηκε) είναι ακριβώς η δικαίωση του ποδοσφαίρου.
Μία μόνο «τεχνική» παρατήρηση: Η Μπάρτσα -αποδείχτηκε νομίζω δραματικά- είναι ομάδα του ενός: όλοι παίζουν γύρω από τον ένα. Οι «διάβολοι» του Λίβερπουλ δεν έχουν… θεό. Αν υπάρχει θεός, αυτός λέγεται ομάδα. Ένα παλλόμενο, κινούμενο κόκκινο έβλεπες προχθές στο γήπεδο να εξαφανίζει το κίτρινο. Ομαδικό άθλημα το ποδόσφαιρο, βλέπεις!
Πέτρος Μανταίος
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου