Ελεύθερες Πατρίδες, Σοσιαλιστικές

Αν προέρχεσαι ή είσαι μέλος κομμουνιστικής οργάνωσης, αν είσαι αριστερή ή αριστερός τότε βάση της ουσιαστικής αλλά και της γραφειοκρατικής ερμηνείας του κομμουνιστικού μανιφέστου είμαστε άθεοι. Ως άθεοι όμως που συγκροτούμε το κόμμα της αριστεράς δεν αντιμετωπίζουμε εχθρικά τους χριστιανούς, κάνουμε την κριτική μας και προσπαθούμε να αναδείξουμε τα κοινά δόγματα, όπως την αγάπη, για να κάνουμε πολιτική. Η αγάπη του πλησίον μας-που δεν είναι ο Μπόμπολας- γεννάει την αλληλεγγύη και τον αντιρατσισμό. Δεν λέμε : δεν υπάρχει χριστιανισμός πάρα μόνο εργατική τάξη και αστοί. 
Αυτό γίνεται γιατί μας ενδιαφέρει να αλλάξουμε τον κόσμο και όχι να τον ερμηνεύσουμε και αδιάφορα να κινηθούμε κάνοντας αόριστα εχθρούς και αντιπάλους.Η εργατική τάξη δεν είναι κάτι ενιαίο, δεν είναι δίχως επιρροές, χωρίς χειραγώγηση και προκαταλήψεις. Εξάλλου όπως λέει ο Λούκατς (‘Ιστορία και ταξική συνείδηση’) η εργατική τάξη γίνεται τάξη όταν πάει να καταργηθεί, δηλαδή μόνο στην επανάσταση. Και αυτό δεν σημαίνει ότι πριν είχε ταξική συνείδηση. Συνείδηση είναι- προκύπτει από την οργάνωση της αισθητής ενεστώσας εμπειρίας (Γ.Χειμωνάς)και αυτό σημαίνει ότι η επανάσταση αλλάζει τον άνθρωπο και διαμορφώνει συνείδηση. Αν η συμμετοχή της εργατικής τάξης, του λαού κρίνονταν από την προηγούμενη στάση ζωής τότε δεν θα γίνονταν τίποτε.

Κομμουνισμός. Γιατί όχι; Ή τι άλλο;

«Το να κρίνουμε τον σοσιαλισμό βάσει των αποτελεσμάτων του εντός των ορίων μιας απελπιστικά απομονωμένης χώρας ισοδυναμεί με το να βγάζουμε συμπεράσματα για την ανθρώπινη φυλή βάσει κάποιας μελέτης επάνω σε ψυχοπαθείς στο Καλαμαζού».

T. Eagleton

Κινούμαστε, πλέον, στον 7^ο χρόνο από το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Κι όσο κι αν το σύστημα απέτρεψε την κατάρρευση επιλέγοντας να προβεί στη μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση στην ιστορία του καπιταλισμού, φροντίζοντας να ρίξει δεκάδες τρισεκατομμύρια δολάρια για την προστασία του χρηματοπιστωτικού τομέα, τα θεμελιώδη προβλήματα παραμένουν ανεπίλυτα.

Η απομόχλευση προχωράει με ρυθμούς χελώνας, το ιδιωτικό χρέος παραμένει πρωτοφανές ιστορικά, το δημόσιο, με όλη τη δολοφονική λιτότητα, ελάχιστα συμπιέζεται.

Η κάμψη της παραγωγής έχει αγγίξει έντονα και τα αναδυόμενα «θαύματα», η μεγέθυνση αγκομαχάει. Η συσσώρευση υστερεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε οποιαδήποτε ανάκαμψη βασισμένη σε επενδύσεις να αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός.