Κάηκε τον Αύγουστο το 25% της Ελαφονήσου, έγιναν στάχτη χιλιάδες στρέμματα στη Ζάκυνθο και στην Εύβοια; Ε, δεν τρέχει και τίποτε, αφού δεν είχαμε νεκρούς. Εκλεισε χρονιάρες μέρες για πολλές ώρες η κεντρική οδική αρτηρία της χώρας με πέντε πόντους χιόνι: Ε, δεν τρέχει και τίποτε. Καρατομήθηκε ένας αξιωματικός της Τροχαίας. Αυξάνονται δραματικά οι ροές προσφύγων στα νησιά του Αιγαίου; Ε, τι να κάνουμε, το πρόβλημα μας ξεπερνάει. Μπουκάρουν τρεις φορές την εβδομάδα ληστές με κλεμμένα αυτοκίνητα στις τράπεζες και λεηλατούν τα ΑΤΜ; Ε, τι να γίνει, η εγκληματικότητα είναι σύνθετο φαινόμενο.
Στις ευχές μας θέλουμε καλή τη νέα χρονιά, καλή και τη νέα δεκαετία.
Ξέρουμε βέβαια, μας το διδάσκει η πείρα, πως οι λεγόμενες ανεκπλήρωτες ή
αδύνατες ευχές δεν είναι αποκλειστικό γνώρισμα της ποίησης, λαϊκής και
λόγιας, αλλά συχνάζουν και στην πεζή καθημερινότητά μας. Κι ωστόσο, η
ανταρσία του ενσυνείδητου ανορθολογισμού εναντίον της φρόνιμης
απαισιοδοξίας, όπως τη μορφοποιούν οι ευχές, είναι αναγκαία όσο και το
ψωμί. Εστω κι αν είναι εν γνώσει μας αναποτελεσματική, έστω κι αν
χλευάζεται σαν απομεινάρι της πρωτόγονης σκέψης ή και σαν «μικροαστικό
κουσούρι». Δίχως αυτήν δεν πάει εύκολα παραπέρα το παιχνίδι που λέγεται
βίος, ατομικός και συλλογικός.





























