Eνα
φάντασμα πλανιέται πάνω από την ελληνική πολιτική ζωή, όπως αυτή
διαμορφώνεται μετά την εκλογική νίκη της Ν.Δ. τον περασμένο Ιούλιο: αυτό
της ριζικής ανακατασκευής του ελληνικού λαού, του κυρίαρχου δηλαδή
σώματος από το οποίο -βάσει του Συντάγματος- πηγάζουν όλες οι εξουσίες
σ’ ετούτη τη χώρα.
Αναφερόμαστε,
φυσικά, στο περίφημο πλέον ζήτημα της ψήφου των αποδήμων. Το τελευταίο
δεν αφορά μόνο μια ενδεχόμενη τεχνική διευκόλυνση των εκατοντάδων
χιλιάδων Ελλήνων πολιτών που έχουν ξενιτευτεί την τελευταία δεκαετία
εντός ή εκτός Ε.Ε., ώστε ν’ ασκήσουν εξ αποστάσεων το εκλογικό τους
δικαίωμα −όσο κι αν, ακόμη και μια τέτοια διευκόλυνση, ισοδυναμεί εκ των
πραγμάτων με άνιση μεταχείριση ανάμεσα στους μετανάστες και όλους
εκείνους που ζουν μεν στο εσωτερικό της επικράτειας αλλά για διάφορους
λόγους (εργασιακούς, οικονομικούς κ.λπ.) δεν μπορούν να μετακινηθούν για
να ψηφίσουν, όπως έγινε με χιλιάδες εποχικούς εργαζόμενους της
τουριστικής βιομηχανίας κατά τις πρόσφατες εκλογές της 7ης Ιουλίου.