Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2018

Εκείνος κι εκείνη

Εκείνος κι εκείνη είναι περίπου πενήντα χρόνια μαζί. Δεν έχουν παιδιά. Κάθε παραμονή Χριστουγέννων ανοίγουν το σπίτι τους. Φίλοι και συγγενείς απολαμβάνουν ένα επικών διαστάσεων τραπέζωμα που έχει γίνει πια παράδοση, με αποτέλεσμα να θυμούνται κάθε χρονιά με φράσεις όπως «ήμουν κι εγώ εδώ τότε στο τραπέζι του '95» ή «θυμάμαι τα Χριστούγεννα του 2000 που είχες φτιάξει τα πιο ωραία γλυκάδια του κόσμου». Τώρα θα νομίζετε ότι εκείνος κι εκείνη μένουν σε κάποιο μεγάλο σπίτι και είναι άνθρωποι με πολλά χρήματα. Όχι. Μένουν στου Γκύζη και το σπίτι τους είναι δεν είναι ογδόντα τετραγωνικά. Είναι πια συνταξιούχοι. Αλλά…
Γνωρίστηκαν κάποια παραμονή Χριστουγέννων και από εκείνη τη χρονιά υποσχέθηκαν ο ένας στον άλλον πως θα τη γιορτάζουν πάντα με έναν μοναδικό τρόπο. Και μπορεί όλα αυτά να σας φαίνονται γλυκά και ρομαντικά αλλά δεν είναι. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα συμβόλαιο τιμής που έχουν υπογράψει τα δύο μέρη. Βλέπετε, οι χρονιές που πέρασαν δεν ήταν ούτε εύκολες ούτε ρόδινες.
Παιδιά και οι δύο μιας σκληρής επαρχίας, χωρίς μεγάλες σπουδές, δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Έπειτα από πολλές προσπάθειες το πήραν απόφαση πως δεν επρόκειτο να αποκτήσουν παιδιά. Από τότε εκείνος τη λέει κορίτσι μου κι εκείνη αγόρι μου. Βγήκαν στη σύνταξη και ξαναζούν τον πρώτο έρωτα. Θα τους δεις κάθε πρωί σε ένα από τα καφέ της γειτονιάς και σχεδόν κάθε καλοκαίρι φεύγουν για ένα μακρινό ταξίδι για το οποίο κάνουν οικονομίες όλο τον χρόνο. Στο σαλόνι τους είναι κρεμασμένος ένας χάρτης με σπαρμένες κόκκινες πινέζες σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Αλλά αυτό που πραγματικά ευχαριστιούνται είναι η προετοιμασία του μεγάλου τραπεζιού της παραμονής των Χριστουγέννων. Τίποτα από αυτά που ετοιμάζουν με τόση προσοχή δεν περιλαμβάνεται στην καθημερινότητά τους, γι' αυτό επιστρατεύονται τσελεμεντέδες και συνταγές μαγειρικής. Το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Καθώς περίμενα λοιπόν την πρόσκλησή τους και φέτος, αναρωτιόμουν ποιο είναι εκείνο το μαγικό συστατικό που κρατάει τους ανθρώπους μαζί. Τι είναι αυτό που αντιστέκεται στη φθορά των σχέσεων που μοιραία οδηγεί στη διάλυση μιας σχέσης;
Η αγάπη, θα μπορούσαμε να πούμε εύκολα. Αλλά και πάλι η αγάπη ποτέ δεν ήταν αρκετή. Καθώς τους φανταζόμουν να ανοίγουν και πάλι την πόρτα τους με το γνωστό πλατύ χαμόγελο έτεινα να πιστέψω πως είναι η αίσθηση που έχει ο καθένας για τον κόσμο του. Κανείς από τους δύο δεν νομίζω πως θα μπορούσε να φανταστεί τη ζωή του χωρίς τον άλλον. Τώρα αν αυτό είναι αγάπη, σεβασμός, αλληλοκατανόηση, δεν μπορώ να σας πω. Αυτή είναι μια συνταγή που δεν τη βρίσκει κανείς στους τσελεμεντέδες. Θέλει τα χρόνια και τις αμέτρητες ώρες πτήσης μιας κοινής ζωής για να το καταλάβει κανείς.

Πηγή: efsyn.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: