Σκέφτομαι πώς υφαίνεται η γλώσσα της κυριαρχίας μέσα μας. Πως μπορεί να εκπορεύεται από απόμακρους σε σχέση με την καθημερινότητά μας δυνατούς, αλλά βρίσκει οδηγούς και συνοδοιπόρους στους πιο μύχιους διαδρόμους μας. Πως είχαμε την ανάγκη να φτιάξουμε υπερβατικές οντότητες απόλυτου καλού και κακού για να μη δούμε τα κοφτερά θραύσματα και των δύο, την ευθύνη, στις φλέβες μας. Όχι τυχαία οι άνθρωποι έπλασαν τους θεούς και τις θεές τους κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους.
Ή μάλλον καθ' ομοίωσιν των προνομιακών εκδοχών τους σε έθνος, φύλο, φυλή, θρησκεία, ιδεολογία… Σκαλίζει ο άνθρωπος δίπλα στην υλική και μια ιεραρχία σημειολογική, της ομοιότητας, που δρα μέσω της ψυχολογίας βαθύτερα από την πρώτη, αφού αυτήν (δίπλα δίπλα με την προβολή των συλλογικών εαυτών τους ως εκ θεού ηγεμόνων) οι βολικές μας εξουσίες χειραγωγούν, ώσπου να γίνουν άβολες.
Το μάρκετινγκ, ακόμη και ασυνείδητα, το γνωρίζει, κάνοντας ομάδα αναφοράς, ομάδα ψυχολογικής ταύτισης των πιο καταπιεσμένων, τους καταπιεστές τους: κουρασμένη η καθαρίστρια συγγένισσά μου καρφωνόταν για να δει «Λάμψη» και «Γιάγκο Δράκο» στην τηλεόραση…
Μυριάδες ραγίσματα οδηγούν στο σκοτάδι μέσα απ’ αυτό το κίβδηλο φως, όπως δείχνουν οι βοούσες αντιφάσεις, τις οποίες δεν θίγει -παρά σπάνια και για το θεαθήναι- καμιά επίσημη ρητορική. Ρητορική που, προσαρμοσμένη στις ανάγκες των εχόντων, στο όνομα π.χ. της θρησκείας, μιλά για το «υπέρτατο αγαθό της ζωής» αλλά το αίρει μέσα από εκκωφαντική σιωπή όταν (δήθεν) κινδυνεύει η περιουσία από έναν «παρία» σαν τον Κωστόπουλο.
Η Δικαιοσύνη που, προσαρμοσμένη στις ανάγκες των ανδρών εχόντων, χρησιμοποιεί την «επίδειξη του αγαθού» (του γυναικείου κορμιού) για να δικαιολογήσει βιασμούς, αλλά δεν χρησιμοποιεί την «επίδειξη του αγαθού» ως επιχείρημα, σε περίπτωση κλοπής ή εξέγερσης όταν ο άλλος ζει επιδεικνύοντας τον πλούτο του ανάμεσα σε πεινασμένους.
Την (δίχως πολίτες) πολιτική που, προσαρμοσμένη στα μέτρα των ομόθρησκων ομόφυλων και εχόντων, ρητορεύει πως παλεύει για τις ανάγκες της κοινωνίας, ενώ στην πράξη παλεύει για την αναπαραγωγή του αντικοινωνικού στάτους. Του ανθρωποκεντρισμού που διαμαρτύρεται για τη «βρομιά των αδέσποτων», την ώρα που γεμίζει με βρομιά και χημικά τον πλανήτη. Μεγεθυσμένα τα ατομικά και συλλογικά εγώ μας, γίνονται κατάρες που στο τέλος χρόνου κυνηγούν κι εμάς.
Και όμως, είναι κάποιες κρυφές γραμμές στους μύθους που κυοφορούν βουστροφηδόν την ανατροπή όσων χειραγωγούν την ανάγκη για να ακυρώνουν την ελπίδα. Οπως ο μύθος της φάτνης, του εκπληκτικού τύπου που τον καπαρώνουν οι «νοικοκυραίοι», μα αυτός γεννήθηκε ανάμεσα σε Εβραίους, Αραβες και ζώα, και πέθανε ανάμεσα στους «ληστές»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου