Η εθιμικώς κρατούσα φαντασμαγορία, η περιβάλλουσα τις εορτές εδώ και τουλάχιστον δύο γενεές ανά τα αστικά κέντρα του «ανεπτυγμένου» κόσμου, έχει σχεδόν «καθεστωτικά» επισκιάσει το νόημα της ωραιότερης ιστορίας του κόσμου. Στερεότυπη η διαπίστωση, θα παρατηρήσετε. Πιο στερεότυπη δεν γίνεται, θα σας αποκριθώ.
Πρόκειται για ιστορία, ουχί για μύθο ή ουτοπία. Κάποιος τυραννικός ηγεμόνας, ονόματι Ηρώδης, τοποτηρητής των Ρωμαίων στη Γαλιλαία, πράγματι προέβη σε μαζική εξόντωση βρεφών για να εμποδίσει τη Γέννηση. Στις μέρες μας, οπότε βιώνουμε την «Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση», εκατοντάδες παιδιά ακόμα και προσχολικής ηλικίας πράγματι στρατολογούνται από «αντάρτικους» παραστρατιωτικούς κύκλους σε δοκιμαζόμενες κοινωνίες της Αφρικής και άλλες τόσες εκατοντάδες από εταιρείες εξόρυξης ορυκτού πλούτου στην ίδια ήπειρο. Στη δε Απω Ανατολή, παιδιά πράγματι διακινούνται στον δρόμο, με πάσα έννοια του όρου «διακίνηση». Οι «Ηρώδηδες» ζουν και δυστυχώς ακόμα βασιλεύουν.
Γιατί ζουν και βασιλεύουν, θα με ρωτήσετε; Εν είδει απόπειρας απάντησης: Γιατί πολύ απλά ο λεγόμενος «σύγχρονος», «διανοούμενος», «πολιτισμένος» άνθρωπος έχει επιλέξει να μην πιστεύει στη Γέννηση αλλά να αρκείται στην επικρατούσα φαντασμαγορία που την περιβάλλει κάθε χρόνο. Περαιτέρω, έχει επιλέξει να πιστεύει ό,τι βλέπει και θεωρεί πως δύναται να αναλύσει και να ερμηνεύσει ή ό,τι δύναται να αισθανθεί διά της αφής, με το χρήμα πρώτο στην προτίμησή του. Γιατί ο «σύγχρονος» άνθρωπος έχει επιλέξει το να προσπαθεί αέναα να πείσει εαυτόν πως είναι «σύγχρονος» και πως τα μεταφυσικά δεν του αρμόζουν.
Το σχήμα οξύμωρο, ο «σύγχρονος» άνθρωπος έχει επιλέξει να αρχαιολατρεύει και να θεωρεί πως οι απαντήσεις για το σήμερα βρίσκονται στον Πλάτωνα, στον Αριστοτέλη, στον Μέγα Αλέξανδρο. Στον Πλάτωνα που θεωρούσε πως η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα μέχρις ανακαλύψεως ή επινοήσεως του καλύτερου, στον Αριστοτέλη που θεωρούσε τα κέλτικα φύλα «κατώτερα» των ελληνικών, στον Αλέξανδρο που θεωρούσε πως «εκπολίτιζε» φυλές αρχαιότερες της δικής του, της δωρικής. Μόνο που ο «σύγχρονος» άνθρωπος τείνει να παραβλέπει πως η Γέννηση σήμανε της απαρχή τη ρήξης με τις έννοιες του «έθνους», της «φυλής», της «τάξεως», που ορμούν από τις διδαχές του «λογικού» αρχαίου κόσμου.
Στην έννοια «αρχαίος κόσμος» περιλαμβάνεται βεβαίως και ο πολιτισμός του Ισραήλ, ο πρώτος με τον οποίο η Γέννηση ήλθε σε ρήξη. Τι σημαίνει λαός εκλεκτός του Θεού; Τι σημαίνει «ακάθαρτος», μη δυνάμενος να μετέχει στις λατρευτικές τελετές; Ευθύνεται ο ανάπηρος για την παραπληγία του, ο λεπρός για την ασθένεια του, η πόρνη για την εκπόρνευσή της; Αν αυτοί συστήνουν το «ακάθαρτο», ποιοι συστήνουν το «καθαρό»; Οφθαλμός αντί οφθαλμού, οδόντας αντί οδόντος, η βία και η αντεκδίκηση δύνανται να διαμορφώνουν «πολιτισμό», πολιτική κοινωνία δηλαδή; Με ποια «λογική»;
Η Γέννηση και ο αστέρας που οδήγησε σε αυτή σηματοδότησαν το νέο μονοπάτι, μακριά από το φθαρμένο, το άπληστο παλαιό σύστημα διακυβέρνησης Ιουδαίων, Ρωμαίων, Εθνικών, μακριά από τη λατρεία των ειδώλων αυτάρεσκων θεοτήτων που καταχρηστικά και τιμωρητικά παρενέβαιναν στη ζωή των ανθρώπων σπέρνοντας θύελλες και καταστροφές, μακρία από τους ελέω Θεού ηγεμόνες – εν τη γη εκφραστές των τελευταίων.
Αυτό όμως που καθιστά την ιστορία της Γέννησης την ωραιότερη του κόσμου έγκειται στο ότι, προκρίνουσα έναν εμμονικά ειρηνικό, αντιβίαιο, ταπεινοφρόνως διαβουλευτικό τρόπο ζωής και κοινωνικοποίησης, επιχειρούσε να αναδείξει ό,τι καλύτερο είχαν να επιφυλάξουν ως αξιακή κληρονομία οι αρχαίοι πολιτισμοί.
Ο Λόγος Του απευθύνθηκε προς Κορινθίους, προς Εφεσίους, προς Γαλάτας, προς Ρωμαίους, προς Εβραίους, χωρίς καμία διάκριση, γεγονός ουχί μύθος. Οσες κοινωνίες επέλεξαν να υιοθετήσουν το Λόγο Του απήλαυσαν τα ευεργετήματα της μακροχρόνιας ειρήνης και ευημερίας καθώς επίσης και το περιβάλλον αξιακής οικουμενικότητας που ο Λόγος Του διαμόρφωσε.
Ας μη λησμονούμε, εμείς οι «σύγχρονοι» Ελληνες, πως τα Δώδεκα Ευαγγέλια συνετάγησαν πρωτοτύπως στην ελληνική, οι πρώτοι μάρτυρες του Λόγου Του ήταν Ελληνες, οι δημιουργοί του κινήματός Του, του Χριστιανισμού, ήταν οι Ελληνες της εξαθλιωμένης κοινότητας προλεταρίων στην αρχαία Ρώμη. Η Γέννηση λοιπόν έχει την ειδική, «ελληνική» της σημασία.
Τα Δώδεκα Ευαγγέλια χρήσιμο θα ήταν να μελετηθούν και ως «πολιτικά» κείμενα για να μας εμπνεύσουν στο αγώνα αντιμετώπισης της «σύγχρονης αρχαιότητας» που κινδυνεύουμε να βιώσουμε με την άνοδο των νεο-φασιστικών συγκροτήσεων στην Ε.Ε.
Γι’ αυτό, λοιπόν, καλές εορτές να έχουμε, με την ολιγότερη δυνατή φαντασμαγορία!
Συντάκτης: Δημήτρης Π. Κυριακαράκος - δικηγόρος-νομοδιεθνολόγος
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου