Καταδικάζεται η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;

«Κατεβαίνουνε, και ανάφτει του πολέμου αναλαμπή το τουφέκι ανάβει, αστράφτει, λάμπει, κόφτει το σπαθί./ Γιατί η μάχη εστάθει ολίγη; Λίγα τα αίματα γιατί; Τον εχθρό θωρώ να φύγει και στο κάστρο ν' ανεβεί./ Ακούω κούφια τα τουφέκια, ακούω σμίξιμο σπαθιών, ακούω ξύλα, ακούω πελέκια, ακούω τρίξιμο δοντιών./ Με τα μάτια τους γυρεύουν όπου είν' αίματα πηχτά, και μες στα αίματα χορεύουν με βρυχίσματα βραχνά/ Κοίτα χέρια απελπισμένα πώς θερίζουνε ζωές! Χάμου πέφτουνε κομμένα χέρια, πόδια, κεφαλές,/ και παλάσκες και σπαθία με ολοσκόρπιστα μυαλά, και με ολόσχιστα κρανία, σωθικά λαχταριστά./ Παντού φόβος και τρομάρα και φωνές και στεναγμοί παντού κλάψα, παντού αντάρα, και παντού ξεψυχισμοί./ Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη και κυλάει στη λαγκαδιά, και το αθώο χόρτο πίνει αίμα αντίς για τη δροσιά./ Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!».

Αυτό προφανώς και δεν είναι ο «ύμνος στη βία». Είναι αποσπάσματα και στίχοι από τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν». Και προέρχεται δια χειρός Διονυσίου Σολωμού. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται;» τι έχουν να πουν; Τον… καταδικάζουν τον Σολωμό; Τον… καταδικάζουν τον ελληνικό εθνικό ύμνο; Το «σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή» το καταδικάζουν;

Μην σκύψεις άλλο το κεφάλι. Μην υποταχτείς

Συνάδελφε/ισσα σε όποιον τομέα του δημοσίου κι αν εργάζεσαι, πριν ξεκινήσεις για δουλειά τις μέρες των απεργιών σκέψου: 
Σε κυβερνά μια κλίκα ανήθικων, ανεύθυνων, ασυνείδητων, άτιμων, χυδαίων, προκλητικών, ξετσίπωτων, δωσίλογων, ρεμπεσκέδων που σου απομυζούν την ζωή και ξεπουλούν την πατρίδα σου.

Για την αντικατάσταση του μαύρου

Από μικρός λάτρευα εκείνη τη μοναδική αίσθηση που σου αφήνει το χάραμα. Τότε που πρωτοβγαίνει ο ήλιος, τότε που η ατμόσφαιρα δεν έχει ακόμα κατασταλάξει ανάμεσα στο ζεστό και το κρύο. Τότε που της αυγής το αεράκι χαϊδεύει απαλά τα βλέφαρά σου για να ξυπνήσεις οριστικά. Είναι τότε που η νύχτα μόλις έχει χαθεί και βλέπεις ακόμα απομεινάρια από το μαύρο της να θρυμματίζονται και να χάνονται μέσα στα ουράνια στόματα της πλάσης. Είναι τότε που τα χρώματα σμίγουν και φτιάχνουν μια ιριδίζουσα βεντάλια και θαρρείς ότι χορεύουν μεταξύ τους και αλλάζουν διαρκώς στον ουρανό θέση, κρύβονται πίσω από σύννεφα και εμφανίζονται ξανά, απροειδοποίητα, λες και δίνουν τη δική τους παράσταση στον κόσμο που αγουροξυπνά. Είναι τότε που τα πλάσματα της φύσης βγάζουν τις καθαρότερες και δυνατότερες φωνές τους, τότε που το πέταγμά τους είναι το πιο τρανταχτό, έτσι όπως σχίζουν τους αιθέρες και σπάζουν την άθικτη μέχρι εκείνη την ώρα σιωπή. Είναι τότε που οι άνθρωποι χουζουρεύουν, κρύβονται κάτω απ’ τα σεντόνια κι αγκαλιάζονται και δίνουν φιλιά ζεστά, φιλιά γεμάτα από όνειρα, καθώς πιστεύουν ότι ακόμα ονειρεύονται στ’ αλήθεια και ότι ίσως τελικά η αλήθεια να μην είμαι μονάχα ένα όνειρο. Είναι τότε που ο ήλιος ξεγλιστράει μέσα απ’ τις γρίλιες και κάνει ζωγραφιές πάνω στις ημίγυμνες τις πλάτες, τότε που τα δάκτυλα σχηματίζουν στη σάρκα ονόματα και σχήματα που πρέπει να μαντέψεις, καθώς μπερδεύεις την αγάπη με την ανατριχίλα. Τότε που όταν λες ότι αγαπάς, σχεδόν ανατριχιάζεις.

Ιταλία: "Πλημμύρισαν" οι δρόμοι - Βραζιλία: Συνεχίζονται οι διαδηλώσεις

Κι ενώ παγκοσμίως όπου υπάρχει καταπίεση, εξαθλίωση, αυταρχισμός υπάρχει αντίδραση και αντίσταση, εμείς στης Ελλάδα της «ευημερίας και της ανάπτυξης», όχι μόνο μένουμε αδρανείς και τους ανεχόμαστε, αλλά τους βγάζουμε και πρώτους σε δημοσκοπήσεις, στηρίζουμε τις συνδικαλιστικές τους παρατάξεις στα σωματεία και τους συλλόγους, τροφοδοτούμε και ενισχύουμε την κοινωνική πόλωση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, αδιαφορούμε ή ακόμα και επιθυμούμε τον εργασιακό θάνατο του διπλανού μας. Άξιοι της μοίρας μας είμαστε τελικά! Είμαστε ότι μας αξίζει!

Για τη δημοκρατία

Τι να γράψεις για την απελπισία; Πώς να αναφερθείς στην έλλειψη της αξιοπρέπειας; Πώς να αγγίξεις τον θάνατο που περικυκλώνει μία συνθηκολογημένη κοινωνία;

Πώς να μιλήσεις για αντίσταση στους θλιβερούς καιρούς του φασισμού και της υποτίμησης της ανθρώπινης ζωής; Υποτίμηση πολλαπλή, δίνοντας προτεραιότητα στους αριθμούς αντί στην ανθρώπινη ζωή, προσφέροντας το χρήμα στους νεκροθάφτες αντί στους κοινωνικούς μαιευτήρες. Πώς συνθηκολόγησε με τούτη την αθλιότητα ο «υπερήφανος» λαός; Υπάρχει μάθημα; Παράχθηκε γνώση;

Βεβαίως. Αρκεί να την εξάγεις. Αρκεί να παρατηρήσεις τα σημάδια. Γιατί τη γνώση ακολουθεί η δράση.