Τσικνοπέμπτη μας αφήνει ο Φλεβάρης (κι ο χειμώνας). Αλλά μ’ αρέσει η παραφθορά: Τσικνοπέφτη, που λέγεται σε πολλές περιοχές. Επειδή μπορεί ελεύθερα να ετυμολογηθεί όχι από την τσίκνα της Πέμπτης (της Κρεατινής, που είναι η δεύτερη εβδομάδα του Τριωδίου και κατά πανάρχαιο έθιμο ψήνουν κρέας στα σπίτια ή λιώνουν το λίπος από τα χοιρινά), αλλά από την τσίκνα που πέφτει σήμερα από τα ουράνια.
Όπου ανεβαίνει για να τέρψει τους θεούς και αμέσως επιστρέφει στους ανθρώπους κάπως θεόσταλτη. Όχι τόσο για να μας ανοίξει την όρεξη, να πιούμε, να περιδρομιάσουμε και να πέσουμε ξεροί. Αλλά για να κοινωνήσουμε μεταξύ μας, να φτιάξουμε ευλογημένες παρέες και να το γλεντήσουμε ανυψούμενοι ως ομοτράπεζοι των θεών.
Που είτε εκ δεξιών μας καθίσουν είτε εξ αριστερών, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Πλην της εκκλησιαστικής τάξεως. Η οποία, πρώτον απ’ όλες τις αταξίες, συγχωρεί μόνο τις δικές της και δεύτερον, σύμφωνα με μακροχρόνιες παρατηρήσεις μου, μάλλον απουσιάζει από τα αποκριάτικα γλεντοκόπια. Εκτός εάν τα ευλογεί προσαρμοζόμενη σε προαιώνιες παραδόσεις και συνήθειες που έφτασαν να γίνουν έθιμα, αμέτρητα χρόνια προτού πάρουν το λεωφορείο οι θρησκείες και κατεβούνε στις πλατείες των ανθρώπων.
Ακόμη μια παρατήρηση που έκανα είναι ότι, όπως π.χ. ο άγιος Βαλεντίνος έχει σπόνσορες τους λουλουδάδες, η Τσικνοπέμπτη είναι η μέρα των ταβερνιάρηδων.
Οι οποίοι –προ μνημονίων τουλάχιστον– εκείνη την ημέρα, την Τσικνοπέμπτη, κατ’ έθιμον, έβγαζαν το άχτι τους στους πελάτες, βάζοντας στο λεξιλόγιό τους όλη την κλίμακα απαξιωτικών εκφράσεων: «Έκλεισες τραπέζι;». «Βρήκες τη μέρα!». «Πού να σε βάλω, στο κεφάλι μου;». «Δεν κοιτάς παρακάτω;». Ελπίζω, με τα μνημόνια, κάπως να έστρωσαν τα πράγματα. Τσικνοπέμπτη σε ταβέρνα έχω χρόνια να πάω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου