Εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο της προσωπικής ρουτίνας με μικρότερα ή μεγαλύτερα άγχη ο καθένας ή, πάλι, -καλοκαίρι που είναι- παγιδευμένοι στον μικρόκοσμο της απόλαυσης ενός άχρονου αιγαιοπελαγίτικου τοπίου με τη γεύση λίγης αιωνιότητας στην άκρη της γλώσσας, δύσκολα καταφέρνουμε να μην παραλύουμε, δύσκολα διατηρούμε την αίσθηση της καθολικής εικόνας του παζλ της πραγματικότητας.
Summertime and the living is easy λέει το τραγούδι κι ακόμη κι αν γνωρίζουμε πόσο σχετική είναι η ελαφρότητα του θέρους και των διακοπών, πόσο λίγοι και βαθιά προνομιούχοι είναι όσοι καταφέρνουν να τη ζουν, εν τούτοις, όλοι μας έχουμε ανάγκη την αναφορά σε αυτή την ελαφρότητα για να μαλακώνουν οι εσωτερικές αγωνίες και να δυναμώνουμε για τις όποιες μάχες έχει μπροστά του ο καθένας.
Πόση λήθη, όμως, δικαιούμαστε; Πόσο μας παίρνει ή είναι ηθικά, πολιτικά, πρακτικά σωστό να αφηνόμαστε στη λησμονιά της απόλαυσης; Να ένα δύσκολο ερώτημα.
Τρώγοντας ένα θαυμάσιο ψάρι με φίλους, πλάι στο κύμα, καταμεσής του Αιγαίου, έχοντας μπροστά βαρκούλες κι ό,τι φως απόμεινε από τη μαγεία της δύσης, ένιωσα αγαλλίαση με την ομορφιά κι ευγνώμων για όλο αυτό το δώρο της ζωής, αλλά την ίδια ώρα με κυρίεψε η σκέψη πως είμαστε κάπως σαν το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας: οι φλόγες είναι ορατές στον ορίζοντα κι εμείς συνεχίζουμε το πάρτι, αμέριμνοι σαν να ζούμε μέρες του ’60.
Την ίδια ώρα που καθόμαστε στο αμοργιανό ακρογιάλι απολαμβάνοντας το ψαράκι και το κρασάκι μας, η Σιβηρία και η Αλάσκα καίγονται επί εβδομάδες, ο Αρκτικός Κύκλος ζει πρωτοφανείς θερμοκρασίες μεσογειακού καλοκαιριού, οι πάγοι λιώνουν με ταχύτητα απρόβλεπτη και ιλιγγιώδη.
Οι μέρες της αμεριμνησίας είναι μετρημένες και το ξέρουμε. Δεν είναι πια η ιδέα μας ότι το κλίμα αλλάζει, δεν είναι τρομολαγνεία από κάποιους που «φτιάχνονται» με ζοφερά σενάρια αλλά η παράλληλη πραγματικότητα στο κοινό μας σπίτι, τον ίδιο πλανήτη, στην ομορφιά του οποίου βουτάμε, σαν μια οικουμενική κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για να διαβούν οι ατομικοί πόνοι κι οι καημοί μας.
Σε αυτόν τον έναν, μοναδικό, σύντομο και εύθραυστο βίο, είμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με τη σχέση του μικρού και του μεγάλου, του μέρους και του όλου, του ατομικού και του συλλογικού, του προσωπικού και του πολιτικού.
Είναι βέβαιο ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε από το βραχάκι του Αιγαίου, όπου αναπαυόμαστε, για τη φλεγόμενη Σιβηρία. Επίσης, δεν είναι θανάσιμο αμάρτημα η χαρά κι η απόλαυση. Απεναντίας, είναι χρέος μας να τιμάμε τη ζωή και το αγαθό της υγείας όσο μπορούμε.
Το αντίθετο συνιστά ύβριν. Αν είναι, όμως, κάτι που μπορούμε και οφείλουμε να κάνουμε είναι να διατηρούμε εναργή, κάθε στιγμή, τη συνείδηση της ευρύτερης εικόνας, μέρος της οποίας είναι ο μικρόκοσμός μας, τη συνείδηση της λεπτής διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στην ησυχία και τον εφησυχασμό.
Βαρβάρα Παπαδοπούλου - καλλιτέχνιδα, ακτιβίστρια
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου