Πλούσιοι και φτωχοί τον καιρό του lockdown

Ένα ωραίο σπίτι με κήπο, πόσο μάλλον με πισίνα, βοηθάει για να περάσει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα η καραντίνα. Είναι άλλο να βλέπεις από το παράθυρό σου φύση και άλλο τον ακάλυπτο της πολυκατοικίας. Είναι άλλο να μπορείς να κάνεις έναν ωραίο περίπατο και άλλο να είσαι φυλακισμένος στο τσιμέντο. Ακόμη περισσότερο βοηθάει η οικονομική ασφάλεια, να ξέρεις ότι, όταν περάσει το κακό, θα μπορείς να καταναλώσεις, να διασκεδάσεις, να ταξιδέψεις.

Τα πράγματα γίνονται δύσκολα σε ένα μικρό διαμέρισμα, όπου ο ένας πέφτει πάνω στον άλλο, με δυσοίνωση προοπτική για την επόμενη μέρα, μετά το lockdown.

Να είσαι, ας πούμε, άνεργος - νέος ή παλιός. Δεν είναι η κατάλληλη περίοδος για να ψάξεις για δουλειά και δεν ξέρεις πότε θα είναι. Ακούς για ανεργία, ύφεση, επίδομα - πάλι τα ίδια, όπως τότε. Αντεξες τη δεκαετία των μνημονίων και το τελευταίο που φαντάστηκες ήταν ότι μόλις σηκωθείς θα ξαναπέσεις.

Εχεις πια κουραστεί. Προσπαθείς συνεχώς για να βγάλεις το κεφάλι έξω από το νερό και πάλι πνίγεσαι. Δεν ξέρεις πια αν έχει νόημα να συνεχίζεις να το παλεύεις ή αν πρέπει να το πάρεις απόφαση και να αφεθείς στην κακή σου τύχη.

Αισθάνεσαι πως φταις. Γύρω σου υπάρχουν άνθρωποι που τα έχουν καταφέρει καλύτερα, που μπορούν να στηρίξουν την οικογένειά τους, να είναι αξιοπρεπείς μέσα στην κρίση: Δεν έχουν βουλιάξει στα χρέη, έχουν εισόδημα, μπορεί και σπίτι.

Εσύ απέτυχες σε όλα. Δεν έχεις το “σωστά δομημένο βιογραφικό” (Κυρανάκης), δεν έχεις τα προσόντα, ούτε κάποιον να ακουμπήσεις πάνω του για να σταθείς όρθιος.

Ηταν από πριν άσχημα τα πράγματα για σένα γιατί είσαι στην κάτω πλευρά της ψαλίδας που διαρκώς μεγαλώνει.

Το λέει και ο ΟΗΕ: Μεταξύ του 1980 και του 2016, το πιο πλούσιο 1% του κόσμου συγκέντρωνε το 27% της συνολικής ανάπτυξης σε εισόδημα. Με βάση την έκθεση World Inequality Report 2018, που συνέταξε επιστημονική ομάδα γύρω από τον Γάλλο οικονομολόγο Τομά Πικετί το 2016, το ανώτερα εισοδηματικά 10% του πληθυσμού είχε το 37% του συνολικού εθνικού εισοδήματος στην Ευρώπη, το 41% στην Κίνα, το 46% στη Ρωσία, το 47% στις ΗΠΑ και στον Καναδά, το 55% στην υποσαχάριο Αφρική, τη Βραζιλία και την Ινδία, ενώ στην Μέση Ανατολή, την πιο άνιση κοινωνικά περιοχή του πλανήτη, το 61%.

Πριν από την πανδημία, περίπου 734 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν ήδη σε κατάσταση ακραίας φτώχειας, με λιγότερο από 1,90 δολάρια τη μέρα, με άλλα λόγια περίπου το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Αυτό το ποσοστό τον τελευταίο χρόνο αυξάνεται αλματωδώς και μαζί του αυξάνεται ο αλκοολισμός, η εξάρτηση από ουσίες, τα ψυχιατρικά προβλήματα, η ενδοοικογενειακή βία.

Καλό lockdown λοιπόν. Οι “πάνω” θα έχουν περισσότερες δυνατότητες ευτυχίας αυτό το δύσκολο διάστημα. Αλλά και όσοι τα βγάζουμε πέρα θα έχουμε απλώς να παλέψουμε με την πλήξη, την αδράνεια, την κατήφεια που φέρνουν οι περιορισμοί, την αβεβαιότητα, την αγωνία για την υγεία μας και την υγεία των δικών μας. Οι άλλοι έχουν άλλα, πιο άγρια, προβλήματα και δεν έχουν καν σκεφτεί ότι η ανία μπορεί να είναι πρόβλημα.

Η πανδημία κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους, τους “μεσαίους” πιο συντηρητικούς και τους φτωχούς ακόμη πιο ευάλωτους γιατί βιώνουν πιο δραματικά τις επιπτώσεις από την μεγάλη οικονομική ύφεση, τις απολύσεις και την αύξηση της ανεργίας, τις περικοπές μισθών, την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, και ταυτόχρονα περισσότερη θνησιμότητα γιατί εκτίθενται περισσότερο στον νέο ιό και έχουν μικρότερη πρόσβαση σε σε ποιοτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Η φτώχεια είναι το πιο βαρύ υποκείμενο νόσημα.

 

Αγγελική Σπανού

Πηγή: tvxs.gr