Το στριπτίζ του... Αυγούστου

Ο Αύγουστος είναι παράξενος. Μοιάζει με λαχταριστό μήλο. Ομως κάποιες φορές, καθώς το μαχαίρι βουλιάζει στην τρυφερή σάρκα του και το στόμα πλημμυρίζει από το υγρό της προσμονής, ανακαλύπτεις ότι κάτω από τη φλούδα τα σκουλήκια έχουν χτίσει την αποικία τους. Ηταν Αύγουστος όταν κατέρρευσε το μικρασιατικό μέτωπο. Ηταν Αύγουστος όταν το πληγωμένο «Ελλη» αναπαύτηκε στα νερά της Τήνου, θύμα του φασισμού.

Ηταν Αύγουστος όταν έκλεισε το βιβλίο και οι Ελληνες χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα: των νικητών και των ηττημένων. Οι ελληνικές ηγεσίες προσπάθησαν να τον εξωραΐσουν με το άρωμα της ξεγνοιασιάς και τη γεύση του αλατιού της θάλασσας. Του κρέμασαν την ταμπέλα «Μπάνια του Λαού» και τον περιέφεραν ως μοντέλο ξεγνοιασιάς.

Να πάει από κει που ’ρθε!

Σιχαίνομαι τον Αύγουστο. Τον σιχαίνομαι από τα βάθη της αλυσίδας του DNA μου.

Κατ' αρχάς, δεν μ' αρέσει τ' όνομα. Προς τιμήν, λέει, του Ρωμαίου αυτοκράτορα και τρίχες κατσαρές. Δεύτερον, δεν αντέχω που μου τρέχουν όλοι, μαζί με τις τρίχες τους, όχι μόνο στα ελληνικά «θέρετρα» αλλά και στα πάσης φύσεως «εναλλακτικά» στέκια και δεν βρίσκεις να απλώσεις πετσέτα σε άμμο ούτε για δείγμα. Αλλά και να βρεις αυτούς τους πέντε κόκκους άμμου που περισσεύουν (αν), είναι τίγκα στο πλαστικό: πλαστικά ποτήρια του καφέ, πλαστικά καλαμάκια, πλαστικά μπουκάλια αντηλιακού, πλαστικά μπουκαλάκια νερού ξανά και παντού και ολούθε! Και γύρω σου, πλαστικοί άνθρωποι: από τσάντες μέχρι νύχια, στήθη, μυαλά και συνειδήσεις... Εχω καταργήσει τις αυγουστιάτικες διακοπές εδώ και χρόνια. Και όταν αναγκάζομαι να πάω, ξέρω πολύ καλά ότι μαζί με τον υδράργυρο, κόκκινο θα χτυπήσει και η μισανθρωπία μου. Είμαι που είμαι, έρχομαι κι απογίνομαι.