Αναζητώντας το φιλί... επιστημονικά

Γιατί τόσο συχνά νιώθουμε την ανάγκη να φιλήσουμε στοργικά ένα παιδί ή με πάθος τον αγαπημένο ή την αγαπημένη μας; Φαινομενικά, δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στα «συμβατικά» φιλιά μεταξύ φιλικών προσώπων, στα τρυφερά φιλιά της μητέρας στα παιδιά της και στα φλογερά φιλιά που ανταλλάσσουν οι εραστές.

Υποψιαζόμαστε, ωστόσο, ότι κάτι κοινό συνδέει όλες αυτές τις συναισθηματικές εκδηλώσεις. Και αυτό δεν περιορίζεται στο ότι τα φιλιά εμπλέκουν τα χείλη ή στο ότι αποτελούν έκφραση παγιωμένων ανθρώπινων σχέσεων.

Το πώς ακριβώς εκδηλώνουμε, μέσω των φιλιών, την όποια φιλική ή ερωτική συμπεριφορά μας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την προσωπική μας ταυτότητα αλλά και την εξελικτική ιστορία του είδους μας.

Εξάλλου, τα φιλιά δεν αποτελούν ανθρώπινο προνόμιο αλλά μια πολύ κοινή συμπεριφορά στα περισσότερα θηλαστικά.

Καλύτεροι απ’ τις κότες

Υποστηρίζεται ότι η παρακμή είναι ένα μίγμα υπεροψίας και φόβου. Πιστεύω να είναι κατανοητό το γιατί∙ η υπεροψία έχει τις ρίζες της σε μια χαμένη μεγαλοπρέπεια. Κι ο φόβος την ανικανότητα διατήρησης ή αναπαραγωγής αυτής της μεγαλοπρέπειας, έστω και με διαφορετική μορφή.

Η παρακμή είναι πάντα το τίμημα που πληρώνουν στο παρελθόν ένας άνθρωπος, μια χώρα ή ο κόσμος ολόκληρος. Ομως, ένα πραγματικά μεγάλο παρελθόν δεν θα πρέπει να παράγει νοσταλγία αλλά σεβασμό και αγάπη: δύο συναισθήματα που εύκολα μπορούν να συμβιώσουν με το παρόν και το μέλλον.

Eνα χωμάτινο πουλί

Eκπληκτη, πριν από περίπου ένα χρόνο, διάβασα σε ένα εξαιρετικό άρθρο των «New York Times» πως δύο επιφανή στελέχη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος των ΗΠΑ, ο Τζεμπ Μπους -δύο φορές κυβερνήτης της Πολιτείας της Φλόριντα, γιος του πρώην προέδρου Τζορτζ- και ο Πολ Ράιαν -γερουσιαστής, υποψήφιος αντιπρόεδρος το 2012, με υποψήφιο πρόεδρο τον Μιτ Ρόμνεϊ, κατά πληροφορίες φίλα διακείμενος στις απόψεις του Κόμματος του Τσαγιού- πρότειναν ως λύση για την αντιμετώπιση της φτώχειας… την αγάπη, τη φιλία, την κατανόηση και την παραδοσιακή οικογένεια.

Γιατί οι γονείς πληγώνουν τόσο βαθειά;

Η μητρική αγάπη θεωρείται αυτονόητο συναίσθημα αλλά αντικειμενικά δεν είναι. Τα παιδιά δεν είναι τα ιδανικά παιδιά της φαντασίας μας . Όπως επίσης και οι μητέρες δεν μοιάζουν μ αυτές που περιγράφουν τα ποιήματα.

Ο μύθος της μητρότητας – όπως κάθε μύθος – είναι απλουστευμένος και απλοποιημένος. Όλοι μας έχουμε βιώσει την κατάρριψη αυτού του μύθου στην παιδική μας ηλικία, αλλά μεγαλώνοντας όλοι θέλουμε ν’ αποδείξουμε ότι εμείς θα τον επαληθεύσουμε ως γονείς.

Μοιάζει να υπάρχει μια συλλογική πεποίθηση ότι όταν μια γυναίκα γίνεται μητέρα – μεταμορφώνεται σε καθαγιασμένο πλάσμα. Όσοι έχουν μπει στη διαδικασία να δουλέψουν θεραπευτικά με τον εαυτό τους, γνωρίζουν ότι το είδος και η ποιότητα της αγάπης που έχουμε εισπράξει ως παιδιά, αυτό είναι που μπορούμε να προσφέρουμε ως γονείς .

«Μ' αγαπάει - δεν μ' αγαπάει;»: Ερωτική μαντεία στην Αρχαία Ελλάδα

Στην ιστορία του έρωτα και των «από αρχαιοτάτων χρόνων» παιχνιδιών του, αναλαμβάνει να μυήσει τους επισκέπτες το Αρχαιολογικό Μουσείο Πέλλας. Έρωτας και μάγια...

Κι είχαν και τον Θεό τους να υμνούν. Τον ίδιο τον Έρωτα ως θεό, μικρό, στρουμπουλό, φτερωτό, κοιμώμενο, συνήθως μοναχικό, ενίοτε αγκαλιασμένο με την Ψυχή κι άλλοτε μόνο με τα βέλη του...

Κι είχαν κι αυτοί -μικροί και μεγάλοι- τα παιγνίδια τους, μέσω των οποίων επικαλούνταν τη βοήθειά του- στα «ερωτικά μαντεία» της καθημερινότητάς τους, προτού θυσιαστούν στον βωμό του...

Ε, από εκεί και πέρα, τα πράγματα σοβάρευαν. Κι αν ο μικρός φτερωτός Θεός έπαιρνε πλέον τη φαρέτρα με τα βέλη του και έφευγε, αφήνοντάς τους ανίατους, το θύμα κατέφευγε και στους... δαίμονες τους χθόνιους προκειμένου να «δέσει» το ταίρι του...

Δείτε πως ο έρωτας πεθαίνει και γίνεται αδιαφορία

Το βίντεο animation ξεκινάει με ένα ερωτευμένο νέο ζευγάρι που αποφασίζει να συγκατοικήσει. Καθώς ο άνδρας κουβαλάει τα πράγματα από το μυαλό του με αστραπιαία ταχύτητα περνάει η μελλοντική του ζωή. Φαντάζεται το γάμο, τα παιδιά, αργότερα την ρουτίνα, φαντάζεται ότι σταματάει να κάνει έρωτα με τη γυναίκα του, ότι τα παιδιά του δεν τον ακούνε, ότι απομακρύνεται από τη σύντροφο του, ότι χάνει τα μαλλιά του, ότι… ότι…

Αλήθεια έτσι μεταλλάσσονται οι ανθρώπινες σχέσεις και από τον έρωτα περνάμε στην αδιαφορία; Δείτε το βίντεο και θα βρείτε την απάντηση.

Τα όνειρά μας ροζ

“Να προσέλθει ο μάρτυρας, παρακαλώ. Πείτε μας, τι γνωρίζετε σχετικά με την υπόθεση; Ποιες είναι οι σχέσεις σας με το ζευγάρι; Από πότε βρίσκονται σε διάσταση; Είμαστε οικογενειακοί φίλοι. Μένουν μαζί αλλά δεν κοιμούνται μαζί. Ναι. Για χάρη των παιδιών. Η σύζυγος επιλέγει τον καναπέ. Ο σύζυγος την κρεβατοκάμαρα. Πολλές φορές το αντίθετο. Συχνά παίρνει από ένα παιδί ο καθένας. Ναι, σαν αρκουδάκι για πιο ήρεμο ύπνο”. Βαρέθηκα να ακούω πια αυτές τις διαδικαστικές και περιττές ερωταπαντήσεις. Νομίζω ότι και η πρόεδρος του Δικαστηρίου το ίδιο κατά βάθος νιώθει. Το βλέπω στους μορφασμούς του προσώπου της, που προδίδουν ότι θέλει να ξεμπερδεύει γρήγορα με ακόμα έναν αποτυχημένο γάμο. Πολύ πιθανόν και η ίδια να έχει κρύψει κάπου βαθιά μέσα στα συρτάρια της μερικές ληγμένες ληξιαρχικές πράξεις πλάι σε κολλημένους φακέλους ιδιόχειρων ευχών και να μη θέλει να επηρεαστεί η δίκαιη κρίση της. Να ζήσετε. Να είστε ευτυχισμένοι. Βίον ανθόσπαρτο. Να κάνετε μια χαρούμενη οικογένεια. Ο γάμος δεν φέρνει την ευτυχία, η ευτυχία φέρνει το γάμο. Φράσεις ατακαριστές, πάντα ίδιες, που ξεστομίζονται από χιλιάδες ίδια στόματα με την ίδια εκφορά λέξεων διαρκώς, λες και πρόκειται για δοκιμασμένους τίτλους εφημερίδων, που προκαλούν σίγουρες αντιδράσεις στον αναγνώστη. “Θεωρείτε ότι υπάρχει προοπτική επανασύνδεσης; Τι να σας πω. Όλο λένε ότι προσπαθούνε αλλά στο τέλος καταλήγουν να ακούγονται σε ολόκληρη τη γειτονιά. Νομίζω ότι πια η συμβίωσή τους είναι, πως το λέτε, αφόρητη”. Αφόρητη. Σαν τη ζέστη εντός της δικαστικής αίθουσας. “Συζητείται”.

Το πνεύμα και το οινόπνευμα των χριστουγέννων

Σύμφωνα με το «μύθο», τα χριστούγεννα γιορτάζουμε τα γενέθλια ενός ανθρώπου που γεννήθηκε και έζησε με αποκλειστικό στόχο να πεθάνει, ώστε εμείς, σύμφωνα πάντα με το «μύθο», να ζούμε (και να πεθαίνουμε) καλύτερα και ίσως καλύτεροι. Δηλαδή γιορτάζουμε την έναρξη του χρονικού ενός προαναγγελθέντος θανάτου, ο οποίος όμως θάνατος είναι προς όφελος μας και προφανώς για αυτό το λόγο αξίζει να γιορτάζουμε. Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός της ψυχικής ανωμαλίας, προσωπικά δεν γνωρίζω τι άλλο θα μπορούσε να είναι.