Ζούμε σε ένα κομμάτι του κόσμου όπου δεν υπάρχει θέση για τίποτε άλλο έξω από την ευτυχία, τα νιάτα, την ομορφιά και την υγεία. Δεν μας επιτρέπεται να γεράσουμε, να παχύνουμε, να έχουμε τις μαύρες μας. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δε, οι σέλφι και το κυνήγι των «λάικ» ήρθαν και εδραίωσαν το αξιακό μοντέλο της αέναης νεότητας και ευζωίας. Κι ας είναι η ζωή πιο κινούμενη άμμος από ποτέ, κι ας έχει γιγαντωθεί το ανικανοποίητο, κι ας είναι η κατάθλιψη η επιδημία του 21ου αιώνα.
Για αυτή την τελευταία, ορίστηκε στον αγγλοσαξονικό κόσμο ειδική μέρα, γνωστή ως Blue Monday. Μια αυθαίρετη, επιστημονικοφανής μαθηματική εξίσωση, υπαγορευμένη από τα συμφέροντα της αγοράς του τουρισμού στη Βρετανία (προώθηση χειμερινών προσφορών των ταξιδιωτικών γραφείων), ανακήρυξε την τρίτη Δευτέρα του Γενάρη ως την πιο μελαγχολική μέρα του έτους. Μοιάζει, εκ πρώτης, σαν παραφωνία στην ενορχήστρωση της επιβεβλημένης ευτυχίας, σαν ρεαλιστική ομολογία της ανθρώπινης ευαλωτότητας κι ας πρόκειται για κερδοσκοπία πάνω σε αυτήν. Φέτος την Blue Monday διαδέχτηκε μια άλλη «διεθνής» μέρα, η Παγκόσμια Μέρα της Αγκαλιάς.
Ξεκινώντας από τις ΗΠΑ, εξαπλώθηκε σαν αυτονόητο κύμα ανά τον κόσμο, με πρόθεση να συσφιγχθούν οικογενειακοί και φιλικοί δεσμοί μέσα από την ενθάρρυνση του αγκαλιάσματος οικείων προσώπων. Από δίπλα συνέδραμαν οι επιστήμονες επιβεβαιώνοντας την ευεργετική επίδραση της αγκαλιάς στην υγεία μέσω της αύξησης της ωκυτοκίνης και της σεροτονίνης, μιας φυσικής χημικής φόρμουλας αγάπης και ευεξίας που παράγει το ανθρώπινο σώμα. Γιατί άραγε η θέσπιση παγκόσμιας μέρας για τη μελαγχολία και το αγκάλιασμα; Γιατί απόλυτα φυσιολογικές καταστάσεις στη ζωή του ανθρώπου πρέπει να θεσμοθετούνται;
Ο προτεσταντικός κόσμος, που βρίσκεται στο τιμόνι της ανθρωπότητας και χαράσσει όχι μόνο γραμμή για την πολιτική και την οικονομία αλλά επιβάλλει επιπροσθέτως μαζική κουλτούρα και αξιακό κώδικα, μετατρέπει όψεις του δικού του πολιτισμικού σύμπαντος σε καθολικά αυτονόητα. Η ιδέα της απρόσκοπτης, συνεχούς παραγωγικότητας αλλά και το ταμπού της σωματικής επαφής -παντελώς ξένα προς την ανθρώπινη φύση αμφότερα- βρίσκουν συμβολικά ένα σημείο αποσυμπίεσης στη θεσμοθέτηση μιας χρονικής νησίδας όπου η αδυναμία και η τρυφερότητα, επιτέλους, επιτρέπονται με τη βούλα του συστήματος αξιών και της επιστήμης.
Υπό το πρίσμα αυτό, μοιάζει να είναι επαναστατική πράξη η αποδοχή της περιοδικής μελαγχολίας μας και το αγκάλιασμα του διπλανού μας. Σε μια εποχή που η κοινωνικότητα, καθώς και οι συναισθηματικές και σεξουαλικές ανάγκες τείνουν να καλύπτονται ευρέως από διαδικτυακές πλατφόρμες γνωριμιών, η πιο ρηξικέλευθη πρόταση που προκύπτει είναι να αφήσουμε στην άκρη τα κινητά, να κοιτάξουμε τους διπλανούς μας, να μιλήσουμε μαζί τους με απλότητα και ειλικρίνεια, να φλερτάρουμε αδιαμεσολάβητα, να προσφέρουμε και να δεχτούμε τη ζεστασιά της ανθρώπινης αγκαλιάς, πρωτίστως να χτίσουμε δεσμούς ανθρωπιάς, ενσυναίσθησης και συντροφικότητας. Ετσι απλά, χωρίς διεθνείς μέρες αφιερωμένες στα αυτονόητα.
Βαρβάρα Παπαδοπούλου - καλλιτέχνιδα, ακτιβίστρια
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου