Θα ανθίσουν λουλούδια…

Το φασιστικό τέρας βγήκε από το λαγούμι του και ξαναδήλωσε την παρουσία του με αφορμή τους εορτασμούς για το Πολυτεχνείο. Είναι αυτό που είχε γράψει σε μια νεοναζιστική ιστοσελίδα πριν από λίγα χρόνια ότι «οφείλουμε να κτυπήσουμε το μύθο του Πολυτεχνείου και τα ψεύτικα δάκρυα στη μνήμη ανύπαρκτων “ηρωικών” νεκρών, γιατί με το μύθο του Πολυτεχνείου η αριστερά στέριωσε την ιδεολογική της κυριαρχία στην ελληνική κοινωνία».

Είναι οι μιντιακοί «μαθητές» του Μαστοράκη στην τότε «συνέντευξη» του οποίου περιγράφονται οι φοιτητές ως αναρχικά στοιχεία που θέλουν απλά να ανατρέψουν την «έννομον τάξιν» χωρίς να προσφέρουν λύσεις, μη αφήνοντας άλλη επιλογή στην κυβέρνηση παρά την επέμβαση.

Είναι οι σημερινοί μιμητές του (τότε) πρύτανη του Πολυτεχνείου που περιγράφει την τριήμερη εξέγερση ως εξής: «Τα άτομα ταύτα κατέλαβαν το κτίριον και προέβησαν εις ενεργείας, αι οποίαι δεν αρμόζουν εις ανθρώπους του 20ού αιώνος. Αφού κατέλαβον το κτίριον και επροξένησαν πολλάς καταστροφάς... Ο Εισαγγελεύς, ως πραγματικός πατήρ, προέτρεπε τους φοιτητάς να εκκενώσουν το κτίριον, προς όφελός των. Ουδείς, εκ των αστυνομικών, εχειροδίκησεν, ούτε έγινε χρήσις όπλων. Ηλθον και μερικά άρματα μάχης, προς εκφοβισμόν. Η επιτυχία ήτο ότι εξεβλήθησαν του κτιρίου, αναιμάκτως και ησύχως».

Είδα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων εκείνης της εποχής που μιλούσαν για καταστολή της φοιτητικής αναρχίας.

Είναι αυτός ο καθημερινός άνθρωπος όπως ο οδηγός του τανκ, που είχε δηλώσει σε συνέντευξή του ότι «τότε αισθανόμουν ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Στους “μαυροσκούφηδες”, στο Γουδί, είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα “παλιοκουμμούνια”, όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Τι περιμένεις!.. Ούτε μια εφημερίδα δεν είχα διαβάσει μέχρι τότε. Είχα γίνει και εγώ φασίστας».

Είναι τα σημερινά πολιτικά «πλυντήρια» έτοιμα για δράση, όπως αυτοί που ξέπλυναν τον Μαρκεζίνη, αυτόν που λίγες μέρες μετά τη 17η Νοεμβρίου 1973 επισκέπτεται το Πεντάγωνο για να εκφράσει -μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες- την ευαρέσκειά του προς τις Ενοπλες Δυνάμεις «διότι εξετέλεσαν αναιμάκτως την δύσκολον αποστολήν των», συμπληρώνοντας ότι «ο εσωτερικός εχθρός είναι περισσότερον επικίνδυνος του εξωτερικού εχθρού».

Αν μας έχει δώσει κάτι το Πολυτεχνείο, και αυτό, παρά τις ανύπαρκτες αναφορές σε σχολικά βιβλία, την κυριαρχία των μαθητών του Μαστοράκη στα τηλεοπτικά δρώμενα, τα ναζιστικά φίδια που κάποιοι επώαζαν, αλλά και όσους βολεύτηκαν για να μετανιώνουν που πέρασαν μέσα ή δίπλα από τα γεγονότα, είναι ότι οι θυσίες της αγωνιστικής Αριστεράς δεν πάνε χαμένες. Για πάντα θα φοβίζουν το κατεστημένο, γιατί ποτέ δεν σιωπούν. Βροντοφωνάζουν «από το σάπιο σώμα μου θα ανθίσουν λουλούδια και θα είμαι μέσα τους και αυτή είναι η αιωνιότητα».

 

Στράτος Γεωργούλας - καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου, περιφερειακού συμβούλου Β. Αιγαίου

Πηγή: efsyn.gr