Μερικές φορές σκέφτομαι ότι η ζωή μας είναι κύκλοι. Κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν, μέσα στους οποίους καλείσαι να ζήσεις και τελικά να ψοφήσεις. Κύκλο τον κύκλο, μέρα την μέρα, ξεχνάμε καθώς γυρίζουμε τις σελίδες ότι το βιβλίο της ζωής μας έχει ένα τέλος. Ξεχνάω σημαίνει ότι δεν έχω μνήμη, με άλλα λόγια μια σημαντική λειτουργία του εγκεφάλου παύει να υφίσταται.
Αυτή είναι η χρυσή συνταγή που οι άνθρωποι λένε ότι έχουν βρει και που (και καλά) λύνει όλα τους τα προβλήματα. Γράφουν και ξεγράφουν κύκλους στο βιβλίο της ζωής τους, ξεχνώντας συστηματικά ότι όλα όσα ζούμε εντυπώνονται ανεξίτηλα σε σκέψεις, λέξεις και συναισθήματα. Δικά μας ή των άλλων. Είμαστε κομμάτια κάποιων κύκλων, που ακόμα και αν δεν ξεκινάνε από εμάς, ούτε απαραίτητα καταλήγουν σε εμάς, επηρεάζονται όμως από τις δικές μας αποφάσεις. Πόσο σοβαρές, όμως, μπορούν να είναι αυτές οι αποφάσεις, όταν λαμβάνονται από ανθρώπους εγκεφαλικά ανεπαρκείς;
Οι άνθρωποι που έχω γύρω μου, μου λένε σαν συμβουλή (που δεν ζήτησα ποτέ) να τους γράφω όλους. Μου το λένε μάλιστα με περίσσια υπερηφάνεια, λες και ανακάλυψαν την πυρίτιδα. Γράψε τον περιπτερά. Γράψε τον ταξιτζή. Γράψε τον φούρναρη- και γενικώς πάρε μολύβι και γράφε κόσμο. Εγώ με την σειρά μου κάθομαι πάντα και σκέφτομαι πριν δράσω. Αν αρχίσω λοιπόν να γράφω κύκλους που σβήνουν και πάνω τους ξαναγράφονται κάποιοι άλλοι κύκλοι, θα πρέπει μέσα σε αυτούς τους κύκλους να βάλω πολλούς περισσότερους ανθρώπους, απ' όσους κάποιοι θα περίμεναν.
Στην κρίση απαντάς με φτήνια. Έτσι δεν λένε; Ρίχνεις τις τιμές, αλλά ρίχνεις μαζί και την ποιότητα. Όταν λοιπόν έχεις φτάσει σε ένα σημείο να επιλέγεις συνειδητά να φτιάχνεις κύκλους ζωής με υλικά που σβήνουν σε μια στιγμή, τότε ένα είναι το σίγουρο. Είσαι σε κρίση. Είναι αυτή η κατάσταση όπου η κρίση μετατρέπεται πια από κοινωνικό φαινόμενο σε δομικό στοιχείο ενός συστήματος. Η κρίση γεννάει κρίσεις. Πόσες φορές το έχουμε ακούσει αυτό; Το ακούσαμε και το είδαμε και το ζήσαμε. Ξανά και ξανά. Η τηλεόραση προβάλλει ξανά την φρίκη του πολέμου, γιατί ο πόνος πουλάει άλλωστε, ενόσω εμείς αποσβολωμένοι συνηθίζουμε το τέρας και γράφουμε την λέξει “πόλεμος” με κιμωλία που θα σβήσει και θα δώσει την σειρά της στον επόμενο κύκλο.
Ξεχνάμε όμως ότι στον επόμενο κύκλο μπορεί να μην είμαστε καν μέσα. Πριν αρχίσει ο επόμενος κύκλος, ο κύκλος της δικής μας ζωής ίσως να έχει κιόλας κλείσει. Κι αν δεν είναι στον επόμενο, θα είναι σε κάποιον μεθεπόμενο. Κάποια στιγμή θα φύγουμε, κι όταν όλοι οι κύκλοι που γράψαμε θα είναι από κιμωλία, ουσιαστικά τίποτα δικό μας δεν θα έχουμε πίσω μας αφήσει. Κανένας δεν θα μας θυμάται, γιατί αυτή είναι η συνταγή που επιλέξαμε για να υπάρξουμε. Η λήθη. Το μόνο που θα μείνει είναι τα ορατά και αόρατα αποτελέσματα των επιλογών μας πάνω στις ζωές κάποιων άλλων.
Οι ζωές των άλλων είναι σε πολλές περιπτώσεις εκείνες που διαμορφώνονται από τις δικές μας επιλογές. Γινόμαστε γιατροί για να ταλαιπωρούμε τους άλλους, προσπαθώντας να τους πείσουμε ότι το φακελάκι είναι για το καλό τους. Φτάνουμε σε ένα σημείο να μην ζητάμε φακελάκι, γιατί έχουμε καταφέρει να πείσουμε τους άλλους ότι δεν χρειάζεται καν να το ζητήσουμε. Πρέπει απλά να μας δώσουν αυτό που θέλουμε. Έτσι. Επειδή πρέπει. Επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε και επειδή μπορούμε. Οι δικηγόροι έχουν κάνει αλήθεια την τέχνη του ψέματος και της αγοράς η μόνη αλήθεια είναι το κέρδος (κι έτσι ήταν πάντα).
Κι επειδή πρέπει κάποιοι να πουλήσουν όπλα, πρέπει εμείς να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας. Και πρέπει τώρα όλοι εμείς, που δεν είμαστε αθώοι, να βλέπουμε στην τηλεόραση εικόνες σφαγιασμένων παιδιών και παιδιών που τρέμει η ψυχή τους μπροστά στην απόλυτη φρίκη της ανθρώπινης επινόησης, επειδή κάποιοι θεώρησαν ότι πρέπει ο κόσμος μας να επιστρέψει στις συνθήκες του Εκατονταετούς πολέμου. Στον 21ο αιώνα, με τόση τεχνολογική και επιστημονική επάρκεια, ειλικρινά, μου είναι πια απίστευτα δύσκολο να παρακολουθήσω τις όποιες εξελίξεις.
Οι εξελίξεις στην Γάζα, αλλά και αλλού φυσικά, όπου υπάρχει πόλεμος και πείνα και πόνος, απλά επιβεβαιώνουν την επιμονή των ανθρώπων να εγγράφουν τις αποφάσεις τους και τις πράξεις τους μέσα σε κύκλους από υλικά που σβήνουν τόσο εύκολα, όσο εύκολο είναι τελικά να χαθεί μια ζωή. Ο κύκλος ζωής της Παλαιστίνης είναι ένας κύκλος που κάποιοι άλλοι άνοιξαν και κάποιοι άλλοι θα κλείσουν, αλλά εκεί μέσα τελικά έζησαν και πέθαναν κάποιοι που ποτέ δεν ζωγράφισαν οι ίδιοι στο βιβλίο της δικής τους ζωής, έστω και με κιμωλία.
*Το κείμενο είναι αφιερωμένο στα αδικημένα παιδιά όλου του κόσμου και το ελάχιστο από το τίποτα που μπορώ να τους προσφέρω.
του Γιώργου Τσίπη, αρχαιολόγου - O κ. Γ. Τσίπης έχει διατελέσει αιρετός τοπικός σύμβουλος νέων (ΤΟ.ΣΥ.Ν.) του πρώην δήμου Αντιγονιδών.
Οι άνθρωποι που έχω γύρω μου, μου λένε σαν συμβουλή (που δεν ζήτησα ποτέ) να τους γράφω όλους. Μου το λένε μάλιστα με περίσσια υπερηφάνεια, λες και ανακάλυψαν την πυρίτιδα. Γράψε τον περιπτερά. Γράψε τον ταξιτζή. Γράψε τον φούρναρη- και γενικώς πάρε μολύβι και γράφε κόσμο. Εγώ με την σειρά μου κάθομαι πάντα και σκέφτομαι πριν δράσω. Αν αρχίσω λοιπόν να γράφω κύκλους που σβήνουν και πάνω τους ξαναγράφονται κάποιοι άλλοι κύκλοι, θα πρέπει μέσα σε αυτούς τους κύκλους να βάλω πολλούς περισσότερους ανθρώπους, απ' όσους κάποιοι θα περίμεναν.
Στην κρίση απαντάς με φτήνια. Έτσι δεν λένε; Ρίχνεις τις τιμές, αλλά ρίχνεις μαζί και την ποιότητα. Όταν λοιπόν έχεις φτάσει σε ένα σημείο να επιλέγεις συνειδητά να φτιάχνεις κύκλους ζωής με υλικά που σβήνουν σε μια στιγμή, τότε ένα είναι το σίγουρο. Είσαι σε κρίση. Είναι αυτή η κατάσταση όπου η κρίση μετατρέπεται πια από κοινωνικό φαινόμενο σε δομικό στοιχείο ενός συστήματος. Η κρίση γεννάει κρίσεις. Πόσες φορές το έχουμε ακούσει αυτό; Το ακούσαμε και το είδαμε και το ζήσαμε. Ξανά και ξανά. Η τηλεόραση προβάλλει ξανά την φρίκη του πολέμου, γιατί ο πόνος πουλάει άλλωστε, ενόσω εμείς αποσβολωμένοι συνηθίζουμε το τέρας και γράφουμε την λέξει “πόλεμος” με κιμωλία που θα σβήσει και θα δώσει την σειρά της στον επόμενο κύκλο.
Ξεχνάμε όμως ότι στον επόμενο κύκλο μπορεί να μην είμαστε καν μέσα. Πριν αρχίσει ο επόμενος κύκλος, ο κύκλος της δικής μας ζωής ίσως να έχει κιόλας κλείσει. Κι αν δεν είναι στον επόμενο, θα είναι σε κάποιον μεθεπόμενο. Κάποια στιγμή θα φύγουμε, κι όταν όλοι οι κύκλοι που γράψαμε θα είναι από κιμωλία, ουσιαστικά τίποτα δικό μας δεν θα έχουμε πίσω μας αφήσει. Κανένας δεν θα μας θυμάται, γιατί αυτή είναι η συνταγή που επιλέξαμε για να υπάρξουμε. Η λήθη. Το μόνο που θα μείνει είναι τα ορατά και αόρατα αποτελέσματα των επιλογών μας πάνω στις ζωές κάποιων άλλων.
Οι ζωές των άλλων είναι σε πολλές περιπτώσεις εκείνες που διαμορφώνονται από τις δικές μας επιλογές. Γινόμαστε γιατροί για να ταλαιπωρούμε τους άλλους, προσπαθώντας να τους πείσουμε ότι το φακελάκι είναι για το καλό τους. Φτάνουμε σε ένα σημείο να μην ζητάμε φακελάκι, γιατί έχουμε καταφέρει να πείσουμε τους άλλους ότι δεν χρειάζεται καν να το ζητήσουμε. Πρέπει απλά να μας δώσουν αυτό που θέλουμε. Έτσι. Επειδή πρέπει. Επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε και επειδή μπορούμε. Οι δικηγόροι έχουν κάνει αλήθεια την τέχνη του ψέματος και της αγοράς η μόνη αλήθεια είναι το κέρδος (κι έτσι ήταν πάντα).
Κι επειδή πρέπει κάποιοι να πουλήσουν όπλα, πρέπει εμείς να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας. Και πρέπει τώρα όλοι εμείς, που δεν είμαστε αθώοι, να βλέπουμε στην τηλεόραση εικόνες σφαγιασμένων παιδιών και παιδιών που τρέμει η ψυχή τους μπροστά στην απόλυτη φρίκη της ανθρώπινης επινόησης, επειδή κάποιοι θεώρησαν ότι πρέπει ο κόσμος μας να επιστρέψει στις συνθήκες του Εκατονταετούς πολέμου. Στον 21ο αιώνα, με τόση τεχνολογική και επιστημονική επάρκεια, ειλικρινά, μου είναι πια απίστευτα δύσκολο να παρακολουθήσω τις όποιες εξελίξεις.
Οι εξελίξεις στην Γάζα, αλλά και αλλού φυσικά, όπου υπάρχει πόλεμος και πείνα και πόνος, απλά επιβεβαιώνουν την επιμονή των ανθρώπων να εγγράφουν τις αποφάσεις τους και τις πράξεις τους μέσα σε κύκλους από υλικά που σβήνουν τόσο εύκολα, όσο εύκολο είναι τελικά να χαθεί μια ζωή. Ο κύκλος ζωής της Παλαιστίνης είναι ένας κύκλος που κάποιοι άλλοι άνοιξαν και κάποιοι άλλοι θα κλείσουν, αλλά εκεί μέσα τελικά έζησαν και πέθαναν κάποιοι που ποτέ δεν ζωγράφισαν οι ίδιοι στο βιβλίο της δικής τους ζωής, έστω και με κιμωλία.
*Το κείμενο είναι αφιερωμένο στα αδικημένα παιδιά όλου του κόσμου και το ελάχιστο από το τίποτα που μπορώ να τους προσφέρω.
του Γιώργου Τσίπη, αρχαιολόγου - O κ. Γ. Τσίπης έχει διατελέσει αιρετός τοπικός σύμβουλος νέων (ΤΟ.ΣΥ.Ν.) του πρώην δήμου Αντιγονιδών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου