Το θέμα των απολύσεων στο Δημόσιο είναι μια παλιά ιστορία. Απασχόλησε διαχρονικά διαφορετικές κυβερνήσεις τόσο της Ν.Δ. όσο και του ΠΑΣΟΚ. Κάποια στιγμή θεωρήθηκε εύκολη υπόθεση με το περίφημο δόγμα Πάγκαλου: «Καταργώ θέσεις στο Δημόσιο - άρα απολύω αυτούς που περισσεύουν». Αλλά ποιοι περισσεύουν; Στο Δημόσιο είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη η μονιμότητα, αλλά οι θέσεις δεν είναι προσωποποιημένες. Που σημαίνει πως η κατάργηση θέσεων είναι αδύνατο να προσδιορίσει ποιοι θα απολυθούν.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο προτάθηκε η μέθοδος της αξιολόγησης ως συμπληρωματικό μέτρο στην κατάργηση θέσεων και ως η ασφαλής υπόδειξη αυτών που θα απολυθούν. Απολύονται εκείνοι που έχουν την χαμηλότερη αξιολόγηση. Σε αυτό το πακέτο προστέθηκε και η πειθαρχική δίωξη. Δηλαδή η αυστηροποίηση του πειθαρχικού δικαίου που διέπει τους δημόσιους υπαλλήλους ώστε η απόλυση να γίνεται ακόμη πιο εύκολη.
Αλλά κι εδώ υπήρχαν προβλήματα. Επρεπε να αλλάξουν τα όργανα που αποδίδουν πειθαρχικές ευθύνες. Με τον νόμο Ρέππα το 2012 καθιερώθηκε η συμμετοχή δικαστικών στα πειθαρχικά συμβούλια, ενώ η συμμετοχή των εργαζομένων κατέστη μειοψηφική. Αλλά ούτε κι αυτή η αλλαγή απέδωσε, παρόλο που ο πιο απηνής διώκτης των δημόσιων υπαλλήλων την εποχή των μνημονίων ήταν ο Κυρ. Μητσοτάκης ως αρμόδιος υπουργός στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.
Τώρα, 12 χρόνια αργότερα, έρχεται να εφαρμόσει αυτό που δεν πέτυχε τότε. Αυστηροποιεί το πειθαρχικό δίκαιο, εισάγει εκβιαστικά την αξιολόγηση και την εντάσσει σε αυτό, ενώ καταργεί τα παλιά πειθαρχικά συμβούλια των οποίων η σύνθεση θα αποτελείται, πλέον, μόνο από εκπροσώπους του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Ετσι, με ένα όργανο που είναι εντεταλμένο -και γι’ αυτό υπάρχει- να υποστηρίζει ό,τι το κράτος θεωρεί συμφέρον του, ο κ. Μητσοτάκης θεωρεί πως θα εκκαθαρίσει το Δημόσιο από τους υπαλλήλους που δεν θέλει.
Εδώ πια δεν υπάρχει κράτος δίκαιου, δεν υπάρχει εργατικό δίκαιο, δεν υπάρχει καμιά έννοια αντικειμενικής αξιολόγησης και κρίσης. Εδώ γίνεται νόμος του κράτους ένα πογκρόμ εναντίον των εργαζομένων στην κρατική μηχανή. Ο δημόσιος υπάλληλος παύει να θεωρείται υπηρέτης του δημόσιου συμφέροντος και γίνεται βαστάζος της εκάστοτε κυβέρνησης. Παύει να έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις και μετατρέπεται σε ένα φοβισμένο πειθήνιο όργανο που αν δεν κάνει ό,τι του λένε, θα βρεθεί στον δρόμο. Γυρίζουμε σε άλλες εποχές. Δυστυχώς στις πιο μαύρες, με τη μητσοτάκεια την πιο μαύρη εκδοχή τους.
Πηγή: efsyn.gr
Αλλά κι εδώ υπήρχαν προβλήματα. Επρεπε να αλλάξουν τα όργανα που αποδίδουν πειθαρχικές ευθύνες. Με τον νόμο Ρέππα το 2012 καθιερώθηκε η συμμετοχή δικαστικών στα πειθαρχικά συμβούλια, ενώ η συμμετοχή των εργαζομένων κατέστη μειοψηφική. Αλλά ούτε κι αυτή η αλλαγή απέδωσε, παρόλο που ο πιο απηνής διώκτης των δημόσιων υπαλλήλων την εποχή των μνημονίων ήταν ο Κυρ. Μητσοτάκης ως αρμόδιος υπουργός στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.
Τώρα, 12 χρόνια αργότερα, έρχεται να εφαρμόσει αυτό που δεν πέτυχε τότε. Αυστηροποιεί το πειθαρχικό δίκαιο, εισάγει εκβιαστικά την αξιολόγηση και την εντάσσει σε αυτό, ενώ καταργεί τα παλιά πειθαρχικά συμβούλια των οποίων η σύνθεση θα αποτελείται, πλέον, μόνο από εκπροσώπους του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Ετσι, με ένα όργανο που είναι εντεταλμένο -και γι’ αυτό υπάρχει- να υποστηρίζει ό,τι το κράτος θεωρεί συμφέρον του, ο κ. Μητσοτάκης θεωρεί πως θα εκκαθαρίσει το Δημόσιο από τους υπαλλήλους που δεν θέλει.
Εδώ πια δεν υπάρχει κράτος δίκαιου, δεν υπάρχει εργατικό δίκαιο, δεν υπάρχει καμιά έννοια αντικειμενικής αξιολόγησης και κρίσης. Εδώ γίνεται νόμος του κράτους ένα πογκρόμ εναντίον των εργαζομένων στην κρατική μηχανή. Ο δημόσιος υπάλληλος παύει να θεωρείται υπηρέτης του δημόσιου συμφέροντος και γίνεται βαστάζος της εκάστοτε κυβέρνησης. Παύει να έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις και μετατρέπεται σε ένα φοβισμένο πειθήνιο όργανο που αν δεν κάνει ό,τι του λένε, θα βρεθεί στον δρόμο. Γυρίζουμε σε άλλες εποχές. Δυστυχώς στις πιο μαύρες, με τη μητσοτάκεια την πιο μαύρη εκδοχή τους.
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου