Απάντηση με Έθνος-Κράτος: Μια αναπάντεχη αλλά ερμηνεύσιμη ευρωπαϊκή στροφή

Να πούμε και καμιά αλήθεια γιατί έχουν μπερδευτεί τα πράγματα. Η Ευρωπαϊκή Ενωση και τα όργανά της έχουν μεταβληθεί σε οχήματα εξυπηρέτησης των γερμανικών αντιλήψεων. Μα αυτό δεν είναι το σωστό; Η φυσιολογική εξέλιξη; Το Μάαστριχτ και η Λισσαβώνα δεν προέβλεψαν, περιέγραψαν και θεσμοθέτησαν αυτό που υπάρχει σήμερα; Φυσικά. Και ποιός πρωταγωνίστησε στη συγγραφή και δομή των κανόνων Μάαστριχτ και Λισσαβώνας; Η Γερμανία και οι στενοί συνεργάτες της.

Δεξιοί ομολογητές

Όλο και συχνότερα παρατηρείται το φαινόμενο δεξιοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί να αναφέρονται στο πέρασμά τους από την Αριστερά –στα νιάτα τους, τα παλιά τα χρόνια. Βέβαια, δεν πρόκειται για πρόσφατο φαινόμενο.

Είναι καιρός που η Ντόρα Μπακογιάννη μάς ενημέρωσε πως «πέρασε από τον “Ρήγα”» μεταπολιτευτικά (σε βορειοδυτική ή νοτιοανατολική κατεύθυνση, δεν διευκρίνισε), ενώ κι ο Κώστας Καραμανλής είχε προλάβει να μας πληροφορήσει –πριν περιπέσει στη γνωστή φιλοσοφική του αφωνία– πως «είχε διαβάσει το “Κεφάλαιο”» -κι έμαθε χρήσιμα πράγματα, προφανώς, όπως φάνηκε από τη δημοσιονομική διαχείριση στα χρόνια της πρωθυπουργίας του.

Πρόκειται για παλαιό σύνδρομο της δεξιάς οικογένειας, για σύμπλεγμα, εν πολλοίς αδικαιολόγητο, νομίζω, αλλά πολύ πραγματικό, παρ’ όλ’ αυτά.

Κακό σπυρί η Λατινική Αμερική

Μεγάλο καημό έχουν δεξιοί, κεντρώοι, κεντροαντιαριστεροί και κεντροαριστεροί με τη Λατινική Αμερική. Κακό καημό. Από τότε που σε μερικές χώρες της περιοχής κατάφεραν κινήματα και κόμματα της Αριστεράς να πάρουν την εξουσία, τίποτε δεν τους αρέσει.

Είμαι Δεξιά

Θα το πω το κρίμα μου: Δεν ήθελα. Δηλαδή, θα 'θελα να μην... Αλλά, πάλι πώς; Οταν έτσι, τότε αλλιώς πώς;

Καθένας μας φέρει μέσα του την υποψία μήπως, τελικά, υπάρχουν εντός μας πράγματα που δεν μπορούμε να ανακαλέσουμε. Μήπως τελικά ούτε το παρόν είναι αθώο (όπως έλεγε και ο υπέροχος Κωστής Παπαγιώργης). Αυτό μου συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Δεν θέλω να εξαναγκάζω τον παρόντα χρόνο μου (και σας) στην αυτήν ενοχική αξιοποίηση, αναφερόμενη σε ανθρώπους που έχω βαρεθεί ν' ακούω και να βλέπω και να με εξουσιάζουν. Νισάφι πια. Αλλά...

Υπερχείλισμα ασυνάρτητου συντηρητισμού

Το να είσαι πολιτικός -πολιτικός από τζάκι- σημαίνει να οραματίζεσαι στοιχειωδώς το πώς επιθυμείς να ζεις, εσύ και η παρέα σου. Το να παραδέχεσαι εκ των προτέρων ότι είναι ανέφικτο το πιο σημαντικό της δουλειάς σου -και εάν δεν είσαι φύλαρχος- σημαίνει ότι παραιτείσαι εκ των προτέρων από τον δυνητικό ή τον υποτιθέμενο σχεδιασμό σου.

Επιπλέον, αυτή η παραδοχή δείχνει ότι από παραναγνώσεις ιδεών διατυπώνεις συγκεκριμένο, προκαθορισμένο όραμα. Διαβάλλεις την έννοια της κοινωνίας στη βάση μιας υποτιθέμενης «πολιτικής φιλοσοφίας» σύμφωνα με την οποία είναι «φυσικό» να υπάρχουν «κερδισμένοι» και «χαμένοι». Και με ένα καλό ξέβγαλμα αποϊδεολογικοποίησης του πολιτικού πεδίου και της πολιτικής ευθύνης σου, οι τελευταίοι, οι χαμένοι, εμφανίζονται να φέρουν ακέραιη την ευθύνη της αποτυχίας και του αποκλεισμού τους.

Ο διαιτητής είναι στημένος

Μπορεί σε μια συζήτηση για δουλειές ανάμεσα σε αυτόν που καίγεται να πουλήσει και σ’ αυτόν που δεν βιάζεται να αγοράσει, ένας τρίτος, που δεν βάζει χρήματα αλλά απλώς παρίσταται, χαιρετίζει και ενίοτε συμβουλεύει, να ζητάει να κάνει κουμάντο;

Η αυτονόητη απάντηση είναι «όχι». Αν μάλιστα επιχειρεί με επιθετική αγένεια να καθορίσει το βάθος, την έκταση και το τίμημα της συμφωνίας, το πιθανότερο είναι να απαιτήσουν και οι δύο πλευρές να το βουλώσει, διαφορετικά θα τον πετάξουν έξω. Ετσι συμβαίνει στις κανονικές εμπορικές συναλλαγές.

Ομως στις κουβέντες που γίνονται στο «Χίλτον» μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των δανειστών, αν και έχουν εμπορικό χαρακτήρα, παραβιάζονται όλοι οι κανόνες. Ο υποψήφιος αγοραστής όχι μόνο ανέχεται τον τρίτο, αλλά τον σιγοντάρει.

Η παντοδυναμία των ηλιθίων

Κατά κανόνα οι άνθρωποι παίρνουν την πραγματικότητα ως δεδομένη. Σου λένε: «Ετσι είναι τα πράγματα, έτσι τα βρήκαμε και έτσι πάντοτε ήταν».

Και αφού λοιπόν τα πράγματα είναι ίδια και απαράλλαχτα, μήπως πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να προσαρμοστούμε, όσο γίνεται καλύτερα, και να κοιτάξουμε να βελτιώσουμε τη θέση μας, όσο γίνεται καλύτερα;

Και αυτό σημαίνει, κατά κανόνα, κυνήγι χρημάτων, σπίτι, αυτοκίνητο, δάνειο και κατανάλωση μέχρις εσχάτων και πλήρης αδιαφορία για την κοινωνία και τον διπλανό μας.

Θα φέρει και τον… βασιλιά;

Παρατήρηση 1^η: Ο – τυπικός, φυσικά – λόγος για τον οποίο έγιναν οι εκλογές του Γενάρη 2015 ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε για πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Σταύρο Δήμα. Μετά τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ – που δεν ήθελε τον Δήμα – ήθελε για πρόεδρο τον κ.Προκόπη Παυλόπουλο, για υπουργό Άμυνας τον Καμμένο και, τώρα, για πρόεδρο του ΕΣΡ τον Πολύδωρα… 

Βαρουφάκης και Die Linke υποστηρίζουν τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού κινήματος κατά της Δεξιάς

Υπέρ της δημιουργίας ενός προοδευτικού ευρωπαϊκού κινήματος κατά της Δεξιάς και μιας νέας ελπιδοφόρου αριστερής προοπτικής τάχθηκαν οι Βαρουφάκης και Κίπινγκ.
Λίγο πριν τις εκλογές για τη Γερουσία της γερμανικής πρωτεύουσας, ο Γιάνης Βαρουφάκης, η συμπρόεδρος της Αριστεράς (Die Linke) Κάτια Κίπινγκ και ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου του κόμματος αυτού στο Βερολίνο Κλάους Λέντερερ τάχθηκαν υπέρ της δημιουργίας ενός προοδευτικού ευρωπαϊκού κινήματος κατά της Δεξιάς και μιας νέας ελπιδοφόρου αριστερής προοπτικής.
Θέμα της συζήτησης στρογγυλής τραπέζης, η οποία έγινε χθες στο Βερολίνο, ήταν η αναζήτηση διεξόδων από την πολύπλευρη κρίση της Ευρώπης και η αναζήτηση των εναλλακτικών κατά της πολιτικής της αυστηρής λιτότητας, του κοινωνικού αποκλεισμού και των οικονομικών ανισοτήτων.

Ολα δεξιά

Για την κυβέρνηση ισχύει η λαϊκή ρήση πως όλα τής πηγαίνουν δεξιά. Δεν είναι οι πρωτοβουλίες της που της προσφέρουν τέτοια επιτυχία.

Είναι οι πολιτικοί αντίπαλοί της που στρώνουν το χαλί για να περνάει.

Δεν μπορούμε να μη σεβαστούμε τις απόψεις τους, που όσο και αν είναι αναμασήματα, λαβαίνουν ήχο νέου κύματος.

#paraititheite: Μια πολύ - πολύ καθώς πρέπει… διαδήλωση

Μεσήλικες, 35άρηδες, αλλά και 65αρηδες. Καλοβαλμένοι, καλοντυμένοι - έως πολύ... καλοντυμένοι για το dress code της περίστασης - και με εμφανή «αστική ευγένεια». 

Έχουν παραταχθεί, σε πυκνή διάταξη, κατά μήκος της Αμαλίας από τη Μεγάλη Βρετανία έως την Όθωνος.

Το Κέντρο δεν έχει καμία ιδεολογία

Τις τελευταίες δεκαετίες γίνεται προσπάθεια χρησιμοποίησης του κεντρώου χώρου από όλες τις πολιτικές παρατάξεις, δεξιές και σοσιαλδημοκρατικές. Στις μέρες μας, όλοι κάνουν λόγο για την «ανάγκη» δημιουργίας μιας μεγάλης προοδευτικής συμμαχίας. Ακόμα και οι ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι προσπαθούν υποκριτικά να εμφανιστούν ότι καλύπτουν πολιτικά τον χώρο του Κέντρου.

Είναι, όμως, γνωστό ότι το Κέντρο δεν έχει καμία ιδεολογία. Είναι μία ωραιοποιημένη μορφή του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή του καπιταλισμού, και ως εκ τούτου είναι το πρόσχημα για παραπλάνηση των λαών, προκειμένου, στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού και προς εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου, να προωθηθούν απάνθρωπα και σκληρά οικονομικά μέτρα εναντίον των εργαζομένων, αφαιρώντας, συνεχώς, ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, καθώς και θεμελιώδεις ελευθερίες των πολιτών, για την κατάκτηση των οποίων χρειάστηκαν πολλοί αγώνες από όλους τους λαούς της Γης.

Χατζηπαπαριές, της αστοιχείωτης Δεξιάς

Η αυτού εξοχότης η Δεξιά! Μια παράταξη μακράν του Πολιτισμού. Με την αισθητική της να οριοθετείται ανάμεσα σε Δάκη και Δελφινάριο! Ανίκανη κι απαίδευτη. Το ιστορικό της, θλιβερό. Παραπέμπει στις πιο σκοτεινές δράσεις της ιστορίας: Βιβλία στην πυρά, λογοκρισία που κινήθηκε στο πεδίο του ευτράπελου έως και του φαιδρού. Διαμαρτυρίες υστερικών, να κραδαίνουν το σύμβολο του μαρτυρίου ως… ρομφαία. Εθνικής εξάρσεως συγκεντρώσεις γραφικού επιθεωρησιακού περιεχομένου. Στην ουσία της, έχει εγκολπωθεί διαχρονικά το σύνθημα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Και τώρα, ιδού ξανά: Με αφορμή μια παράσταση στο Εθνικό, που περιέχει αποσπάσματα από το βιβλίο του Σάββα Ξηρού, εθίγη η…πολιτιστική της ευαισθησία!

Το «success story» του Ραχόι είναι κούφιο

«Η κυβέρνηση Ραχόι είναι η χειρότερη που πέρασε ποτέ για τους απλούς ανθρώπους. Προσπαθώ να δω κάποια θετικά σημεία, αλλά το μόνο που βρίσκω είναι ότι φτάνει στο τέλος της».

Ιδιαίτερα καυστική η αριστερή δήμαρχος της Βαλένθια Μόνικα Ολτρα για την τετραετία του δεξιού Μαριάνο Ραχόι, η οποία είτε θα τερματιστεί αύριο Κυριακή είτε θα συνεχιστεί με κάποιο δεκανίκι, κατά πάσα πιθανότητα αυτό των κεντροδεξιών Ciudadanos.

Ο Ραχόι πλασάρει ένα success story που μιλά για οικονομική σταθερότητα, ανάκαμψη και λιγότερη ανεργία.

Μόνο που, όπως συμβαίνει συνήθως με τα success stories, και το δικό του αποδεικνύεται κούφιο.

Ο εφιάλτης της εξέγερσης

Κάθε χρόνο, εδώ και μισό αιώνα, τέτοιες μέρες, η ελληνική Δεξιά σε όλες τις εκφάνσεις της εμφανίζει μια έντονη δυσανεξία.

Πώς να αντιμετωπίσει την ανάμνηση αυτής της πρωτοφανούς εξέγερσης τον Νοέμβρη του 1973; Τι να βρει να πει για τις μέρες εκείνες;

Πώς να δικαιολογήσει αυτό το μοναδικό παράδειγμα αυθόρμητης αλλά συνειδητής εξέγερσης ενός τμήματος της νεολαίας, ενάντια σε ένα πάνοπλο καταπιεστικό καθεστώς;

Δεν είναι μόνο το βάρος της δικής της απουσίας από τον τόπο της εξέγερσης. Αυτό η συντηρητική παράταξη θα μπορούσε να το αντιπαρέλθει με την αναφορά σε μεμονωμένα πρόσωπα που συμμετείχαν στην εξέγερση και στη συνέχεια σταδιοδρόμησαν στον δικό της χώρο.

Αλλωστε κανένα κόμμα -ούτε τα κόμματα της Αριστεράς- δεν μπορούν να περηφανευτούν για τη δική τους πολιτική στάση την περίοδο εκείνη, εφόσον όχι μόνο δεν το προέβλεψαν ως πιθανό, αλλά σε κάποιο βαθμό το θεώρησαν βλαπτικό στους δικούς τους σχεδιασμούς. Αυτό ήταν φυσικό, εφόσον επρόκειτο για μια αυθεντικά αυθόρμητη πρωτοβουλία.

Αριστερή Νοσταλγία: Το γελοίον του πολιτικού εξωραϊσμού

Τούτη τη φορά η Εφημερίδα των Συντακτών, κατά κόσμον ΕφΣυν, στόχευσε κατευθείαν στο συλλογικό υποσυνείδητο. Στο σαββατιάτικο φύλο και μάλιστα στο σαλόνι της εφημερίδας, υπάρχει οπτικοποιημένο το απόλυτο πολιτικό αφέψημα, για συριζαίους και λοιπούς αριστερούς λάτρεις της Κυβέρνησης Τσίπρα, που δεν μπορούν χωνέψουν πώς είναι δυνατόν ο λατρεμένος τους συνασπισμός, ο λατρεμένος τους ρήγας και η λατρεμένη τους β΄ πανελλαδική να ψηφίζουν και να εφαρμόζουν ένα μνημόνιο πιο δεξιό και από της δεξιάς.

Το ρεπορτάζ τιτλοφορείται και συμπίπτει εξαιρετικά με το «Που ‘σαι νιότη» του Αττίκ παραπέμποντας ανάλαφρα σε εποχές νεανικής αθωότητας. 

Η μαλακία του να είσαι ΣΥΡΙΖΑ

Δεν υπάρχει, νομίζω, αμφιβολία ότι κεντρικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων της Αριστεράς, διαδραμάτιζε πάντοτε η αίσθηση που είχαν για τον ίδιο τους τον εαυτό ή με μια λέξη η αυτο-αντίληψη τους, που οριζόταν ως ένα συνεπές σύνολο από οργανωμένες, βαθιά, ανθρωποκεντρικές αντιλήψεις και πεποιθήσεις, τόσο για τους Άλλους, όσο και για τον ίδιο τους τον εαυτό.

Αυτή η αυτοαντίληψη όριζε σταθερά ότι «η Αριστερά ήταν πάντα με τους Άλλους», υπονοώντας ότι αυτή η αίσθηση για τον ίδιο τον «αριστερό» εαυτό, ήταν τόσο ισχυρή που μπορούσε και όφειλε ακόμη και να τον αφήνει εκτός (τον εαυτό), αν ήθελε στ’ αλήθεια να εκπληρώνεται.

Μια φορά Αριστερά, για πάντα Αριστερά;

Δύο εβδομάδες πια μετά τις εκλογές είμαστε σε θέση να δούμε καλά τι έγινε και, σε κάποιο βαθμό, και τι έρχεται. Στις 25 Μαΐου του 2014, λοιπόν, ένα μεγάλο παράθυρο ευκαιρίας άνοιξε για τις κατώτερες τάξεις στην Ελλάδα. Μ’ όλο που οι κατσικωμένοι δεν έφυγαν, δεν χωράει, νομίζω, αμφιβολία πως η αποδρομή ξεκίνησε. Η τρικολόρ κυβέρνηση Σαμαρά του Ιουνίου 2012 ξεφτίζει ραγδαία σε όλες της τις συνιστώσες. Η Ελιά πολύ γρήγορα κινείται στο να γίνει φύλλο και φτερό, η υπεύθυνη και κυβερνώσα Αριστερά εξαχνώθηκε και η Νέα Δημοκρατία μοιράζει θέσεις στους ανθρώπους της, για να τους εξασφαλίσει πριν «να έρθουν οι κόκκινοι».

ΔΥΣΤΥΧΩΣ Ο ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ!!!!

Στο προηγούμενο κείμενο ( ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΑΧΕΙΟ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΑΜΕ ΜΕ ΑΙΜΑ ) σκοπίμως άφησα έξω την Δεξία κλεπτοκρατία. Από τις 50 περίπου απαντήσεις οι 2-3 ήταν αντικειμενικές. Οι ύπόλοιπες ήταν πολιτικοποιημένες και κάποιες με μίσος. Από την μιά η Δεξιοί να λένε --- καλά τα λές στους κατσαπλιάδες --- και από την άλλη οι Αριστεροί πάντα με την εύκολη απάντηση.---- Ετσι είστε εσείς οι φασίστες.___-

Η ομάδα της εργατικής τάξης δεν πάει στον παράδεισο

Αναδημοσίευση από othersidefootball.com

Η «Ρεάλ του Νις», η Ραντνίσκι, θεωρούταν και είναι κάτι παραπάνω από ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας και στην ευρύτερη περιοχή. Από την ίδρυση της το 1923, οι «Εργάτες», αυτό σημαίνει «ραντνίσκι» στα σερβικά, ήταν άρρηκτα συνδεδεμένοι με το σοσιαλιστικό και εργατικό κίνημα της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Οι οπαδοί της, οι «Μεράκλιγιε» είναι γνωστοί για το αντι-φασιστικό τους προφίλ σε αντίθεση με ότι συμβαίνει με τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς άλλων ομάδων της Σερβίας που έχουν υιοθετήσει την ακροδεξιά ιδεολογία.