H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι και οι πληγές περνούσαν με την αναμονή...
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί... Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια ολημερίς και ολονυκτίς, πέντε, έξι και επτά άτομα σε ένα Φιατάκι ή ένα Βαννέτ και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά... Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, με φρένο την παντόφλα ή το παπούτσι μας πολλές φορές, κάναμε ωτο-στοπ στον κάθε τυχόντα, καβαλάγαμε μηχανάκια χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες μας, είτε ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες, είτε ήταν δυο σχοινιά δεμένα στο κλαδί ενός δέντρου που ήταν έτοιμο ανά πάσα στιγμή να σπάσει.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια και χωρίς την παραμικρή ασφάλεια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα, πατίνια και χιονοπέδιλα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα ή δεν γνωρίζαμε τον τρόπο να σταματήσουμε γιατί απλά δεν υπήρχε. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Πηδούσαμε από τοίχους, μπαλκόνια και δέντρα 3-4 μέτρων, με μόνο «σύμμαχο» την τύχη...
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους, κι αν παίζαμε "Λυκάκι" μπορεί να πιάναμε και μεσάνυχτα. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά και τα «ακίνητα» ήταν ελάχιστα. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια, ματώναμε χέρια πόδια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο, οινόπνευμα ή μερικά ράμματα... Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο και μάθαμε να το ξεπερνάμε κι αύριο νάμαστε πάλι μαζί.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε
αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν
χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή
οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε
ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το
κεφάλι με ζεστό ξύδι...
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε
μαζί τους και βγαίναμε... Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε
στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, χτυπητό ή αχτύπητο κρυφτό, γκαζιές... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω,
τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα και σύρμα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου και σκίσαμε άλλες τόσες. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι μάλιστα έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση ή ακόμα και την μυξωμένη μύτη τους. Κυνηγούσαμε ακρίδες, ποντίκια, σαύρες και πουλιά με σαίτες, αυτοσχέδια τόξα και μικρά αεροβόλα στην εξοχή ή μέσα στις γεμάτο δέντρα ξέφραγες αυλές του χωριού, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Υπήρχε ο φόβος του «αυτοκινήτου που έπαιρνε το αίμα» σύμφωνα με τους ενήλικες, αλλά κι αυτό ήταν μια λεπτομέρεια που συνήθως μέσα στο παιχνίδι και την ανεμελιά μας διέφευγε...
Στα σχολικά παιχνίδια
συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με
την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και
έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Χάθηκαν τάξεις και χρόνια, αλλάζαμε συμμαθητές και φίλους με «απόφαση» άλλων... Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι... Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ... Φτιάχναμε όμως κάστρα και τούνελ στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι, μια πετονιά ή ακόμα και με τα κλεμένα δίχτυα του παππού στα κανάλια και τις διώρυγες, όσοι δεν είχαμε την τύχη να είμαστε στην θάλασσα. Και όταν έβρεχε, γινόμασταν μούσκεμα από την κορφή ως τα νύχια χωρίς να διακόπτουμε το παιχνίδι, ακούγοντας όμως τον «εξάψαλμο» το βράδυ από τους γονείς. Το «πληρώναμε» βέβαια με λίγο βήχα, αλλά με Βίξ ή οινόπνευμα όλα ήταν παρελθόν...
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat
room και γράφοντας ; ) : D : P *). Τα «σπιτικά» πάρτυκαι η διάσημη "βόλτα" το ΣΚ, ήταν οι μεγάλες μας ευκαιρίες...
Και μέρες που είναι, τα κάλαντα τα λέγαμε από τα χαράματα και παντός καιρού, γυρνώντας σχεδόν ολόκληρο το χωριό επί ώρες, χωρίς να μπορεί να μας σταματήσει τίποτα και το μεσημέρι κάναμε "ταμείο"... Όλα στον βωμό του μεγαλύτερου κέρδους, του καλύτερου της παρέας...
Είχαμε ελευθερίες και τιμωρίες, αποτυχίες και επιτυχίες, στραβές και ανάποδες, «αυτοσυντήρηση» και «υπευθυνότητα» και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
Καλά Χριστούγεννα
Εν πολλοίς διασκευασμένο με πηγή το: nostou-algos.pblogs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου