Η «Σοβιετία» ως εφιάλτης του βαθέος καθεστώτος...

Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω από την αποικία χρέους: το φάντασμα της «Σοβιετίας»!

Στη βάση των κυρίαρχων ιδεολογημάτων, ο σοσιαλισμός απέτυχε οριστικά, πετάχτηκε στα απόβλητα της Ιστορίας. Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: εφ' όσον το όλο εγχείρημα της ΕΣΣΔ και του σοσιαλισμού ήταν τόσο αποτυχημένο, φαύλο και η ήττα του αμετάκλητη, προς τι τόσο μένος και μίσος προς τη μνήμη του;

ΣΥΡΙΖΑ: Επικίνδυνη η απόπειρα εξίσωσης ναζισμού - κομμουνισμού

Στην αντιδράσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την απόφαση του υπουργού Δικαιοσύνης να μη συμμετάσχει στην ευρωπαϊκή ημέρα για τα θύματα ναζί και κομμουνιστών, που διοργανώνει η εσθονική προεδρία στο Ταλίν, απαλλάσσοντας και καλλιεργώντας κύμα αντικομμουνισμού, απαντάει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί οι γυναίκες στα κομμουνιστικά καθεστώτα χαίρονταν το σεξ πολύ περισσότερο από αυτές στα φιλελεύθερα

Όταν οι Αμερικανοί σκέφτονται τη ζωή στα κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης, φαντάζονται συνήθως ταξιδιωτικούς περιορισμούς, υπηρεσίες ασφαλείας που κατασκοπεύουν την ιδιωτική ζωή των πολιτών και αγέλαστους άνδρες και γυναίκες που ζουν στα όρια της φτώχειας. Μπορεί αυτά να αποτελούν τη μία πλευρά των πραγμάτων, σίγουρα ωστόσο δεν αποκαλύπτουν ολόκληρη την ιστορία και την αλήθεια του κομμουνισμού, σύμφωνα με δημοσίευμα των New York Times.

Εχει μέλλον ο καπιταλισμός;

Το πνεύμα του καπιταλισμού, στις πιο πρόσφατες μεταμορφώσεις του, φαίνεται να απαιτεί να υποταχθούν τα πάντα στην εμπορευματική μορφή: εξωτερική φύση, ανθρώπινη φύση, βιολογία, βιόσφαιρα, νοημοσύνη (συμπεριλαμβανομένων των αντικειμενικών εκδηλώσεων του πνεύματος).

Χρήμα και αγορά αποκτούν τα πρωτεία ακόμη και σε σχέση με την επιχείρηση: η δημιουργική καταστροφή συντελείται στο χρηματιστήριο. Κατά συνέπεια, όλα όσα μέχρι τώρα αντιστέκονταν (για λόγους ιστορικούς, ανθρωπολογικούς, πολιτικούς και ηθικούς) σε αυτή την απορρόφηση-καθυπόταξη θα σαρωθούν.

Ένα Φάντασμα Πλανιέται…

Υπάρχουν μερικοί αρθογράφοι που η βέλτιστη ικανοποίηση τους είναι να καταστήσουν απρόσβλητη τη θέση της κυρίαρχης τάξης και να εμπνεύσουν στους αναγνώστες τους θετική στάση απέναντι στο πολιτικό αστικό σύστημα.

Προσπαθούν προπάντων να χειραγωγήσουν κοινωνικά μετατρέποντας το συλλογικό σε μια απλή παράσταση μεμονωμένου ατόμου που είναι ικανοποιημένο μόνο ως ισότιμος καταναλωτής.

Ο σύγχρονος μετασχηματισμός της κοινοβουλευτικής  δημοκρατίας σε ένα σύστημα διασφάλισης και ανατροφοδότησης της «ελεύθερης αγοράς»,  τα πολύμορφα καπιταλιστικά συμφέροντα που αναπτύσσονται συγκρουσιακά, οι αναρίθμητες κοινωνικές ομάδες που θέλουν να έχουν το μερίδιο τους στα παραγόμενα αγαθά, μα και οι ταξικές συγκρούσεις, απειλούν την «κοινωνική ειρήνη» τους.

Εκεί ήταν μια χώρα που λεγόταν «ΕΣΣΔ»...

Στα τέλη του Δεκέμβρη συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν 25 προς 26 Δεκέμβρη 1991 όταν η κόκκινη σημαία έπαψε να κυματίζει στο Κρεμλίνο μετά από 74 χρόνια.

Τότε υπήρξαν εκατομμύρια άνθρωποι σε κάθε σημείο της Γης που, ανεξάρτητα από πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση, συναισθάνθηκαν τις αρνητικές συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Οσα ακολούθησαν ξεπέρασαν ακόμα και την πιο δυσοίωνη φαντασία.  

Υπήρχαν όμως και οι άλλοι. Εκείνοι που, όπως έχω σημειώσει, στη θέση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών έστησαν την λέσχη της δικής τους… «ΕΣΣΔ»: Τη λέσχη της «Ένωσης Σαχλαμάρας Σπουδαιοφανών Δοκησίσοφων».  

To... τρίλημμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς

Σε ένα καινούργιο σταυροδρόμι βρέθηκε η Ευρωπαϊκή Αριστερά, στο 5ο Συνέδριο που έγινε την προηγούμενη εβδομάδα στο Βερολίνο, με το δίλημμα της συμμετοχής στη διακυβέρνηση να μπαίνει ως προβληματισμός στα επίσημα κείμενα των συμπερασμάτων αλλά και στις τοποθετήσεις των αντιπροσώπων των κομμάτων που συμμετείχαν στο φόρουμ.

Το ενδιαφέρον εστιάζεται στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, στην Ολλανδία, τη Γαλλία και κυρίως στη Γερμανία, το 2017, όπου θα κριθεί εάν η Αριστερά θα καταφέρει να λειτουργήσει αντίρροπα στην ενίσχυση των δυνάμεων της Ακροδεξιάς.

Γίνεται ο κομμουνισμός;

Δεν έχει περάσει πολύ καιρός που ο Γ. Κατρούγκαλος, σε μια δύσκολη για τον ίδιο δημόσια περίσταση, ισχυρίστηκε πως κι αυτός, στο κάτω κάτω, κομμουνιστής είναι, έστω κι αν εξαναγκάζεται να κάνει τα όσα κάνει.

Τα χάχανα που ακούστηκαν από το κοινό δεν θα έπρεπε να θεωρηθούν επιχείρημα εναντίον της πραγματολογικής αξίας της δήλωσής του – κάλλιστα θα μπορούσε να είναι στημένα, υποβολιμαία και «ανέντιμα».

Βέβαια, η ασφαλιστική πολιτική του, την οποία το ρεπορτάζ της «Εφ.Συν.» ονομάζει σφαγή των «μικρών ανθρώπων», δύσκολα θυμίζει κομμουνισμό. Αλλά, είπαμε, είναι ο εξαναγκασμός, μαζί με την ηθική της ευθύνης, σε αντίθεση με την αριστερίστικη ηθική της πεποίθησης, που εξηγεί την απόκλιση.

Ουκρανία: Ταύτιση των Ναζί με τους κομμουνιστές - Απαγόρευση και με το νόμο

Νόμο που απαγορεύει κάθε «προπαγάνδα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών και ναζιστικών καθεστώτων» ψήφισε σήμερα το ουκρανικό κοινοβούλιο, ταυτίζοντας τα δύο καθεστώτα στη λογική της θεωρίας των δύο άκρων, θέτοντας σε κίνδυνο και την ύπαρξη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας.

Κομμουνισμός, που σημαίνει μετάβαση

Οι επαναστατικές περίοδοι είναι σπάνιες στην ιστορία. Επιπλέον, η εμφάνισή τους δεν εξαρτάται πρωταρχικά από τη δράση πολιτικών φορέων, αλλά, σε μεγάλο βαθμό, είναι αυθόρμητο προϊόν της συμπύκνωσης σε ορισμένο χρόνο και τόπο μιας ποικιλίας αντιφάσεων. Τίθεται, λοιπόν, ένα μείζον πρόβλημα για όσους θεωρούν απαραίτητο το ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό, την ανατροπή του καπιταλισμού και τη διαμόρφωση των συνθηκών για τη μετάβαση σε μια κομμουνιστική κοινωνική θέσμιση, όταν ζουν σε μη επαναστατικούς καιρούς.
Μία απάντηση που έχει δοθεί από το αριστερό κίνημα στη διαδρομή του χρόνου, με την εμπειρία δύο αιώνων σχεδόν, είναι αυτή του μεταβατικού προγράμματος, που διαμορφώνεται ώστε να δημιουργεί όρους κατάλληλους για τη στρατηγική επικράτηση του κόσμου της εργασίας. Από την εποχή των πρώτων εργατικών συνεδρίων του 19ου αιώνα, και με κορυφαίο σταθμό την εκπόνηση της πολιτικής του Ενιαίου Μετώπου από την Κομμουνιστική Διεθνή στη δεκαετία του είκοσι, αυτή είναι μια επιλογή πάνω στην οποία χτίζεται μια συνεκτική παρέμβαση που υπηρετεί τον κοινωνικό μετασχηματισμό.

40 χρήσιμες συμβουλές για αντικομμουνιστές

1)Επιμείνετε συνεχώς πως ο Μαρξισμός είναι μία αναξιόπιστη, ξεπερασμένη,εντελώς νεκρή, και μάλιστα ήδη ενταφιασμένη ιδεολογία.

Μπορείτε να χτίσετε μία επικερδέστατη καριέρα, πολεμώντας αυτό το δήθεν «ψόφιο άλογο» για το υπόλοιπο του εργασιακού σας βίου.

2)Κάθε μη-φυσικός θάνατος που λαμβάνει χώρα σε κομμουνιστικό «καθεστώς» έχει ως άμεσα υπεύθυνους, όχι μόνον την εκάστοτε κρατική ηγεσία, αλλά και τον ίδιο τον Μαρξισμό-Λενινισμό σαν ιδεολογία.
-Αγνοήστε τους θανάτους που συμβαίνουν στις μη-κομμουνιστικές χώρες για τους ίδιους ακριβώς λόγους!

3) Ο κομμουνισμός ή ο Μαρξισμός είναι ό, τι θέλετε εσείς να είναι.

Είστε ελεύθεροι να ταξινομήσετε ως «κομμουνιστικό» οποιοδήποτε κίνημα ή χώρα, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές, οικονομικές, διπλωματικές ή άλλες στοχεύσεις τους.

Η Αριστερά και το Ευαγγέλιο

Φραντσέσκο Μπονέρι, «O Iησούς εκδιώκει τους εμπόρους από τον ναό», 1610

Να ξεκαθαρίσω ευθύς εξαρχής πως δεν μιλώ ως ειδικός. «Κόκκινος και όχι ειδικός», είναι ο προσδιορισμός που ταιριάζει καλύτερα, νομίζω, στην περίσταση. Επιπλέον, εξηγούμαι πως δεν πρόκειται να ανακοινώσω τη «γραμμή» του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τα θέματα της θρησκείας. Όσα ακολουθoύν είναι η προσωπική τοποθέτηση ενός ανθρώπου που είναι από χρόνια ενταγμένος στη ριζοσπαστική Αριστερά και θεωρεί αυτή την ένταξη κεντρικό στοιχείο της ταυτότητάς του. Όπως ακριβώς οι πιστοί δεν μπορούν να αντιληφθούν τον εαυτό τους χωρίς την πίστη, έτσι κι εγώ αδυνατώ να υπάρχω χωρίς την κομμουνιστική και ελευθεριακή μου ένταξη. Και αυτό δεν συνιστά μια ιδιωτική μου υπόθεση. Όσο δεν μπορείς να είσαι χριστιανός χωρίς Εκκλησία, άλλο τόσο δεν μπορείς να είσαι κομμουνιστής χωρίς κόμμα.

Να κάνω, ακόμη, μια προκαταρκτική, περισσότερο θεωρητική, διευκρίνιση: ο μαρξισμός είναι θεωρία της Ιστορίας, και όχι φιλοσοφικό σύστημα. Απεχθάνεται μάλιστα σφόδρα τα συστήματα. Από αυτή την άποψη, λοιπόν, δεν έχει αντιθεολογικές, ειδικά, αξιώσεις.

Γέροντας Εφραίμ: ''Η Ελλάδα τραυματίστηκε από τον κομμουνισμό''

Στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα στον χώρο τέχνης “Ελαιών Loft” πραγματοποιήθηκε σήμερα, Πέμπτη 23 Ιανουαρίου ομιλία με θέμα ”Σύγχρονος άνθρωπος και πνευματική ζωή” του Καθηγούμενου της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Γέροντα Εφραίμ.

Στην ομιλία παρέστησαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δωδώνης κ. Χρυσόστομος, βουλευτές κομμάτων, τοπικοί άρχοντες, κληρικοί, μοναχοί και πλήθος κόσμου.

Ο Ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου ξεκίνησε την ομιλία, κάνοντας μια σύντομη προσευχή.

Κομμουνισμός. Γιατί όχι; Ή τι άλλο;

«Το να κρίνουμε τον σοσιαλισμό βάσει των αποτελεσμάτων του εντός των ορίων μιας απελπιστικά απομονωμένης χώρας ισοδυναμεί με το να βγάζουμε συμπεράσματα για την ανθρώπινη φυλή βάσει κάποιας μελέτης επάνω σε ψυχοπαθείς στο Καλαμαζού».

T. Eagleton

Κινούμαστε, πλέον, στον 7^ο χρόνο από το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Κι όσο κι αν το σύστημα απέτρεψε την κατάρρευση επιλέγοντας να προβεί στη μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση στην ιστορία του καπιταλισμού, φροντίζοντας να ρίξει δεκάδες τρισεκατομμύρια δολάρια για την προστασία του χρηματοπιστωτικού τομέα, τα θεμελιώδη προβλήματα παραμένουν ανεπίλυτα.

Η απομόχλευση προχωράει με ρυθμούς χελώνας, το ιδιωτικό χρέος παραμένει πρωτοφανές ιστορικά, το δημόσιο, με όλη τη δολοφονική λιτότητα, ελάχιστα συμπιέζεται.

Η κάμψη της παραγωγής έχει αγγίξει έντονα και τα αναδυόμενα «θαύματα», η μεγέθυνση αγκομαχάει. Η συσσώρευση υστερεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε οποιαδήποτε ανάκαμψη βασισμένη σε επενδύσεις να αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός.

Τι σημαίνει κομμουνισμός;

Το ερώτημα τι είναι κομμουνισμός και τι χαρακτηριστικά πρέπει να έχει, συνοδεύεται πάντα από τη δικαιολογημένη καχυποψία ότι επεκτείνει το υπάρχον (το κεφάλαιο, την πολιτική, το υποκείμενο) πέρα από τα όρια της ύπαρξής του. Η ουτοπική φαντασία φέρει πάντα εντός της τον κίνδυνο να καταστρώσει ένα σχέδιο το οποίο, για να υλοποιηθεί, χρειάζεται να θέσουμε ως απώτερο στόχο ένα κανονιστικό ιδανικό. Έτσι όμως, η εικόνα του μέλλοντος μπορεί να μετατραπεί σε πρότυπο του μέλλοντος, και το να περιγράψεις το μέλλον μπορεί να σημαίνει ότι το υπαγορεύεις. Αυτό πρέπει να το λάβουμε υπόψη μας.
Ο συσχετισμός δυνάμεων στην ιστορία μάς υποχρεώνει να συγκροτήσουμε μια επιθυμία, που θα μπορεί να αγκυρώνει σε κάθε σχισμή της καθημερινής ζωής το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο, μια επιθυμία που σε κάθε στιγμή κοινωνικής οδύνης θα αξιώνει μια διαφορετική ζωή. Την ίδια στιγμή όμως πρέπει να ρωτάμε, επιστρατεύοντας την ευρύτερη δυνατή ιστορική γνώση και την πλέον διεισδυτική θεωρητική κριτική, κατά πόσο αυτή η επιθυμία οδηγεί σε αδιέξοδα που θα μπορούσαμε ίσως να τα αποφύγουμε.
Ωστόσο, κι αν ακόμα είναι απαραίτητη μια προφητική τεχνητή προσθήκη προκειμένου να μεταμορφώσουμε την επιθυμία για κομμουνισμό σε κομμουνιστική επιθυμία, εντούτοις αυτή η επιθυμία δεν θα μπορεί παρά να είναι κομμουνιστική, εάν σε κάθε ιστορική συνθήκη δείχνει, εκ νέου και ενάντια στον εκφυλισμό και τον περιορισμό των αναγκών, ότι μπορείς από τώρα κιόλας να θελήσεις περισσότερα.