Τα καφενεία αναστατώνονται από πολιτικές συζητήσεις. Σε αυτό συμβάλλουν οι υποψήφιοι δήμαρχοι που με τις καθημερινές βόλτες στις γειτονιές ανάβουν τα αίματα. Ευγενικοί (συνήθως) μαζί τους οι πολίτες, μα μόλις στρίψουν τη γωνία, οι παρέες αρχίζουν ανεμπόδιστα τον παθιασμένο σχολιασμό.
Στις αναλύσεις τους παρατηρώ ένα αδιέξοδο που εκφράζεται με στερεότυπα. Σχεδόν όλοι συμφωνούν πως η δημοκρατία νοσεί. Μοιάζει θαύμα να βρεθεί ένα «πολιτικό χέρι» που θα τη γιατρέψει. Σκεφτόμουν το γαϊδουράκι του Μπουριντάν που αναφέρει ο Ρ. Γκλικσμάν στο βιβλίο του «Τα παιδιά του κενού» (Πόλις): «Στο μέλλον, θα πρέπει, άραγε, να επιλέγουμε ανάμεσα στην άρνηση της δημοκρατίας από τις φιλελεύθερες ελίτ και στο φιλελευθεροκτόνο πνεύμα των λαϊκιστών; Ανίκανοι να επιλέξουμε μεταξύ δύο κακών, θα καταλήξουμε άραγε σαν τον όνο του Μπουριντάν που, μη μπορώντας να αποφασίσει αν πρέπει πρώτα να φάει ή να πιει, πέθανε από πείνα και δίψα; Ή μήπως θα πρέπει να προτείνουμε έναν άλλο δρόμο;»



























