Η φιλανθρωπία είναι το αγαπημένο χόμπι της οικονομικής ελίτ. Σε αντίθεση με την αλληλεγγύη, η φιλανθρωπία είναι μια κάθετη – από πάνω προς τα κάτω – αλλά και επιλεκτική, ως προς τους ωφελούμενους, διαδικασία, με κριτήρια που αντανακλούν την ικανοποίηση των αναγκών του «φιλάνθρωπου», παρά την κάλυψη των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση με τη δωρεά των παγουρίνων στα σχολεία: Ο δωρητής επιδιώκει να διευρύνει την κοινωνική αποδοχή του, με το μικρότερο δυνατό κόστος, ενώ η κυβέρνηση προσπαθεί να τη χρησιμοποιήσει για να μετατοπίσει τη συζήτηση από τις τεράστιες ελλείψεις στην Παιδεία, εν μέσω πανδημίας. «Ζυμώνοντας» ταυτόχρονα την ιδέα στην κοινωνία, ότι το κενό που αφήνει το κράτος μην υλοποιώντας τις υποχρεώσεις του, θα έρθει να το καλύψει ο «φιλάνθρωπος» πλούσιος.
