Κάποιοι αποδίδουν όσα συμβαίνουν, για παράδειγμα την πανδημία του κορονοϊού, στον Θεό.
Είναι αυτοί που ενώ από τη μια τον χαρακτηρίζουν απέραντα φιλεύσπλαχνο, από την άλλη του αποδίδουν την ιδιότητα του τιμωρού. Μας τιμωρεί –λένε– ο Θεός για τις αμαρτίες μας. Αυτά τα δύο –φιλεύσπλαχνος και τιμωρός– δεν νομίζω ότι ταιριάζουν και τόσο πολύ. Και όσοι τα ισχυρίζονται μάλλον ευτελίζουν τη θεϊκή υπόθεση. Ασε που ουδείς εξ αυτών μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα: Εφόσον ο Θεός είναι –εκτός άλλων– παντοδύναμος και παντογνώστης (συνεπώς γνωρίζει ανά πάσα ώρα και στιγμή τι πρόκειται να κάνει καθείς εξ ημών, τι παντογνώστης θα ήτανε άλλωστε), τότε τι δυνατότητες έχουμε εμείς οι κοινοί θνητοί να κάνουμε κάτι αλλιώτικο από αυτό που είναι προδιαγεγραμμένο από τον Θεό; Μάλλον καμία. Οπότε οι μελλοντικοί φονιάδες, οι κλέφτες ή οι μαστροποί δεν φταίνε ή δεν θα έπρεπε να φταίνε σύμφωνα με αυτούς που επικαλούνται την παντοδυναμία, την παντογνωσία και τη φιλευσπλαχνία του Θεού. Ετσι ήταν προδιαγεγραμμένο από Αυτόν να γίνουν κι έτσι έγιναν. Ελα όμως που όλους αυτούς η κοινωνία με τα συντεταγμένα όργανά της τους δικάζει και τους στέλνει στη φυλακή! Οπότε σ' αυτή την περίπτωση έχουμε μια κοινωνία η οποία τιμωρεί τις επιλογές του Θεού.
Είναι νομίζω αντιληπτό ότι η τυφλή και άκριτη αφοσίωση στο δόγμα (οποιοδήποτε δόγμα) στιγματίζει τους αντιδογματικούς ως οπαδούς –στην καλύτερη περίπτωση– του σατανά, ενώ στη χειρότερη ο στιγματισμένος μπορεί να αποτελέσει και στόχο προς φυσική εξόντωση. Θυμηθείτε το όρντινο των Ιρανών μουλάδων κατά του συγγραφέα Σαλμάν Ρούσντι. Και πόσο άραγε διαφέρουν αυτοί από τους δικούς μας ιεράρχες, που από τη μια κηρύσσουν την αγάπη κι απ' την άλλη ζητούν να ρίξουμε στον Καιάδα τους ομοφυλόφιλους;
Εκτιμώ λοιπόν ότι αντί να προσπαθούμε να εκλογικεύσουμε τις εν πολλοίς αλληλοσυγκρουόμενες ερμηνείες όλων των παραπάνω (που πολλές φορές οι τυφλές παραδοχές τους καταλήγουν σε αδιέξοδα), θα ήταν καλύτερα να εγκαταλείπαμε την προσπάθεια κατανόησης των θεϊκών πεπραγμένων και να τον αφήναμε να λειτουργεί με τους δικούς του μυστήριους και εν πολλοίς ακατανόητους για μας τρόπους. Αλλωστε η χριστιανική θρησκεία έχει βρει κάμποσους τρόπους για να αντιμετωπίσει τα δύσκολα στα οποία πολλές φορές περιέρχεται καθώς και τα όσα ακατανόητα και ίσως αδικαιολόγητα συμβαίνουν. Ενας απ' αυτούς είναι η εφαρμογή τού πίστευε και μη ερεύνα. Ενα άλλο αποκούμπι είναι ότι όλα θα έχουν την εξήγησή τους, όταν στο μέλλον (πότε θα είναι αυτό το μέλλον ουδείς γνωρίζει) θα συντελεστεί και η δεύτερη φάση της ολοκλήρωσης του ανθρώπου, που εκτός από κατ' εικόνα θα γίνει και καθ' ομοίωση του Δημιουργού μας. Επομένως κάποτε που θα προσομοιάσουμε στον Θεό θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε τις ακατανόητες για την ώρα επιλογές του.
Θυμάμαι ότι μετά τον θάνατο του μακροχρόνια ασθενούντος πατέρα μου συναντήθηκα με κάποιον γνωστό που μη γνωρίζοντας ότι είχε πεθάνει με ρώτησε πώς είναι. «Πέθανε» του λέω. «Τι μου λες, γιατί;» ρώτησε. «Μακροχρόνια άρρωστος ήτανε και φυσική συνέπεια ήταν να φύγει» του είπα. «Α, δεν ήταν δηλαδή θεοτική (sic) συνέπεια;» αντέτεινε τσαντισμένος. Μόνο που δεν με έβρισε που τόλμησα να αποδώσω τον θάνατο του πατέρα μου σε φυσική συνέπεια κι όχι σε θεϊκή ενέργεια. Τι να του πεις; Τον άφησα στην τσαντίλα του κι έφυγα.
Είναι αλήθεια ότι όσο αδύνατο είναι για κάποιον άθεο (άλλο δόγμα κι ετούτο) να πείσει ότι δεν υπάρχει θεός, άλλο τόσο αδύνατο είναι για τον δογματικό λάτρη οποιασδήποτε θρησκείας να πείσει ότι υπάρχει. Μήπως λοιπόν αντί να καταγινόμαστε με αστείες, περισπούδαστες και εν πολλοίς αστήρικτες θεωρίες περί υπάρξεως ή μη του Θεού, θα ήταν καλύτερα να επικεντρωθούμε στην ανθρώπινη ύπαρξη και στη μελέτη του πώς θα απαλύνουμε τον αβάσταχτο πόνο που πολλοί από τους κατοίκους του πλανήτη μας βιώνουν καθημερινά; Ορα τα παιδιά που πεθαίνουν από πείνα κι από δίψα στην Αφρική, ή τους συνανθρώπους μας που αργοσβήνουν από ανίατες ασθένειες, ή τη φρίκη των αδικοχαμένων θυμάτων από σεισμούς κι ένα σωρό άλλα.
Ας αφήσουμε λοιπόν τον Θεό, τη φύση, τη συμπαντική ενέργεια ή ότι άλλο τέλος πάντων επικαλούνται οι δογματικοί συνάνθρωποί μας να διέπουν με τον δικό τους ανεξήγητο και μυστήριο τρόπο τις ζωές μας. Αλλιώς, κάθε προσπάθεια εκλογίκευσης με βάση το δόγμα (όποιο δόγμα) θα μας οδηγεί στη γελοιοποίηση και στον αποπροσανατολισμό από τα προβλήματά μας, που δεν είναι και λίγα.
Κι ο Θεός (όποιος Θεός) να φυλάει.
Νίκος Β. Αποστόλου - Συνταξιούχος μηχανικός nik.b.apostolou@gmail.com
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου