Μια χρονιά θριάμβου της... προπαγάνδας επί της πραγματικότητας

Το 2018 ήταν η χρονιά που, ενώ παγιωνόταν το 4ο Μνημόνιο, η χώρα, σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα, βγήκε από τα μνημόνια.

Το 2018 ήταν η χρονιά που, ενώ ο αυταρχισμός και η αποδόμηση της Ε.Ε. παγιώνονταν, η Ευρώπη, σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα, ξέφυγε από την κρίση.

Αντίθετα με την προπαγάνδα, η πραγματικότητα ορίζεται ως εκείνο που δεν εξαφανίζεται όταν πάψουμε να πιστεύουμε σε αυτό. Όταν μάλιστα η επίσημη προπαγάνδα εκτοξεύεται έτη φωτός μακριά από την πραγματικότητα, τότε καταλαβαίνουμε ότι το καθεστώς που παράγει αυτή την προπαγάνδα πλήττεται από πραγματικά υπαρξιακή κρίση.

Σε δυσθεώρητα ύψη η φτώχεια στην Ελλάδα

Ένα ηχηρό χαστούκι στην κυβερνητική ευδαιμονία δίνει η Eurostat, η οποία υπολογίζει το ποσοστό φτώχειας για το 2017 στο 46,3%, μειωμένο μόλις κατά 1,7% σε σχέση με το 2014 και 2015 που είχε φτάσει στο ανώτατο 48%!

Αυτό σημαίνει εν πολλοίς ότι το αφήγημα για την οικονομία που βγαίνει από την κρίση μπορεί να αφορά τα δημοσιονομικά μεγέθη, αλλά δεν αφορά την κοινωνία, η οποία επλήγη βάναυσα από τις μνημονιακές επιλογές.

Αυτός ο υπολογισμός, που έχουν υιοθετήσει πολλοί οικονομολόγοι, κρίνει το ποσοστό της φτώχειας όχι με βάση το κατώφλι του 2017/18, αλλά με αυτό του 2008, τη χρονολογία δηλαδή που συνιστά την καμπή του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και ξεκινά η κρίση, η οποία ήρθε στην Ελλάδα το 2010.

Απαρτο κάστρο η Ελλάς

Ρωτάς έμπλεος αγωνίας: Σε ποια κατάσταση βρίσκεται η ελληνική οικονομία; Εξαρτάται με ποιον μιλάς.

Τα κυβερνητικά στελέχη σού λένε ότι τα πράγματα πηγαίνουν αρκετά καλά, η οικονομία αργά αλλά σταθερά ανακάμπτει, τα νούμερα είναι ενθαρρυντικά, έχουν γίνει συμφωνίες για επενδύσεις και όπου να ’ναι θα αρχίσει να ρέει ζεστό χρήμα, η ανεργία μειώνεται, οι ξένοι, βασικά οι Αμερικανοί, εκφράζονται με θετικό τρόπο για τις επιδόσεις της οικονομίας, οι δυσκοίλιοι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες δεν θριαμβολογούν, ωστόσο δηλώνουν συγκρατημένα αισιόδοξοι, ο οίκος Fitch αναβαθμίζει τις ελληνικές τράπεζες σε μια περίοδο που δέχονται χτυπήματα από τους τζογαδόρους, ντόπιους και αλλοεθνείς, το ΔΝΤ αναθεωρεί προς τα πάνω τις προβλέψεις του για την ανάπτυξη στην Ελλάδα το 2019, οι εκπρόσωποι των ελληνικών τραπεζών δεν ανησυχούν και υποστηρίζουν ότι οι υπονομευτικές ενέργειες δεν θα τις πλήξουν γιατί είναι επαρκώς οχυρωμένες.

Πού βρισκόμαστε ύστερα από μία δεκαετία κρίσης;

Τον μήνα αυτό συμπληρώνονται 10 χρόνια από την οικονομική κρίση που άλλαξε τη ζωή μας. Στην Ελλάδα ζήσαμε σκληρά αυτή την κρίση, αλλά η πολιτική εργαλειοποίησή της, όλα αυτά τα χρόνια έως σήμερα, δεν άφησε περιθώρια για μια δημόσια συζήτηση σε βάθος. Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να την επιχειρήσουμε, γιατί διαφορετικά η σύγκρουση ενόψει εκλογών γίνεται στα τυφλά, χωρίς καθαρές γραμμές που να δείχνουν τι διακυβεύεται. Υπάρχουν τρία ζητήματα που χρειάζονται αποσαφήνιση.

Τζογάρουν και κερδίζουν και στο τέλος... χάνουμε

Το μάθημα που πρέπει να πάρουμε από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, σύμφωνα με τον νομπελίστα οικονομολόγο Τζόζεφ Στίγκλιτς, είναι ότι η πρόκληση ήταν -και είναι- πολιτική.

Οι πολιτικές γενικευμένης απορρύθμισης του χρηματοπιστωτικού τομέα στη διάρκεια των θητειών του Μπιλ Κλίντον (1992-2000) άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο για την καταστροφή του 2008, η οποία στοίχισε τουλάχιστον δέκα τρισεκατομμύρια δολάρια στην κεφαλαιοποίηση των εισηγμένων εταιρειών σε όλο τον πλανήτη και προκάλεσε μαζική ανεργία, απώλεια εισοδήματος και στυγνή λιτότητα για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους της εργατικής και της μεσαίας τάξης.

Ποιος φοβήθηκε τα κύματα, κ. Τσίπρα; Εμείς ή εσείς;

Έγινες πολύ προκλητικός και αμετροεπής, κ. Τσίπρα, λέγοντας από την Ιθάκη ότι «κάποιοι φοβηθήκαν τα κύματα» γιατί τα κύματα τα φοβήθηκες εσύ και μόνον εσύ. Μάλλον λοιπόν εξ ιδίων κρίνεις τα αλλότρια.

Γιατί εσύ, κ. Τσίπρα, φοβήθηκες το μέγα κύμα του ριζοσπαστισμού της ελληνικής κοινωνίας ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, στα μνημόνια και τις μνημονιακές πολιτικές.

Βγαίνουμε από τα μνημόνια;

Δίνω προκαταβολικά την απάντηση: όχι, δεν βγαίνουμε από τα μνημόνια.

Προκειμένου να αποδειχτεί αυτή η θέση δεν χρειάζεται να επικαλεστώ πολλά στοιχεία, που, ξεκινώντας από την 20ή Σεπτεμβρίου, όταν το κουαρτέτο θα είναι και πάλι στην Αθήνα για να εποπτεύσει τον νέο προϋπολογισμό, φτάνουν αισίως στο 2060 και, καλώς (!) εχόντων των πραγμάτων, και στον 22ο αιώνα.

Το κύριο επιχείρημά μου είναι ότι, όπως πολύ καλά είχαμε δείξει από καιρό -μαζί και κάποιοι από τη σημερινή κυβέρνηση- τα μνημόνια δεν είναι «προγράμματα και συμφωνίες», αλλά καθεστώς.

Η μεγάλη επιτυχία της μνημονιακής δεκαετίας

Μπήκαμε στα μνημόνια "διάσωσης" έχοντας ένα χρέος που ήταν το 130% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν: το σύνολο σε ευρώ όλων των προϊόντων και αγαθών που παράγει μια οικονομία σε ένα χρόνο).
"Βγαίνουμε" σήμερα από τα μνημόνια έχοντας ένα χρέος που είναι πλέον το 180% του ΑΕΠ (με στοιχεία α΄τριμήνου 2018 της Eurostat), αφού το ΑΕΠ μειώθηκε δραματικά και το χρέος αυξήθηκε.
Αποτυχία;
Κάθε άλλο.

Διαχείριση φονικών περιβαλλοντικών κρίσεων

Εν μέσω εθνικού πένθους, βιώνουμε απύθμενης σκληρότητας εκμετάλλευση της τραγωδίας στο Μάτι από ΜΜΕ ή κόμματα της αντιπολίτευσης που καμώνονται πως γεννήθηκαν χθες, άσπιλα και αμόλυντα.

Με καταγγελτικό παροξυσμό αντιδρούν και πολλοί συμπολίτες.

Εμπαθείς ύβρεις κατακλύζουν τον δημόσιο χώρο την ώρα που επείγει η σωστική δράση, η συλλογική ανάταξη.

Τι σηματοδοτούν όλα αυτά; Πού πάμε ως κοινωνία; Εκτονώνουν απλώς την οδύνη ή μήπως κυοφορούν επικίνδυνους φανατισμούς;

Franceinfo: Οι επιστροφές των εκπατρισμένων Ελλήνων, ένδειξη της εξόδου από την κρίση

Δύο μέρες πριν από τη συνεδρίαση του Eurogroup, η συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση, υπάρχει μια ένδειξη που δεν κάνει λάθος: η επιστροφή των παιδιών της χώρας, αναφέρει ο ιστότοπος Franceinfo. Σύμφωνα εξάλλου με μελέτη που επικαλείται, περισσότερα από τα δύο τρίτα των εκπατρισμένων Ελλήνων θέλουν να επιστρέψουν στη χώρα τους.

Έρευνα της Eurostat: Πάνω από ένας στους πέντε Έλληνες δεν καλύπτει βασικές ανάγκες του

Στη δεύτερη χειρότερη θέση στην ΕΕ, όσον αφορά στην κάλυψη βασικών αναγκών τους, βρέθηκαν οι Έλληνες το 2017, σύμφωνα με έρευνα της Eurostat, η οποία καταδεικνύει πόσο ισχυρά είναι τα σημάδια της κρίσης στην ελληνική κοινωνία.

Συγκεκριμένα, πάνω από ένας στους πέντε Έλληνες (το 21,1%) δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει τουλάχιστον τέσσερις από τις ανάγκες, που θεωρούνται από τους περισσότερους ανθρώπους επιθυμητές ή απαραίτητες για να έχουν μία ικανοποιητική ζωή.

Αύξηση των αναφορών στον Συνήγορο του Πολίτη κατά 30%

Με έμφαση στα παράπονα των πολιτών η ετήσια έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη για το 2017, που αφορά κυρίως το ζήτημα του κράτους δικαίου και της νομιμότητας της διοικητικής δράσης στην Ελλάδα και διαπιστώνει έλλειψη εμπιστοσύνης προς το κράτος και τις υπηρεσίες του.

Η Ανεξάρτητη Αρχή αποδίδει το πλήθος των αναφορών έναντι του κρατικού μηχανισμού, οι οποίες αυξήθηκαν κατά 30%, στη «σοβαρή αδυναμία διαχείρισης των επιπτώσεων της δημοσιονομικής κρίσης και των συνακόλουθων αυστηρών δημοσιονομικών περιορισμών».

Πώς η αύξηση μισθών ενισχύει την αμερικανική οικονομία

Πόσο χαμηλά πρέπει να υποχωρήσει η ανεργία για να γίνουν αυξήσεις μισθών; Πριν από 20 χρόνια θεωρούνταν φυσιολογικό να δίδονται τακτικά αυξήσεις στους εργαζομένους στις ΗΠΑ. Οι μισθοί αυξάνονται λίγο έως πολύ όσο μια οικονομία προσεγγίζει την πλήρη απασχόληση. Τα ωρομίσθια των εργαζομένων στα χαμηλότερα μισθολογικά στρώματα αυξήθηκαν στις ΗΠΑ κατά 11% από το 1995 έως το 2000, σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Οικονομικής Πολιτικής.

Οίκοι μεταβαλλόμενης ανοχής

Δέκα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την παταγώδη αποτυχία των αμερικανικών οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης να προβλέψουν την παρ’ ολίγον ολοκληρωτική κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Μια δεκαετία που αποδείχτηκε αρκετή ώστε οι επικριτές να μετατραπούν σε υμνητές τους.

"Θεέ μου ευλόγησε τη γ*****η απάτη μας"

E-mail στελέχους της Standard & Poor's πριν από την κρίση του 2008

Με τα δεδομένα ενός υγιούς καπιταλισμού (με την επιφύλαξη ο όρος να αποτελεί αντίφαση εν τοις όροις) oι Moody's, Standard & Poor's και Fitch θα έπρεπε να είχαν κατεβάσει ρολά στις 13 Σεπτεμβρίου του 2008 – την ημέρα που έγινε γνωστή η επερχόμενη κατάρρευση της Lehman Brothers.

Καταιγισμός

Καταιγισμός. Από γεγονότα, που είτε τα τιτλοφορήσουμε «συμβάντα» είτε προσπαθήσουμε να τα αγνοήσουμε, παραμένουν εφιαλτικά σφηνωμένα στο μυαλό που αναρωτιέται: - Τι ήμασταν, πού είμαστε τώρα, τι μας περιμένει αύριο, όταν η υπόσχεση ενός τέλους της μιζέριας και της αβεβαιότητας δεν πείθει ούτε αυτούς που την εξαγγέλλουν;

Εκτός και αν θεωρούν ότι η επιθυμία τους για την υπό επαχθείς όρους εξουσία ενδιαφέρει έναν ολόκληρο λαό, που όμως δεν διψά σαν κι αυτούς για εξουσία, αλλά μόνο για μια σταγόνα παρηγοριάς στο γενικό πλάνο απαξίωσης που έχει μπει ερήμην του η ζωή του. Που δεν θέλει να του διαμερίσουν κι άλλο τα ιμάτια, να του διαμελίσουν τη σκέψη, την επιθυμία, την ελπίδα.

Το κοινωνικό μέρισμα της Μακεδονίας

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, σε μια εποχή που στα χρόνια του Δημοτικού σχολείου οι Δάσκαλοι και οι Δασκάλες ή ο Διευθυντής χρησιμοποιούσαν τις ξυλιές με κείνον τον ατέλειωτα μακρύ ξύλινο χάρακα, στα απλωμένα προς τιμωρία χέρια, σαν ύστατο μέτρο συμμόρφωσης σε περιπτώσεις αταξίας ή χρήσης ύποπτης προέλευσης λέξεων, όπως για παράδειγμα η λέξη «Σαλονίκη» αντί για την ορθή για την εθνική μας επιβίωση, λέξη «Θεσσαλονίκη».

Έχοντας, σαν αγαπημένα μου αναγνώσματα, τα πάντα όλα της Πηνελόπης Δέλτα, τα άπαντά της δηλαδή, ήρωάς μου στην φωτεινή του εκδοχή ήταν ο Βασίλειος ο Β’ ο Βουλγαροκτόνος, στην δε συννεφιασμένη του εκδοχή των Μυστικών του Βάλτου ο καπετάν Άγρας και όνειρό μου ήταν πάντα να αποκτήσω έναν Μάγκα.

Retour a la normale?

Το καλό και το κακό, δύο σε συσκευασία ενός, αποτελούν τον συνεκτικό ιστό μιας «κανονικότητας» που μοιάζει περισσότερο με διάλειμμα μέχρι την επόμενη κρίση.

Οι οπαδοί της οικονομικής «ορθοδοξίας» διαβεβαιώνουν ότι η παγκόσμια οικονομία επιστρέφει στην κανονικότητα, έχοντας αφήσει πίσω της μια δεκαετία κρίσης. Το πώς ορίζεται η «κανονικότητα» σηκώνει πολύ συζήτηση, αλλά η βασική ένδειξη στην οποία αγκυροβολούν την αισιοδοξία τους είναι ο παγκόσμιος ρυθμός ανάπτυξης, που υπολογίζεται στο 3,6% για το 2017, με μιαν αντίστοιχη εκτίμηση για το 2018 και για τα δύο επόμενα έτη.

ΣΕΒ: Το λάθος με τους μισθούς που έφερε τη χώρα σε κρίση

Προσπάθεια να νομοθετήσουμε επιστροφή στο παρελθόν θα καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει όρθιο, υποστηρίζει ο Σύνδεσμος. Η χώρα προ κρίσης αύξησε τις αμοιβές κατά 142%, ενώ την παραγωγικότητα εργασίας μόλις 29%. Το 2016 η ανταγωνιστικότητα είχε αποκατασταθεί.

Η άσκηση της πολιτικής μισθών και το πλαίσιο διαμόρφωσης αυτών στα χρόνια πριν την εκδήλωση της κρίσης συνέβαλε ουσιαστικά στη διάβρωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας, τονίζει ο ΣΕΒ σε ειδική μελέτη που συνέταξε.

Εκκλησία και... παιχνιδίσματα

Εντυπωσιάζει ο αποφθεγματικός, αφοριστικός, όμως, και συνάμα δογματικός λόγος του κυρίου Ιερώνυμου. «Ολα αυτά - λέει -είναι παιχνιδίσματα». Και επαναλαμβάνει: «Παιχνιδίσματα είναι. Η Εκκλησία έχει τις δικές της θέσεις. Η πατρίδα μας έχει παραδόσεις, έχει την οικογένεια. Ολα τα άλλα είναι εφευρήματα για να σκορπούμε την ώρα μας και τον χρόνο μας». Αναφέρεται βεβαίως στην προσπάθεια νομικής ρύθμισης για την ταυτότητα φύλου. Δεν περνάει απαρατήρητος ο διαχωρισμός (;) που κάνει μεταξύ ώρας και χρόνου ούτε επίσης ο ηρακλειτικός απόηχος του «Παίδων αθύρματα τα ανθρώπινα δοξάσματα» (παιχνίδια στα χέρια των παιδιών είναι οι γνώμες των ανθρώπων).

ΣΕΒ: Όχι στην επαναφορά των μισθών προ κρίσης - Διευκόλυνση απολύσεων

«Απομένει, να αποδειχθεί πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει ένα από τα πιο σκληροπυρηνικά συστήματα εργασιακών σχέσεων στην Ευρώπη (μαζί με εκείνα της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας πριν την κρίση)», τονίζει ο ΣΕΒ στο εβδομαδιαίο δελτίο οικονομικών εξελίξεων, αναφερόμενος στη γαλλική εργατική νομοθεσία, με αφορμή την επίσκεψη του Προέδρου της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν στην Αθήνα.