Τις χρονιές που οι συμφωνημένες αποπληρωμές τόκων ξεπερνούν το όριο-ταβάνι, ένα σημαντικό ποσό τόκων απλά θα μετακυλίεται στο μέλλον και, έτσι, το χρέος θα αυξάνεται (αντί να μειώνεται). Ο μόνος τρόπος να μη συμβεί αυτό είναι αν οι δανειστές συμφωνήσουν πως όχι μόνο θα μπαίνει όριο στις αποπληρωμές, αλλά και πως η διαφορά αυτού του ορίου από τον οφειλόμενο τόκο δεν θα μετακυλίεται στο μέλλον.
Εχοντας θέσει ως κύριο διαπραγματευτικό στόχο την ελάφρυνση του
χρέους, λέγεται (από το Reuters) ότι η κυβέρνηση προτίθεται να απαιτήσει
από τους δανειστές όριο-ταβάνι στις ετήσιες αποπληρωμές του κράτους
(προς όλους τους δανειστές του συνολικά) ίσο με το 15% του ονομαστικού
εθνικού εισοδήματος (ΑΕΠ).
Θα καταστήσει το δημόσιο χρέος βιώσιμο μια τέτοια συμφωνία; Θα
αποτελέσει την ένεση αισιοδοξίας που είναι απαραίτητη για την ανάκαμψη
επενδύσεων και κατανάλωσης;
Η απάντηση είναι, δυστυχώς, αρνητική. Ας δούμε γιατί.