Ο ράφτης του Ουλμ και ο σύγχρονος κομμουνισμός

Στις αρχές του 1990, τέθηκε το εξής ερώτημα στον Πιέτρο Ινγκράο: «Μετά από όσα έχουν γίνει, συνεχίζετε να πιστεύετε ότι η λέξη “κομμουνιστικό” μπορεί ακόμη να χρησιμοποιείται;». Ο Ινγκράο, ο οποίος είχε ήδη διαφωνήσει με τη δρομολογούμενη εγκατάλειψη του «Κ» από τον τίτλο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας (ΚΚΙ), απάντησε με τη φημισμένη παραβολή του Μπρεχτ για τον ράφτη του Ουλμ. Ο συγκεκριμένος Γερμανός τεχνίτης του 16ου αιώνα είχε κυριευτεί από την ιδέα της κατασκευής μιας μηχανής που θα έδινε τη δυνατότητα στους ανθρώπους να πετούν. Μια μέρα πεπεισμένος πως τα είχε καταφέρει παρουσιάστηκε στον επίσκοπο λέγοντάς του: «Κοίτα, μπορώ να πετάξω».

Στο μυαλό του Τσακαλώτου

Βλέπουμε σινεμά γιατί μας αρέσει να μπαίνουμε στη ζωή των άλλων, να ζούμε ιστορίες που δεν έχουμε ζήσει, να βλέπουμε μέρη που δεν έχουμε επισκεφτεί. Διαβάζουμε εφημερίδες κι ακούμε ειδήσεις, όχι μόνο για να μάθουμε τι τρέχει, αλλά και γιατί μας ευχαριστεί ν΄ ακούμε και να διαβάζουμε ό,τι δεν ξέρουμε. Το φαινόμενο έχει δύσκολη (εξελικτική) εξήγηση, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.

Κλοπ: «Αν υπάρχει κάτι που δεν θα κάνω ποτέ στη ζωή μου, είναι να ψηφίσω δεξιά»

“Η Λίβερπουλ ήταν πάντα ένας σύλλογος που δεν μπορείς να διαχωρίσεις πλήρως από την πολιτική”

Η συνύπαρξη της Λίβερπουλ με την Μπάγερν στους «16» του Champions League, δεν «έβγαλε» μονάχα μία κορυφαία αναμέτρηση, αλλά και ένα ραντεβού ιδιαίτερο.

Κυρίως, εξαιτίας της παρουσίας του Γιούργκεν Κλοπ στον πάγκο των «κόκκινων», αφορμή για αναφορές τόσο στο Λίβερπουλ, όσο και στο Μόναχο.

Το τέλος των μνημονίων, αρχή της ανεξαρτησίας μας

Η κατάθεση του προϋπολογισμού την περασμένη Τετάρτη στη Βουλή -του πρώτου προϋπολογισμού μετά τη λήξη των προγραμμάτων-, η ακύρωση των περικοπών στις συντάξεις, αλλά και τα μέτρα στήριξης της κοινωνικής πλειοψηφίας που έχουν ήδη αρχίσει να νομοθετούνται, κάνουν όλο και πιο ξεκάθαρο το σημερινό τοπίο.

Περνάμε σταδιακά από τον λόγο στην πράξη, τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ θα αρχίσουν σύντομα να εφαρμόζονται και να έχουν θετική επίδραση στην κοινωνία και την οικονομία. Παράλληλα, αρχίζει πλέον να παίρνει συγκεκριμένη μορφή το γεγονός ότι αφήσαμε πίσω τα μνημόνια και ότι ανακτάμε την ελευθερία να καθορίζουμε μόνοι μας το μέλλον μας.

Το σφυρί και το δρεπάνι να καταργηθούν

Ένα από τα πρώτα σχέδια νόμου που θα καταθέσει η νέα κυβέρνηση της Βραζιλίας του φασίστα Μπολσονάρο και αν δεν μεσολαβήσει κάτι θα γίνει νόμος του κράτους, το έχει επεξεργαστεί ο γιος του προέδρου. Αν νομίζατε ότι ο γιος θα είναι διαφορετικός από τον πατέρα -κατά το κλασικό μοντέλο που θέλει τα παιδιά να είναι πιο προοδευτικά από τους γονείς τους- κάνατε λάθος.

Στην περίπτωση αυτή ισχύει ότι «το μήλο θα πέσει κάτω από το μηλιά» και όπως προκύπτει θα είναι σάπιο.

Απάντηση με Έθνος-Κράτος: Μια αναπάντεχη αλλά ερμηνεύσιμη ευρωπαϊκή στροφή

Να πούμε και καμιά αλήθεια γιατί έχουν μπερδευτεί τα πράγματα. Η Ευρωπαϊκή Ενωση και τα όργανά της έχουν μεταβληθεί σε οχήματα εξυπηρέτησης των γερμανικών αντιλήψεων. Μα αυτό δεν είναι το σωστό; Η φυσιολογική εξέλιξη; Το Μάαστριχτ και η Λισσαβώνα δεν προέβλεψαν, περιέγραψαν και θεσμοθέτησαν αυτό που υπάρχει σήμερα; Φυσικά. Και ποιός πρωταγωνίστησε στη συγγραφή και δομή των κανόνων Μάαστριχτ και Λισσαβώνας; Η Γερμανία και οι στενοί συνεργάτες της.

Δεξιοί ομολογητές

Όλο και συχνότερα παρατηρείται το φαινόμενο δεξιοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί να αναφέρονται στο πέρασμά τους από την Αριστερά –στα νιάτα τους, τα παλιά τα χρόνια. Βέβαια, δεν πρόκειται για πρόσφατο φαινόμενο.

Είναι καιρός που η Ντόρα Μπακογιάννη μάς ενημέρωσε πως «πέρασε από τον “Ρήγα”» μεταπολιτευτικά (σε βορειοδυτική ή νοτιοανατολική κατεύθυνση, δεν διευκρίνισε), ενώ κι ο Κώστας Καραμανλής είχε προλάβει να μας πληροφορήσει –πριν περιπέσει στη γνωστή φιλοσοφική του αφωνία– πως «είχε διαβάσει το “Κεφάλαιο”» -κι έμαθε χρήσιμα πράγματα, προφανώς, όπως φάνηκε από τη δημοσιονομική διαχείριση στα χρόνια της πρωθυπουργίας του.

Πρόκειται για παλαιό σύνδρομο της δεξιάς οικογένειας, για σύμπλεγμα, εν πολλοίς αδικαιολόγητο, νομίζω, αλλά πολύ πραγματικό, παρ’ όλ’ αυτά.

Χώρα Χαμηλών Προσδοκιών

Αυτό που κάνει την τραγωδία να διαφέρει από την παγιωμένη κατάθλιψη είναι η προσδοκία της κάθαρσης. Αυτή η προσδοκία είναι σήμερα απούσα στη χώρα. Από τη στιγμή που η πρώτη αριστερή κυβέρνηση ενσωματώθηκε εν μία νυκτί στο Μνημονιακό Τόξο ξεκίνησε η διαδικασία της παράδοσης της μεγάλης πλειοψηφίας, ακόμα και συντηρητικών πολιτών, στην ψυχολογία του εγκλωβισμού σε σκοτεινό λαβύρινθο αδιεξόδων. Το αποτέλεσμα είναι να ζούμε, πλέον, σε μια Ελλάδα χαμηλών προσδοκιών.

Μια άλλη ΔΕΘ

Τέτοια εποχή πριν από τέσσερα χρόνια δημοσίευσα άρθρο με τίτλο «Μια άλλη ΔΕΘ», με το οποίο ασκούσα κριτική στο Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας:

«Πόσο θα ήθελα μια τοποθέτηση που να λέει πάνω-κάτω τα εξής: Αν πιστεύετε ότι τα Μνημόνια… ήταν η μόνη εναλλακτική εντός της ευρωζώνης, δεν πρέπει να μας ψηφίσετε. Αν κρίνετε ότι το… Μνημόνιο τελειώνει επί της ουσίας… με τον ελληνικό λαό να αποκτά ξανά τη δυνατότητα να πάρει τις τύχες του στα χέρια του…μέσω της εκκολαπτόμενης επιμήκυνσης, παρακαλούμε ψηφίστε τη Συγκυβέρνηση – όχι εμάς… Γιατί να μας ψηφίσετε; Επειδή σας υποσχόμαστε μόνο δύο πράγματα: Αίμα και Δάκρυα, όπως υποσχέθηκε στους συμπολίτες του ο Τσόρτσιλ το 1939…».

Βγαίνουμε από τα μνημόνια;

Δίνω προκαταβολικά την απάντηση: όχι, δεν βγαίνουμε από τα μνημόνια.

Προκειμένου να αποδειχτεί αυτή η θέση δεν χρειάζεται να επικαλεστώ πολλά στοιχεία, που, ξεκινώντας από την 20ή Σεπτεμβρίου, όταν το κουαρτέτο θα είναι και πάλι στην Αθήνα για να εποπτεύσει τον νέο προϋπολογισμό, φτάνουν αισίως στο 2060 και, καλώς (!) εχόντων των πραγμάτων, και στον 22ο αιώνα.

Το κύριο επιχείρημά μου είναι ότι, όπως πολύ καλά είχαμε δείξει από καιρό -μαζί και κάποιοι από τη σημερινή κυβέρνηση- τα μνημόνια δεν είναι «προγράμματα και συμφωνίες», αλλά καθεστώς.

Απαγορευμένος γάμος χωροφύλακα στη «νεοδημοκρατία» του 1980

Συντοπίτης μας παρέδωσε στους «Φίλους Ιστορικής Μνήμης και Πολιτιστικής Δημιουργίας Λέσβου» το παρακάτω πρακτικό Επιτροπής Αποτάξεων Χωροφυλακής.

Έξι χρόνια μετά την πτώση της χούντας με τον σημειωτόν εκδημοκρατισμό του «Εθνάρχου», το αρμόδιο συμβούλιο Χωροφυλακής επιβάλλει «την ποινήν της αποτάξεως από το σώμα, σε χωροφύλακα που τόλμησε να παντρευτεί την εκλεκτή της καρδιάς του χωρίς την άδεια της Υπηρεσίας του, αφού η νύφη δεν διέθετε πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων»!!!

Αλίμονο δε για την επιλογή του, αφού η νύφη…

Δυο λόγια για τον λαϊκισμό

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όπως πάντα, διάβασα το κείμενο του Κύρκου Δοξιάδη με τίτλο «"Λαϊκισμός" και Αριστερά» που δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» πριν από μερικές εβδομάδες. Και ξανά όπως πάντα, δεν μπόρεσα παρά να συμφωνήσω με κάποια βασικά πράγματα που λέει. Για παράδειγμα, ορθώς επισημαίνει ότι ο όρος «λαϊκισμός» έγινε της μόδας, για λάθος λόγους θα πρόσθετα.

Κακό σπυρί η Λατινική Αμερική

Μεγάλο καημό έχουν δεξιοί, κεντρώοι, κεντροαντιαριστεροί και κεντροαριστεροί με τη Λατινική Αμερική. Κακό καημό. Από τότε που σε μερικές χώρες της περιοχής κατάφεραν κινήματα και κόμματα της Αριστεράς να πάρουν την εξουσία, τίποτε δεν τους αρέσει.

Πρωτοβουλία παρέμβασης της Αριστεράς στο Μακεδονικό

Πρόσκληση προς όλες τις δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς προτείνοντας τη διαμόρφωση κοινής στάσης στο ζήτημα του ονόματος της ΠΓΔΜ κάνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όπως τονίζει, «τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού είναι αντίθετα τόσο με τις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης όσο και με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιοχή, που υπηρετεί πλήρως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ.».

Κινούμενοι στην «κουλτούρα» του τζόγου

Λυπάται κανείς ακούγοντας για την περιβόητη ανάπτυξη και πώς αυτή έχει εκληφθεί από τους κυβερνώντες. Στο μυαλό τους έχουν κάτι σαν Λας Βέγκας π.χ., αφού προβλέπονται ανεγέρσεις καζίνων σε σχεδόν άπασα την επικράτεια (Μύκονο, Σαντορίνη, Φλώρινα κ.α.). Αυτά λοιπόν θα προσελκύσουν επενδυτές και τουρίστες, με γερό βαλάντιο παρακαλώ, όχι τίποτα φτωχοτουρίστες, αλιτήριους και λοιπούς χαμηλού οικονομικού διαμετρήματος. Μα δεν έχουμε ανάγκη από καζίνα έλεγαν οι δήμαρχοι των δύο πανέμορφων τουριστικών νησιών, αλλά ποιος τους ακούει.

Αριστερά ωραία και όχι μοιραία

Ο καπιταλισμός ιστορικά είναι το σύστημα που έβαλε την ανθρωπότητα στην «πλανητική εποχή», ενοποιώντας την ανθρώπινη ιστορία και απωθώντας «διά πυρός και σιδήρου» κάθε τι το τοπικό και μερικό. Οπως λέει ο Εντγκάρ Μορέν, «με την κατάκτηση των Αμερικών, τον περίπλου της γήινης σφαίρας από τους Πορτογάλους και Ισπανούς θαλασσοπόρους, ο πλανήτης μπαίνει σ’ ένα σύστημα διεπικοινωνίας που θα αναπτύσσεται ακατάπαυστα».

Υπερχείλισμα ασυνάρτητου συντηρητισμού

Το να είσαι πολιτικός -πολιτικός από τζάκι- σημαίνει να οραματίζεσαι στοιχειωδώς το πώς επιθυμείς να ζεις, εσύ και η παρέα σου. Το να παραδέχεσαι εκ των προτέρων ότι είναι ανέφικτο το πιο σημαντικό της δουλειάς σου -και εάν δεν είσαι φύλαρχος- σημαίνει ότι παραιτείσαι εκ των προτέρων από τον δυνητικό ή τον υποτιθέμενο σχεδιασμό σου.

Επιπλέον, αυτή η παραδοχή δείχνει ότι από παραναγνώσεις ιδεών διατυπώνεις συγκεκριμένο, προκαθορισμένο όραμα. Διαβάλλεις την έννοια της κοινωνίας στη βάση μιας υποτιθέμενης «πολιτικής φιλοσοφίας» σύμφωνα με την οποία είναι «φυσικό» να υπάρχουν «κερδισμένοι» και «χαμένοι». Και με ένα καλό ξέβγαλμα αποϊδεολογικοποίησης του πολιτικού πεδίου και της πολιτικής ευθύνης σου, οι τελευταίοι, οι χαμένοι, εμφανίζονται να φέρουν ακέραιη την ευθύνη της αποτυχίας και του αποκλεισμού τους.

Αριστερά άνευ Αριστεράς

H STANDARD AND POOR’S αξιολογεί μονίμως τον Καναδά με ΑΑΑ, που για τους επενδυτές σημαίνει πως είναι μια ασφαλής χώρα για να διοχετεύσουν τα χρήματά τους. Αλλά η φυλή Χάιντα, που έχει δικά της εδάφη τα οποία ουδέποτε έχει παραχωρήσει στον Καναδά, είχε άλλη γνώμη.

Από το 1846, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Καναδά και η επαρχιακή κυβέρνηση της Βρετανικής Κολομβίας εκμεταλλεύονται όλο τον ορυκτό της πλούτο και όλους τους φυσικούς πόρους, από μια γη που δεν τους ανήκει, παραβιάζοντας τις συνθήκες για τα δικαιώματα των αυτοχθόνων. Οι γηγενείς κατέθεσαν αγωγή στο Ανώτατο Δικαστήριο και ζητούν να αποζημιωθούν.

Ούτε με τη Συννεφούλα δεν μπορεί να είναι αριστερή αυτή η κυβέρνηση;

Αντε στα θέματα οικονομίας να το δεχτώ (που δεν το δέχομαι αλλά τέλος πάντων), πες ότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς λόγω της τρόικας. Αυτή η κυβέρνηση όμως δεν μπορεί να μείνει... αριστερή ακόμα και σε... προαιώνιες «αξίες» της Αριστεράς όπως στο θέμα της θρησκείας, της Εκκλησίας κ.ο.κ.

Τη μία διώχνει ολόκληρο υπουργό (Νίκο Φίλη) επειδή στενοχωρήθηκε η Εκκλησία και ας ήταν επιτυχημένος - δεν το λέμε εμείς, το είπε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Τώρα υποκύπτει στις επιθυμίες της Ιεράς Συνόδου προσφέροντάς της γην και ύδωρ.

Γενεαλογία της τρομοκρατίας

Ο Γάλλος ιστορικός Ζιλ Φεραγκί είναι και ο συγγραφέας του βιβλίου «Histoire du terrorisme» (Perrin, 2014). Η ακόλουθη συνέντευξή του δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Marianne.