Μύθοι και παραμύθια για το Aσφαλιστικό

Με την εφαρμογή του Ν. 4387/2016, για το Ενιαίο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, το συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας εξορθολογίστηκε και εκσυγχρονίστηκε.

Είχε προηγηθεί βέβαια η καταστροφική περίοδος του PSI και της λεηλασίας των αποθεματικών και της μείωσης των συντάξεων, που διαδέχθηκε δεκαετίες κακοδιαχείρισης και σταδιακής μεταβίβασης του βάρους των δαπανών υγείας στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς και στα Ταμεία, με αποκορύφωμα το τζογάρισμα σε μετοχές και ομόλογα από αυτοδίδακτες διοικήσεις και κυβερνήσεις.

Η σιωπή των αμνών

Ο φόβος ως όπλο κυριαρχίας είναι μια πολιτική πραγματικότητα τόσο παλιά όσο η ίδια η εξουσία. Θα λέγαμε μάλιστα πως είναι τόσο διάχυτη ώστε δεν περιορίζεται καν στην άμεση απειλή βίας από την κρατική εξουσία. Είναι μια τεχνική εξουσίας που ξεπερνάει την περίφημη διάκριση της σύγχρονης μαρξιστικής θεωρίας μεταξύ καταπίεσης και ιδεολογίας.

Μέτρο προστασίας ή ένα ακόμη θετικό μέτρο άκρατου νεοφιλελευθερισμού;

Στις μέρες μας γινόμαστε μάρτυρες μιας σειράς μέτρων, τα οποία στην ουσία αναπαράγουν έναν ηθικό ρατσισμό δηλαδή, διακρίσεις ανάμεσα στον πληθυσμό οι οποίες στηρίζονται σε έναν λόγο γνώσης/εξουσίας, που δεν είναι άλλος από το τι ορίζεται ως Υποκείμενο στην νεωτερικότητα και ο οποίος εκμηδενίζει οποια/ονδήποτε «άλλο» σε πολιτική και κοινωνική θανάτωση.

Στην ουσία για να καταφέρει να επικρατήσει ο καπιταλιστικός τρόπος σε όλες τις πτυχές της ζωής, είναι απαραίτητο βήμα η οικοδόμηση μιας κανονικότητας που εφ’ εξής μπορεί και παραγκωνίζει την ανθρώπινη ανυπακοή στον χώρο ενός ανοίκειου/παρία «άλλου», εισάγοντας έναν φαντασιακό διαρκή πόλεμο εντός του πληθυσμού ανάμεσα στην «ανώτερη» και την «κατώτερη ζωή».

Νεο-εθνο-λαϊκο-φιλελευθερισμός

Το 2018 θα περάσει στην ιστορία ως η χρονιά που επισημοποίησε το προξενιό της νεοφιλελεύθερης κεντροδεξιάς με την εθνολαϊκιστική ακροδεξιά. Ένα σύστημα που παράγει διαρκώς διογκούμενες ανισότητες σε ολόκληρη την Ευρώπη και δεν μπορεί, πλέον, να αναβαπτίζεται με μύθους περί «ελευθερίας επιλογών» βουτάει, τώρα, στο σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας, για να ανακαλύψει εχθρούς και να δανειστεί συνθήματα, που ως τώρα ήταν αποκλειστική ιδιοκτησία περιθωριακών νεοφασιστικών μορφωμάτων. Η εξέλιξη αυτή είναι πανευρωπαϊκή αν όχι παγκόσμια και εξηγεί γιατί πλέον και στην Ελλάδα αυτό το φαινόμενο κάνει την εμφάνιση του χωρίς προσχήματα και ενδοιασμούς.

Πανεπιστήμιο και νεοφιλελεύθερη στρατηγική

Η χυδαία προπαγανδιστική κατασυκοφάντηση του δημόσιου πανεπιστημίου που εξαπέλυσε από βήματος Βουλής ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης την περασμένη («μαύρη» κιόλας) Παρασκευή (αν ο/η αναγνώστης/ρια συμπεράνει από τους έντονους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιώ ότι «το πήρα προσωπικά» θα έχει απόλυτο δίκιο) δεν είναι βέβαια παρά η «κορυφή του παγόβουνου».

Πρόκειται προφανώς για μια ολόκληρη εκστρατεία, που έχει αρχίσει να αναπτύσσεται από το 2006 με τις πρώτες προσπάθειες εναντίον του άρθρου 16 του Συντάγματος (το οποίο απαγορεύει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων), αλλά που τον τελευταίο καιρό κορυφώνεται εντυπωσιακά και, θα έλεγα, φοβιστικά.

Περί κοινωνικής δικαιοσύνης

Ο Κυρ. Μητσοτάκης, στην προσπάθειά του να αναρριχηθεί στην εξουσία, υποσχέθηκε ότι, όταν θα βρεθεί στην κυβέρνηση, θα επιδιώξει ισότητα ευκαιριών και κοινωνική δικαιοσύνη! Ας υποθέσουμε ότι τα εννοεί και δεν είναι κενά προεκλογικά λόγια.

Κοινωνική δικαιοσύνη σημαίνει, τουλάχιστον: αναδιανομή του πλούτου από τους οικονομικά ισχυρούς προς τους οικονομικά αδύνατους, ανάπτυξη κοινωνικού κράτους, εργασιακά δικαιώματα, σχεδόν πλήρης απασχόληση κ.ά. Στις άγριες νεοφιλελεύθερες μέρες που ζούμε, δεν μπορεί παρά η κοινωνική δικαιοσύνη να συμπεριλάβει και το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Πώς θα τα κάνει όλα αυτά ο Μητσοτάκης όταν είναι δεδηλωμένος νεοφιλελεύθερος;

Στη «μέγκενη» του ΔΝΤ η Αργεντινή με 57 δισ. δολάρια

Αναβιώνουν οι άσχημες μνήμες της δεκαετίας του 1990 στην Αργεντινή, καθώς το Μπουένος Άιρες ανακοίνωσε πως έφθασε σε συμφωνία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για δάνειο ύψους 57 δισ. δολαρίων. Η κυβέρνηση της χώρας καλείται, τώρα να προβεί σε σκληρές μεταρρυθμίσεις.

Ο Ανταμ Σμιθ στην Ελλάδα... σήμερα!

Πλέον, ο ένας στους τρεις μισθωτούς στην Ελλάδα απασχολείται με μερική απασχόληση και μισθό - βοήθημα κάτω από το όριο της φτώχειας.

Τα επίσημα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι έχει επέλθει πλήρης αποσύνθεση στην ελληνική αγορά εργασίας, όπου το 38% των εργαζομένων έχει αποδοχές χαμηλότερες από τον κατώτατο (3,39 ευρώ την ώρα ή 27,12 ευρώ την ημέρα) μισθό. Εκτιμάται ότι τα επόμενα χρόνια το όριο της φτώχειας θα βρεθεί σε υψηλότερα επίπεδα, διότι εκτός από τη μείωση των εισοδημάτων δημιουργείται σταδιακά μια νέα κατηγορία, οι λεγόμενοι εργαζόμενοι – φτωχοί, άνθρωποι δηλαδή οι οποίοι θα εργάζονται με ευέλικτη μορφή απασχόλησης και οι αμοιβές τους θα κυμαίνονται από 200 έως 300 ευρώ τον μήνα, δηλαδή κάτω από 4.150 ευρώ ετησίως, που είναι το όριο της φτώχειας σήμερα.

Πολιτική αβουλία και ιδεολογικές συγχύσεις

Το ότι απαιτείται ένα άλλο μοντέλο πορείας της ανθρωπότητας, για να σταματήσει η ληστρική και καταστροφική εκμετάλλευση των ανθρώπινων κοινωνιών και ολόκληρου του πλανήτη από τη νεοφιλελεύθερη μάστιγα, αυτό είναι πλέον κάτι που σίγουρα δεν αμφισβητείται, τουλάχιστον από όλους εμάς που είμαστε ενάντιοι στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και την κουλτούρα της.

Ποιος φοβήθηκε τα κύματα, κ. Τσίπρα; Εμείς ή εσείς;

Έγινες πολύ προκλητικός και αμετροεπής, κ. Τσίπρα, λέγοντας από την Ιθάκη ότι «κάποιοι φοβηθήκαν τα κύματα» γιατί τα κύματα τα φοβήθηκες εσύ και μόνον εσύ. Μάλλον λοιπόν εξ ιδίων κρίνεις τα αλλότρια.

Γιατί εσύ, κ. Τσίπρα, φοβήθηκες το μέγα κύμα του ριζοσπαστισμού της ελληνικής κοινωνίας ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, στα μνημόνια και τις μνημονιακές πολιτικές.

Απορία ψάλτου βήξ

Και να που η πατρίδα της ελεύθερης αγοράς, ο παγκόσμιος τελάλης του οικονομικού φιλελευθερισμού, αποφάσισε να επιβάλει δασμούς στις εισαγωγές του και να κινηθεί στη λογική του οικονομικού προστατευτισμού! Και να πεις ότι οι ΗΠΑ έλαβαν τα συγκεκριμένα μέτρα εναντίον «σοσιαλιστικών» οικονομιών και ιδεολογικών αντιπάλων, λόγω αθέμιτου ανταγωνισμού; Φυσικά και όχι· οι δασμοί συμπεριλαμβάνουν Ευρωπαϊκή Ένωση και Καναδά, φανατικούς ιεροκήρυκες της ελεύθερης αγοράς και της ανεμπόδιστης μετακίνησης εμπορευμάτων και υπηρεσιών!

Μήπως στις Ηνωμένες Πολιτείες επικράτησαν τίποτε σοσιαλιστές με αναχρονιστικές ιδέες; Μα στην εξουσία βρίσκεται το ρεπουμπλικανικό κόμμα με πρόεδρο έναν μεγαλοεπιχειρηματία· οι αρχιερείς, δηλαδή, της θεωρίας της ελεύθερης αγοράς. Προς τι, λοιπόν, αυτή η ασυνέπεια;

Δεν μασάει τα λόγια του ο πρόεδρος της ΝΔ

Εδώ που τα λέμε ο Κυριάκος Μητσοτάκης δε μασάει τα λόγια του. Όταν πρόκειται να προπαγανδίσει τον οικονομικό φιλελευθερισμό ή, για να κυριολεκτούμε, τον νεοφιλελευθερισμό στην πιο επιθετική εκδοχή του, όχι δεν μασάει τα λόγια του. Για τον άλλο φιλελευθερισμό, τον πολιτικό και τον κοινωνικό, τα μασάει και τα παραμασάει τα λόγια του. Και ό,τι κρύβεται στη σκιά του μπορείς να πεις. Επικαλούμενος, κατά περίπτωση, την ωριμότητα ή μάλλον την ανωριμότητα της κοινωνίας. Φιλελεύθερος κατά περίπτωση λοιπόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ή φιλελεύθερος alacarte…

Ο σύντομος «θρίαμβος» και η κατάρρευση του νεοφιλελευθερισμού

Κατά το τέλος του 20ού αιώνα και σε ένα περιβάλλον ελεγχόμενων κοινωνικών αντιθέσεων, το επιθετικό μονεταριστικό εγχείρημα, ο νεο-φιλελευθερισμός, αρύεται τη δυναμική του από δύο συγκυριακά δεδομένα:

- Από την προϊούσα κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των δορυφόρων της και την παρεχόμενη έτσι δυνατότητα άσκησης μονοκρατορικής διεθνούς πολιτικής και ελέγχου των πόρων και των γεωστρατηγικώς ευαίσθητων περιοχών.

- Από την υπερ-συσσώρευση βιομηχανικών προϊόντων και προϊόντων υψηλής τεχνολογίας και την ανάγκη τόνωσης της ζήτησης έστω και με την επιβολή τεχνητών (ψεύτικων) αναγκών.

Η πεμπτουσία του νεοφιλελευθερισμού

Τι είναι ο νεοφιλελευθερισμός; Ένα πρόγραμμα καταστροφής των συλλογικών δομών, που μπορούν να σταθούν εμπόδιο στη λογική της καθαρής αγοράς.

Ο κόσμος της οικονομίας είναι πράγματι, όπως το θέλει ο κυρίαρχος λόγος, μια τάξη καθαρή και τέλεια, η οποία αναπτύσσει ανηλεώς τη λογική των προβλέψιμων συνεπειών της και είναι έτοιμη να τιμωρήσει κάθε παράβαση με τις κυρώσεις που επιβάλλει, είτε αυτομάτως είτε -κατ’ εξαίρεση- μέσω των σιδηρών βραχιόνων της, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ή του ΟΟΣΑ και των πολιτικών που επιβάλλουν: μείωση του κόστους εργασίας, μείωση των δημόσιων δαπανών και ευελιξία στην αγορά εργασίας; ‘Η μήπως, στην πραγματικότητα ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι παρά η πραγματοποίηση μιας ουτοπίας, που μετατρέπεται σε πολιτικό πρόγραμμα, αλλά μιας ουτοπίας, η οποία με τη βοήθεια της οικονομικής θεωρίας την οποία επικαλείται, καταφέρνει να θεωρήσει τον εαυτό της ως την επιστημονική περιγραφή του πραγματικού;

Ολοκληρωτισμός είναι σήμερα ο νεοφιλελευθερισμός

Συνέντευξη του Έντσο Τραβέρσο στη Δέσποινα Λαλάκη

"Η ελευθερία και η δημιουργικότητά τους είναι αναζωογονητικές, όμως ο εφήμερος χαρακτήρας τους σηματοδοτεί ένα σοβαρό εμπόδιο. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσουν να οικοδομήσουν στέρεες δομές και προοπτικές δέσμευσης χωρίς να «διεργαστούν» την κομμουνιστική εμπειρία του παρελθόντος".

Την τελευταία δεκαπενταετία, ο Ιταλός ιστορικός Έντσο Τραβέρσο, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι ένας από τους πιο επιδραστικούς κριτικούς διανοούμενους στην Ευρώπη. Το έργο του αποκτά ένα διαρκώς διευρυνόμενο κοινό και στη χώρα μας: τα Νέα πρόσωπα του φασισμού, βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, είναι το έβδομο που μεταφράστηκε στα ελληνικά, σε συνέχεια σημαντικών έργων του συγγραφέα όπως η Ιστορία ως πεδίο μάχης, οι Ρίζες της ναζιστικής βίας, το Διά πυρός και σιδήρου και η Αριστερή μελαγχολία. Λιγότερο γνωστή, εξαιρετικά επίκαιρη ωστόσο, είναι η μονογραφία του Τραβέρσο Ολοκληρωτισμός: η ιστορία μιας διαμάχης [Totalitarismo: la storia di un dibattito] – μια εξαντλητική επισκόπηση της πολιτικής και ακαδημαϊκής συζήτησης για τον ολοκληρωτισμό από το πρώτο τέταρτο του εικοστού αιώνα ως τις μέρες μας. Το βιβλίο αυτό του 2002 ήταν μια από τις αφορμές για να συζητήσουμε μαζί του τις επίκαιρες χρήσεις της έννοιας του ολοκληρωτισμού, αλλά και τις σημερινές μορφές ολοκληρωτικής εξουσίας που υποχρεώνουν τα κινήματα αντίστασης να αμφισβητήσουν τον «αντιολοκληρωτισμό» των δεκαετιών ’80 και ‘90.

Χαμένες ζωές στην υπερεργασία

Το 2013, ο 21 ετών, Moritz Erhardt, πέθανε μετά από 72 ώρες συνεχούς εργασίας στην Εθνική Τράπεζα της Αμερικής όπου έκανε την πρακτική του. Το ίδιο έτος, η 31χρονη Miwa Sado, εργαζόμενη στο ιαπωνικό κρατικό δίκτυο NHK, αναγκάστηκε να δουλέψει 159 ώρες υπερωρία, με μόλις δύο μέρες ρεπό τον Ιούλιο του 2013, προτού την προδώσει η καρδιά της.

Ήταν δύο περιστατικά που σόκαραν τότε την κοινή γνώμη, η οποία αδυνατούσε να αντιληφθεί πως ένα άτομο ήταν δυνατό να πεθάνει από την πολλή δουλειά. Όπως αποδείχθηκε δεν ήταν τα τελευταία περιστατικά, που ένας θάνατος συνδεόταν με τις υπερβολικές ώρες εργασίας. Σήμερα όλο και περισσότερες επιστημονικές έρευνες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με τις ώρες αλλά και τις συνθήκες εργασίας της σύγχρονης εποχής.

Νεοφιλελεύθερος ολοκληρωτισμός

Η Κομισιόν ανακοίνωσε πρόσφατα τον «Χάρτη Πορείας» για την «Εμβάθυνση της Ευρωζώνης», που περιλαμβάνει τα επόμενα πολιτικά και θεσμικά βήματα για τον στενότερο συντονισμό των οικονομικών και δημοσιονομικών πολιτικών των κρατών-μελών της ευρωζώνης και την αποτελεσματικότερη εφαρμογή του ευρωπαϊκού οικονομικού δόγματος της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού.

Στρατηγικά αδιέξοδα και κοινωνικά μέτωπα

Η τραγωδία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών κομμάτων σήμερα, δεξιών και κεντροαριστερών, είναι το μεγάλο στρατηγικό τους αδιέξοδο.

Οι νεοφιλελεύθεροι βρίσκονται στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση να προσπαθούν διαρκώς να αποκρύψουν τις ευθύνες των πολιτικών τους επιλογών τόσο για τη διεθνή οικονομική κρίση όσο και για την κρίση χρέους από την οποία υποφέρει η χώρα μας, όπως και οι υπόλοιποι αδύναμοι κρίκοι της παγκόσμιας οικονομικής αλυσίδας.

Δεν είναι ο Καπιταλισμός των γονιών σου

Το καπιταλιστικό σύστημα, εδώ και καιρό, έχει χάσει την ικανότητά του να υλοποιεί το φαινομενικό ιστορικό συγκριτικό πλεονέκτημά του από το οποίο αντλεί και την νομιμοποίησή του –να οδηγεί στην ασταμάτητη συσσώρευση κεφαλαίου, που δημιουργεί την αυτοσυντηρούμενη οικονομική ανάπτυξη και δίνει τη δυνατότητα για την άνοδο των επιπέδων διαβίωσης.

Υπερχείλισμα ασυνάρτητου συντηρητισμού

Το να είσαι πολιτικός -πολιτικός από τζάκι- σημαίνει να οραματίζεσαι στοιχειωδώς το πώς επιθυμείς να ζεις, εσύ και η παρέα σου. Το να παραδέχεσαι εκ των προτέρων ότι είναι ανέφικτο το πιο σημαντικό της δουλειάς σου -και εάν δεν είσαι φύλαρχος- σημαίνει ότι παραιτείσαι εκ των προτέρων από τον δυνητικό ή τον υποτιθέμενο σχεδιασμό σου.

Επιπλέον, αυτή η παραδοχή δείχνει ότι από παραναγνώσεις ιδεών διατυπώνεις συγκεκριμένο, προκαθορισμένο όραμα. Διαβάλλεις την έννοια της κοινωνίας στη βάση μιας υποτιθέμενης «πολιτικής φιλοσοφίας» σύμφωνα με την οποία είναι «φυσικό» να υπάρχουν «κερδισμένοι» και «χαμένοι». Και με ένα καλό ξέβγαλμα αποϊδεολογικοποίησης του πολιτικού πεδίου και της πολιτικής ευθύνης σου, οι τελευταίοι, οι χαμένοι, εμφανίζονται να φέρουν ακέραιη την ευθύνη της αποτυχίας και του αποκλεισμού τους.