Διάβασα μερικά «Πόθεν Έσχες» («ΠΕ») ή τέλος πάντων το ανέκδοτο που αποκαλείται έτσι μιας και στην ουσία δεν είναι παρά μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ένα άλλοθι για πολιτικούς, ανώτερους και ανώτατους κρατικούς λειτουργούς, αφού ο έλεγχος δεν γίνεται ΠΟΤΕ στην ουσία. Και η ουσία δεν είναι το «έσχες» αλλά το «πόθεν».
Θυμίζω πως το «ΠΕ» καθιερώθηκε τη δεκαετία του 90 όταν ξέσπασε σκάνδαλο χρηματισμού δημοσιογράφων (οποία έκπληξη!) από κονδύλια του Υπ. Εξωτερικών. Από τότε οι δηλώσεις σωρεύονται, βουνά ολόκληρα, στις αποθήκες της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου. Στη συνέχεια επεκτάθηκε σε πολιτικούς και δικαστές μέχρι αστυνομικούς και σχολικές επιτροπές που διαχειρίζονται «δεκάρες». Εκατομμύρια ανέλεγκτων και αδρανών δηλώσεων μόνο και μόνο για την θεσμική θεμελίωση της υποκρισίας, την συνομολογημένη εξαχρείωση και ένα πεδίο που η Δημοκρατία δίνει όπλα στους εχθρούς της.