Αν η αριστεία του Ιρανού μαθητή, είναι το μόνο κίνητρο ώστε να συγκινηθούμε από το προσφυγικό δράμα και να διεκδικήσουμε να τηρηθούν οι διεθνείς συμβάσεις και ο νόμος της ανθρωπιάς, έχω μια πρόταση.
Να ξεκινήσουμε όλοι και όλες από το Ιράν, το Αφγανιστάν, τη Σομαλία αφού έχουμε δει τη γη μας να καίγεται και να ερημώνεται, τους Ταλιμπάν να απειλούν να μας εξοντώσουν, τις βόμβες του στρατού της δύσης να πέφτουν στα κεφάλια μας και να πάρουμε τον μονόδρομο της προσφυγιάς έχοντας πουλήσει όλα τα υπάρχοντα μας, αν έχουμε.
Να διανύσουμε την έρημο με τα πόδια, όπως κάνουν οι Σομαλοί, να βρεθούμε στη Λιβύη να μας οδηγήσουν στα σκλαβοπάζαρα, να μας περάσουν αλυσίδες στα πόδια και το βράδυ να μας σημαδεύουν μεθυσμένοι Λίβιοι τα κεφάλια για να σπάσουν πλάκα, να μας βιάζουν νυχθημερόν αφού μας έχουν πουλήσει δυο και τρεις φορές σε άλλον αφέντη.
Να αντιμετωπίσουμε συνοριοφύλακες που απαγάγουν ή ρίχνουν στο ψαχνό, να προσπαθήσουμε να μη σκοτωθούμε πηδώντας φράκτες όπως έχασαν τη ζωή τους αρκετοί, να μην αφήσουμε τα κορμιά μας στα σύνορα της Ισπανίας ή της Ελλάδας να διψάσουμε και να πεινάσουμε χίλιες φορές, να τρομάξουμε άλλες τόσες.
Να μας αφήσει ο Τούρκος διακινητής μεσοπέλαγα, να φτάσουμε με κομμένη την ανάσα από τον φόβο και τα πόδια μουδιασμένα από την εξάντληση στα Ελληνικά ύδατα όπου απαγορεύεται να πλέει διασωστικό πλοίο. Να μας απαγάγουν στο νησί, να μας πάρουν κινητά, πορτοφόλια και ταυτότητες, να μας βάλουν έπειτα σε ακυβέρνητες σχεδίες αφού μας έχουν ξυλοκοπήσει κι αν δεν πνιγούμε, να ξαναπροσπαθήσουμε να έρθουμε στην Ελλάδα. Γιατί που αλλού να πάμε; Πίσω μας ο θάνατος, μπροστά μας ο πνιγμός.
Να τα καταφέρουμε τελικά με κάποιον τρόπο και να καταλήξουμε στο κολαστήριο της Μόριας, παιδιά δύο, τριών, δεκατριών ετών με γονείς απεγνωσμένους με καταρρακωμένη αξιοπρέπεια που τους αποκαλούν λαθροεισβολείς. Γονείς που τους χρεώνουν με 40, 50, 240 έτη φυλάκισης χωρίς να έχουν κάνει τίποτα.
Από τη Μόρια να μας πετάξουν στο Καρά Τεπέ, μια πιο οργανωμένη φυλακή, χωρίς ζεστό νερό, με προβλήματα ηλεκτροδότησης που έχουν σαν αποτέλεσμα κάθε λίγο να αρπάζουν οι σκηνές μας φωτιά. Εκεί, ένας από εμάς θα αποφασίσει να μελετήσει σκληρά και θα διακριθεί με πρωτιά στις πανελλαδικές εξετάσεις. Θα συγκινήσει ακόμα κι εκείνους που μας λογαριάζουν ως εχθρούς γιατί απέδειξε ότι ο άνθρωπος μπορεί να ανθίσει και μέσα στον βούρκο αν έχει δύναμη. Γιατί όλη η ευθύνη για την επιβίωση και την εξέλιξη, είναι μια ατομική υπόθεση φυσικά και όσους δυνάστες και να έχεις πάνω από το κεφάλι σου στον μικρό αυτόν βίο, αν είσαι δυνατός θα τα καταφέρεις.
Θα χαιρόμαστε που ένας από εμάς τους απέδειξε ότι μπορούμε να συναγωνιστούμε στις δυνατότητες τα καλοαναθρεμένα παιδιά τους, που δεν χρειάστηκε να περάσουν τη δική μας Οδύσσεια και θα ζηλεύουμε σκεπτόμενοι πως ίσως ο δικός μας Ιρανός να ανταλλάξει μια χειραψία με την υπουργό Παιδείας ή ακόμα να τον συγχαρεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης με ανάρτηση στα social media. Θα έχουμε τον δικό μας Αντετοκούμπο. Έναν, μόνο έναν άριστο, του οποίου η ζωή θα αξίζει τον σεβασμό όλων. Όπως παλιά, που οι παππούδες μας δούλευαν στα χωράφια για να σπουδάσει ο ένας αδελφός. Να είναι άξιος του καθολικού σεβασμού, τουλάχιστον ένας!
Εμείς πρόσφυγες πολέμου αλλά και της κλιματικής αλλαγής, θα παραμείνουμε στο Καρά Τεπέ, κατά παράβαση του νόμου δύο, τρία και βάλε χρόνια και βαστάμε την ανάσα μας κάθε που μαθαίνουμε ότι ένας ακόμα συγγενής μας ετοιμάζεται να κάνει το ταξίδι του θανάτου. Θα επισκεπτόμαστε το νεκροταφείο της Λέσβου με τους ανώνυμους κι επώνυμους τάφους, θ'αφήνουμε λίγα λουλούδια σ' αδέρφια εξ' αίματος και μη. Θα άκουσε στις ειδήσεις κυβερνητικά στελέχη να αποκαλούν προδότες όσους και όσες αποκαλύπτουν τις τραγικές μας ιστορίες, όσους υποστηρίζουν το δικαίωμα μας στη ζωή και την αξιοπρέπεια. Θα συνεχίσουμε να ακούμε πολλούς να ψιθυρίζουν «.... ναι, αλλά ένας από αυτούς άξιζε, οι υπόλοιποι είναι αποβράσματα».
Εμείς που δεν αριστεύσαμε, δεν θα έχουμε κανένα δικαίωμα στην ορατότητα. Δεν θα φανεί το πρόσωπο μας σε κανένα κανάλι. Δεν θα γίνει το όνομα μας τίτλος κανενός ρεπορτάζ. Θα είμαστε απόδειξη μιας παραλλαγμένης ευγονικής θεωρίας σύμφωνα με την οποία επιβιώνουν οι «άριστοι». Θα παραμείνουμε στιγματισμένοι ως λαθροεισβολείς, θα παραμείνουμε απλοί αριθμοί, μια στατιστική μουτζούρα στα χαρτιά τους.
Φωτεινή Λαμπρίδη
Πηγή: tvxs.gr
Να διανύσουμε την έρημο με τα πόδια, όπως κάνουν οι Σομαλοί, να βρεθούμε στη Λιβύη να μας οδηγήσουν στα σκλαβοπάζαρα, να μας περάσουν αλυσίδες στα πόδια και το βράδυ να μας σημαδεύουν μεθυσμένοι Λίβιοι τα κεφάλια για να σπάσουν πλάκα, να μας βιάζουν νυχθημερόν αφού μας έχουν πουλήσει δυο και τρεις φορές σε άλλον αφέντη.
Να αντιμετωπίσουμε συνοριοφύλακες που απαγάγουν ή ρίχνουν στο ψαχνό, να προσπαθήσουμε να μη σκοτωθούμε πηδώντας φράκτες όπως έχασαν τη ζωή τους αρκετοί, να μην αφήσουμε τα κορμιά μας στα σύνορα της Ισπανίας ή της Ελλάδας να διψάσουμε και να πεινάσουμε χίλιες φορές, να τρομάξουμε άλλες τόσες.
Να μας αφήσει ο Τούρκος διακινητής μεσοπέλαγα, να φτάσουμε με κομμένη την ανάσα από τον φόβο και τα πόδια μουδιασμένα από την εξάντληση στα Ελληνικά ύδατα όπου απαγορεύεται να πλέει διασωστικό πλοίο. Να μας απαγάγουν στο νησί, να μας πάρουν κινητά, πορτοφόλια και ταυτότητες, να μας βάλουν έπειτα σε ακυβέρνητες σχεδίες αφού μας έχουν ξυλοκοπήσει κι αν δεν πνιγούμε, να ξαναπροσπαθήσουμε να έρθουμε στην Ελλάδα. Γιατί που αλλού να πάμε; Πίσω μας ο θάνατος, μπροστά μας ο πνιγμός.
Να τα καταφέρουμε τελικά με κάποιον τρόπο και να καταλήξουμε στο κολαστήριο της Μόριας, παιδιά δύο, τριών, δεκατριών ετών με γονείς απεγνωσμένους με καταρρακωμένη αξιοπρέπεια που τους αποκαλούν λαθροεισβολείς. Γονείς που τους χρεώνουν με 40, 50, 240 έτη φυλάκισης χωρίς να έχουν κάνει τίποτα.
Από τη Μόρια να μας πετάξουν στο Καρά Τεπέ, μια πιο οργανωμένη φυλακή, χωρίς ζεστό νερό, με προβλήματα ηλεκτροδότησης που έχουν σαν αποτέλεσμα κάθε λίγο να αρπάζουν οι σκηνές μας φωτιά. Εκεί, ένας από εμάς θα αποφασίσει να μελετήσει σκληρά και θα διακριθεί με πρωτιά στις πανελλαδικές εξετάσεις. Θα συγκινήσει ακόμα κι εκείνους που μας λογαριάζουν ως εχθρούς γιατί απέδειξε ότι ο άνθρωπος μπορεί να ανθίσει και μέσα στον βούρκο αν έχει δύναμη. Γιατί όλη η ευθύνη για την επιβίωση και την εξέλιξη, είναι μια ατομική υπόθεση φυσικά και όσους δυνάστες και να έχεις πάνω από το κεφάλι σου στον μικρό αυτόν βίο, αν είσαι δυνατός θα τα καταφέρεις.
Θα χαιρόμαστε που ένας από εμάς τους απέδειξε ότι μπορούμε να συναγωνιστούμε στις δυνατότητες τα καλοαναθρεμένα παιδιά τους, που δεν χρειάστηκε να περάσουν τη δική μας Οδύσσεια και θα ζηλεύουμε σκεπτόμενοι πως ίσως ο δικός μας Ιρανός να ανταλλάξει μια χειραψία με την υπουργό Παιδείας ή ακόμα να τον συγχαρεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης με ανάρτηση στα social media. Θα έχουμε τον δικό μας Αντετοκούμπο. Έναν, μόνο έναν άριστο, του οποίου η ζωή θα αξίζει τον σεβασμό όλων. Όπως παλιά, που οι παππούδες μας δούλευαν στα χωράφια για να σπουδάσει ο ένας αδελφός. Να είναι άξιος του καθολικού σεβασμού, τουλάχιστον ένας!
Εμείς πρόσφυγες πολέμου αλλά και της κλιματικής αλλαγής, θα παραμείνουμε στο Καρά Τεπέ, κατά παράβαση του νόμου δύο, τρία και βάλε χρόνια και βαστάμε την ανάσα μας κάθε που μαθαίνουμε ότι ένας ακόμα συγγενής μας ετοιμάζεται να κάνει το ταξίδι του θανάτου. Θα επισκεπτόμαστε το νεκροταφείο της Λέσβου με τους ανώνυμους κι επώνυμους τάφους, θ'αφήνουμε λίγα λουλούδια σ' αδέρφια εξ' αίματος και μη. Θα άκουσε στις ειδήσεις κυβερνητικά στελέχη να αποκαλούν προδότες όσους και όσες αποκαλύπτουν τις τραγικές μας ιστορίες, όσους υποστηρίζουν το δικαίωμα μας στη ζωή και την αξιοπρέπεια. Θα συνεχίσουμε να ακούμε πολλούς να ψιθυρίζουν «.... ναι, αλλά ένας από αυτούς άξιζε, οι υπόλοιποι είναι αποβράσματα».
Εμείς που δεν αριστεύσαμε, δεν θα έχουμε κανένα δικαίωμα στην ορατότητα. Δεν θα φανεί το πρόσωπο μας σε κανένα κανάλι. Δεν θα γίνει το όνομα μας τίτλος κανενός ρεπορτάζ. Θα είμαστε απόδειξη μιας παραλλαγμένης ευγονικής θεωρίας σύμφωνα με την οποία επιβιώνουν οι «άριστοι». Θα παραμείνουμε στιγματισμένοι ως λαθροεισβολείς, θα παραμείνουμε απλοί αριθμοί, μια στατιστική μουτζούρα στα χαρτιά τους.
Φωτεινή Λαμπρίδη
Πηγή: tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου